چرا ز روي لطافت بدين غريب نسازي
شاعر : سنايي غزنوي
که بس غريب نباشد ز تو غريب نوازي | | چرا ز روي لطافت بدين غريب نسازي | ستيزه بر دل ما و دو چشم تو سوي بازي | | ز بهر يک سخن تو دو گوش ما سوي آن لب | چه فتنهاي تو که شبها ميان روح چو رازي | | چه آفتي تو که شبها ميان ديده چو خوابي | تو از ميان دو ابرو هزار قبله بسازي | | چو من ز آتش غيرت نهاد کعبه بسوزم | جهان عشق تو دارد پس از فراز فرازي | | پس از فراز نباشد جز از نشيب وليکن | گه عتاب نمودن به پارسي و به تازي | | گداخت مايهي صبرم ز بانگ شکر لفظت | عجبتر آنکه بديدم ز نوش صبر گدازي | | نه آن عجب که شنيدم که صبر نوش گدازد | ز غمزهي تو فزايد جهان کتاب مغازي | | ز بوسهي تو نمايد زمانه نامهي شاهي | زهي دو مومن جادو زهي دو کافر غازي | | چو موي و روي تو بيند خرد چگويد گويد | بناز بر همه خوبان که زيبدت که بنازي | | جمال و جاه سعادت چو يافتي ز زمانه | که هيچ عمر ندارد چو عمر عشق درازي | | بقا و مال و جمالت هميشه باد چو عشقت | رسيد کار به جان و گذشت عمر به بازي | | چو شد به نزد سنايي يکي جفا و وفايت | |