به نزد همت من خردي اي بزرگ امير!

به نزد همت من خردي اي بزرگ امير! شاعر : سيف فرغاني امير سخت دل سست راي بي‌تدبير! به نزد همت من خردي اي بزرگ امير! اگرچه حور بود ز اهل دوزخ است امير به عدل چون نکند ملک را بهشت صفت تو بنده‌اي و تو را از خداي نيست گزير تو اي امير! اگر خواجه‌ي غلاماني که بر تو راست کنند از کمان حادثه تير جنود تيغ تو) آنجا سپر بيندازند ز تو قواعد دين نيست ايمن از تغيير ز تو منازل ملک است ممتلي از خوف امور دنيي و دين درهم است چون زنجير به بند و حبس سزايي که...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

به نزد همت من خردي اي بزرگ امير!

شاعر : سيف فرغاني

امير سخت دل سست راي بي‌تدبير!		به نزد همت من خردي اي بزرگ امير!
اگرچه حور بود ز اهل دوزخ است امير		به عدل چون نکند ملک را بهشت صفت
تو بنده‌اي و تو را از خداي نيست گزير		تو اي امير! اگر خواجه‌ي غلاماني
که بر تو راست کنند از کمان حادثه تير		جنود تيغ تو) آنجا سپر بيندازند
ز تو قواعد دين نيست ايمن از تغيير		ز تو منازل ملک است ممتلي از خوف
امور دنيي و دين درهم است چون زنجير		به بند و حبس سزايي که از تو ديوانه
درو محبت دنياست چون نگين در قير		دلت که هست به تنگي چو حلقه‌ي خاتم
نديده کسر عدو و نکرده جبر کسير		ربوده سيم بسي و نداده زر به کسي
بسا که کيسه تهي گردد از چنين توفير!		کمر ز زر کني از سيمهاي محتاجان
تو راست ذوق و تماشا که سگ درد نخچير		تو راست ميل و محابا که زر برد ظالم
وگرنه کس نشود پادشه به تاج و سرير		شهي ولايت حکم است و در حکومت عدل
دهي است دنيي و چون تو درو هزار گزير		تو ملک خواني يک شهر را و سر تا سر
برو ز مردن امثال خويش عبرت گير		زمان ز مرگ بسي چون تو پند داد تو را
که تن پرست کند در نجات جان تقصير		تن تو دشمن جان است، دوستش مشمار
براي نفس که خر چند پروري به شعير!		تو تن‌پرست و تو را گفته روح عيسي نطق
دل تو مطلق و در دست نفس کافر اسير		ز قيد شرع که جان است بنده‌ي حکمش
که خواب غفلت تو دارد اينچنين تعبير		به نزد زنده‌دلان بي‌حضور خواهي مرد
بده به جمله ز پستان عدل و احسان شير		رعيت‌اند عيالت ، چو مادر مشفق
مدام بر سر اين قطب مي‌کند تدوير		که عدل قطب وجود است و دين بسان فلک
تو عاجزي و خداي جهان قوي و قدير		ايا به حکم ستم کرده بر ضعيف و قوي
و گر چنانک نداني کجا، به سجن سعير		بگيردت به يد قدرت و کند محبوس
رعيت از ستمت چون دهل کنند نفير		چو نوبتت بزنند اي امير اگر روزي
وگر بود به مثل جمله مغز چون سر سير		سر تو چون بن هاون بکوفتن شايد
که آتش است و گر شعله‌اي ندارد اثير		عوان سگ است چو در نيتش ستم باشد
سفال را نتواند که زر کند اکسير		به موعظت نتوانم تو را به راه آورد
که نور باز نيابد به سرمه چشم ضرير		به ميل من نشود ديده‌ي دلت روشن
که نان به مرتبه گه گندم است و گاه خمير		اگر بسوزي اي خام پخته خواهي شد
که من گلي به تو دادم ز بوستان ضمير		و گر به نزد تو خار است عارفان دانند
اگر قبول نصيحت کند جوان از پير		خود ارچه پير شود دولتش جوان باشد
به پند دادن پيران غني است چون تو فقير		به مال و عمر اگر چه توانگرست و جوان
چو پادشاه بود مفتقر به پند وزير		چو تو امير به اشعار سيف فرغاني