خرم دلي که دلبر او غمگسار اوست | | خوشوقت عاشقي که دمي ياريار اوست |
تا کيست آنکه مونس او در کنار اوست | | من در ميان خون جگر غرقه وين زمان |
ميلش بجا نبيست که شهر و ديار اوست | | عاشق رود به شهر کسان ليک همچو ما |
از شهريار هر که رسد شهريار اوست | | هر خستهي که دور شد از پيش يار خود |
کان سروناز برطرف جويبار اوست | | نقش خيال قامتش از چشم ما طلب |
ما خاک آن رهيم که بر رهگذار اوست | | ما آن نسيم، کو گذري سوي ما کند |
اين فتنه برنخاست که در روزگار اوست | | بسيار خاست فتنه ز قد بتان ولي |
مسکين اسير سلسلهي مشگبار اوست | | دل باز کي به سينهي مجروح ما رسد |
چون گفتههاي نازک او يادگار اوست | | نام عبيد کي رود از ياد اهل دل |
آخر نه پادشاه خداوندگار اوست | | چرخ ستيزهکار بر او کي جفا کند |
آن کافتاب چاکر خنجر گذار اوست | | شاه جهان سکندر ثاني جمال دين |
کين نه سپهر در کنف اقتدار اوست | | داراي هفت کشور و سلطان شش جهت |
هم بارگاه فتح و ظفر در جوار اوست | | هم جلوهگاه دولت و دين بر جناب وي |
وانکش فلک خطاب کني پردهدار اوست | | آن کش ستاره نام نهي جوش جيش او |
نصرت نشسته گوئي در انتظار اوست | | از هر طرف که رايت او جلوه ميکند |
زيرا که شرمش از گهر شرمسار اوست | | برق از شعاع خنجر او ناگهان بجست |
آنجا که بحر بخشش و کوه وقار اوست | | درياست تنگ حوصله و کوه سرسبک |
رکني ز جود همت شعري شعار اوست | | اين چرخ را که طارم نه پايه مينهد |
کين بحر هفتگانه بخار بحار اوست | | اي خسروي که کلک تو آن فيض گستريست |
اقرار کرد عقل که اين کار کار اوست | | تيغ تو گفت من ببرم بيخ دشمنان |
امروز چون اسيران در زينهار اوست | | گردون که داشت خلقي در زينهار خود |
بازيست دولت تو که دنيا شکار اوست | | چرخيست دولت تو که اجرام رام او |
راي تو کافتاب و فلک شرمسار اوست | | بگشاد هفت کشور دنيا به يک شکوه |
چندانکه گرد مرکز خاکي مدار اوست | | يارب به کام وراي تو بادا مدام چرخ |
گويند عمرهاست که اندر شمار اوست | | چندانت عمر باد که پير دبير طبع |