نفس مي‌نيارم زد از شکر دوست

نفس مي‌نيارم زد از شکر دوست شاعر : سعدي که شکري ندانم که در خورد اوست نفس مي‌نيارم زد از شکر دوست چگونه به هر موي شکري کنم؟ عطائي است هر موي از او بر تنم که موجود کرد از عدم بنده را ستايش خداوند بخشنده را که اوصاف مستغرق شأن اوست که را قوت وصف احسان اوست؟ روان و خرد بخشد و هوش و دل بديعي که شخص آفريند ز گل نگر تا چه تشريف دادت ز غيب ز پشت پدر تا به پايان شيب که ننگ است ناپاک رفتن به خاک چو پاک آفريدت بهش باش و پاک که مصقل نگيرد...