اگر در جهان از جهان رسته‌اي است،

اگر در جهان از جهان رسته‌اي است، شاعر : سعدي در از خلق بر خويشتن بسته‌اي است اگر در جهان از جهان رسته‌اي است، اگر خودنماي است و گر حق پرست کس از دست جور زبانها نرست به دامن در آويزدت بد گمان اگر بر پري چون ملک ز آسمان نشايد زبان بدانديش بست به کوشش توان دجله را پيش بست که اين زهد خشک است و آن دام نان فراهم نشينند تردامنان بهل تا نگيرند خلقت به هيچ تو روي از پرستيدن حق مپيچ گر اينها نگردند راضي چه باک؟ چو راضي شد از بنده يزدان پاک...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

اگر در جهان از جهان رسته‌اي است،

شاعر : سعدي

در از خلق بر خويشتن بسته‌اي است		اگر در جهان از جهان رسته‌اي است،
اگر خودنماي است و گر حق پرست		کس از دست جور زبانها نرست
به دامن در آويزدت بد گمان		اگر بر پري چون ملک ز آسمان
نشايد زبان بدانديش بست		به کوشش توان دجله را پيش بست
که اين زهد خشک است و آن دام نان		فراهم نشينند تردامنان
بهل تا نگيرند خلقت به هيچ		تو روي از پرستيدن حق مپيچ
گر اينها نگردند راضي چه باک؟		چو راضي شد از بنده يزدان پاک
ز غوغاي خلقش به حق راه نيست		بد انديش خلق از حق آگاه نيست
که اول قدم پي غلط کرده‌اند		ازان ره به جايي نياورده‌اند
از اين تا بدان، ز اهرمن تا سروش		دو کس بر حديثي گمارند گوش
نپردازد از حرف گيري به پند		يکي پند گيرد دگر ناپسند
چه دريابد از جام گيتي نماي؟		فرومانده در کنج تاريک جاي
کز اينان به مردي و حليت رهي		مپندار اگر شير و گر روبهي
که پرواي صحبت ندارد بسي		اگر کنج خلوت گزيند کسي
ز مردم چنان مي گريزد که ديو		مذمت کنندش که زرق است و ريو
عفيفش ندانند و پرهيزگار		وگر خنده روي است و آميزگار
که فرعون اگر هست در عالم اوست		غني را به غيبت بکاوند پوست
نگون بخت خوانندش و تيره‌روز		وگر بينوايي بگريد به سوز
غنيمت شمارند و فضل خداي		وگر کامراني در آيد ز پاي
خوشي را بود در قفا ناخوشي		که تا چند از اين جاه و گردن کشي؟
سعادت بلندش کند پايه‌اي		و گر تنگدستي تنک مايه‌اي
که دون پرورست اين فرومايه دهر		بخايندش از کينه دندان به زهر
حريصت شمارند و دنيا پرست		چو بينند کاري به دستت درست
گدا پيشه خوانندت و پخته خوار		وگر دست همت بداري ز کار
وگر خامشي نقش گرماوه‌اي		اگر ناطقي طبل پر ياوه‌اي
که بيچاره از بيم سر برنکرد		تحمل کنان را نخوانند مرد
گريزند از او کاين چه ديوانگي است؟!		وگر در سرش هول و مردانگي است
که مالش مگر روزي ديگري است		تعنت کنندش گر اندک خوري است
شکم بنده خوانند و تن پرورش		وگر نغز و پاکيزه باشد خورش
که زينت بر اهل تميزست عار		وگر بي تکلف زيد مالدار
که بدبخت زر دارد از خود دريغ		زبان در نهندش به ايذا چو تيغ
تن خويش را کسوتي خوش کند		و گر کاخ و ايوان منقش کند
که خود را بياراست همچون زنان		به جان آيد از طعنه بر وي زنان
سفر کردگانش نخوانند مرد		اگر پارسايي سياحت نکرد
کدامش هنر باشد و راي و فن؟		که نارفته بيرون ز آغوش زن
که سرگشته‌ي بخت برگشته اوست		جهانديده را هم بدرند پوست
زمانه نراندي ز شهرش به شهر		گرش حظ از اقبال بودي و بهر
که مي‌رنجد از خفت و خيزش زمين		غرب را نکوهش کند خرده بين
به گردن در افتاد چون خر به گل		وگر زن کند گويد از دست دل
نه شاهد ز نامردم زشت گوي		نه از جور مردم رهد زشت روي
سراسيمه خوانندت و تيره راي		گرت برکند خشم روزي ز جاي
بگويند غيرت ندارد بسي		وگر برد باري کني از کسي
که فردا دو دستت بود پيش و پس		سخي را به اندرز گويند بس
به تشنيع خلقي گرفتار گشت		وگر قانع و خويشتن‌دار گشت
که نعمت رها کرد و حسرت ببرد		که همچون پدر خواهد اين سفله مرد
که پيغمبر از خبث ايشان نرست		که يارد به کنج سلامت نشست؟
ندارد، شنيدي که ترسا چه گفت؟		خدا را که مانند و انباز و جفت
گرفتار را چاره صبرست و بس		رهايي نيابد کس از دست کس

اگر در جهان از جهان رسته‌اي است،

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته