چنان دان که زيره به کرمان فرستم | | به جاي سخن گر به تو جان فرستم |
به دلدار صاحب دلان جان فرستم | | تو دلدار اهل دلي شايد ار من |
که تو اين فرستي و من آن فرستم | | سخن از تو و جان ز من اين به آيد |
که شبنم سوي آب حيوان فرستم | | اگر چه من از شرمساري نيارم |
نگويي زلالي به عطشان فرستم؟ | | توي بحر معني و من تشنهي تو |
شفايي به بيمار نالان فرستم؟ | | چو قانون فضلم نجات است جان را |
که پاي ملخ زي سليمان فرستم | | و گر چه من از حشمت تو نيارم |
وزين پنجه زوري به دستان فرستم | | ازين شمسه نوري به خورشيد بخشم |
سوي ابر غرنده باران فرستم | | بر برق رخشنده آتش فروزم |
که خر مهره سوي بدخشان فرستم | | بخندد بسي معدن لعل بر من |
که سرمه به سوي سپاهان فرستم | | به کوري کند حمل صاحب بصيرت |
سزد گر به موسي عمران فرستم؟ | | خواريست گوسالهي سامري را |
پسندم که گوهر سوي کان فرستم؟ | | تو نظم مرا خود گهر گير يکسر |
بدان جمع اگر زين پريشان فرستم | | پراگنده گويم شود نام ترسم |
سوي باغ فردوس ريحان فرستم | | به ريحان گري عيب باشد اگر من |
که خاشاک گلخن به رضوان فرستم | | منم مالک آتش طبع حاشا |
سوي بلبلان سحر خوان فرستم | | چه عذر آورم گر طنين مگس را |
خزان ديده برگي به بستان فرستم | | تبر خورده شاخي به گلزار بخشم |
که ذره به خورشيد تابان فرستم | | کواکب بخندند چون صبح بر من |
که کوکب بر ماه تابان فرستم | | شفقوارم از شرم رو سرخ گردد |
بشيري به محزون کنعان فرستم؟ | | تو اي يوسف مصر دولت نگويي |
دلي را که دردي است درمان فرستم | | تني را که رنجي است راحت نمايم |
چو دانا خطابي به نادان فرستم | | سوي سيف فرغاني آن مخلص خود |
که تا من سخن در خور آن فرستم | | بمن گر سخن از پي آن فرستي |
که با رستم او را به ميدان فرستم | | صف لشکر من ندارد سواري |
که بار فصاحت به سحبان فرستم، | | من از همت تو چو آنجا رسيدم |
خراج ولايت به سلطان فرستم | | به منشور سلطان ولايت گرفتم |