نفس مي‌نيارم زد از شکر دوست

نفس مي‌نيارم زد از شکر دوست شاعر : سعدي که شکري ندانم که در خورد اوست نفس مي‌نيارم زد از شکر دوست چگونه به هر موي شکري کنم؟ عطائي است هر موي از او بر تنم که موجود کرد از عدم بنده را ستايش خداوند بخشنده را که اوصاف مستغرق شأن اوست که را قوت وصف احسان اوست؟ روان و خرد بخشد و هوش و دل بديعي که شخص آفريند ز گل نگر تا چه تشريف دادت ز غيب ز پشت پدر تا به پايان شيب که ننگ است ناپاک رفتن به خاک چو پاک آفريدت بهش باش و پاک که مصقل نگيرد...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

نفس مي‌نيارم زد از شکر دوست

شاعر : سعدي

که شکري ندانم که در خورد اوست		نفس مي‌نيارم زد از شکر دوست
چگونه به هر موي شکري کنم؟		عطائي است هر موي از او بر تنم
که موجود کرد از عدم بنده را		ستايش خداوند بخشنده را
که اوصاف مستغرق شأن اوست		که را قوت وصف احسان اوست؟
روان و خرد بخشد و هوش و دل		بديعي که شخص آفريند ز گل
نگر تا چه تشريف دادت ز غيب		ز پشت پدر تا به پايان شيب
که ننگ است ناپاک رفتن به خاک		چو پاک آفريدت بهش باش و پاک
که مصقل نگيرد چو زنگار خورد		پياپي بيفشان از آيينه گرد
اگر مردي از سر بدر کن مني		نه در ابتدا بودي آب مني؟
مکن تکيه بر زور بازوي خويش		چو روزي به سعي آوري سوي خويش
که بازو بگردش درآورد و دست؟		چرا حق نمي‌بيني اي خودپرست
به توفيق حق دان نه از سعي خويش		چو آيد به کوشيدنت خير پيش
ز غيبت مدد مي‌رسد دم به دم		تو قائم به خود نيستي يک قدم
همي روزي آمد به جوفش ز ناف		نه طفل زبان بسته بودي ز لاف؟
به پستان مادر در آويخت دست		چو نافش بريدند روزي گسست
بدار و دهند آبش از شهر خويش		غريبي که رنج آردش دهر پيش
ز انبوب معده خورش يافته‌ست		پس او در شکم پرورش يافته‌ست
دو چشمه هم از پرورشگاه اوست		دو پستان که امروز دلخواه اوست
بهشتست و پستان در او جوي شير		کنار و بر مادر دلپذير
ولد ميوه نازنين بر برش		درختي است بلاي جان پرورش
پس ار بنگري شير خون دل است		نه رگهاي پستان درون دل است؟
سرشته در او مهر خونخوار خويش		به خونش فرو برده دندان چو نيش
بر اندايدش دايه پستان به صبر		چو بازو قوي کرد و دندان ستبر
که پستان شيرين فرامش کند		چنان صبرش از شير خامش کند
به صبرت فراموش گردد گناه		تو نيز اي که در توبه‌اي طفل راه