هماي دولت و اقبال ميگشايد بال | | بيمن طالع فيروز و بخت فرخ فال |
فلک مهابت مه روي آفتاب نوال | | فراز بارگه خواجهي زمين و زمان |
محيط مرکز دولت سپهر جاه و جلال | | خدايگان جهان رکن دين عميدالملک |
به جود دشمن مال و به راي دشمن مال | | به قهر حاسد سوز و به لطف مجلس ساز |
کنند از سر تعظيم و ز سر اجلال | | سزد که صدر نشينان کارخانهي قدس |
دعاي دولت او بالغدو والاصال | | ثناي حضرت او بالعشي والابکار |
خرد اميد نبندد دگر به نيل منال | | اگر چه رشحهي فيض سخاي او باشد |
مقر جاه و جلالست و منبع افضال | | جهان پناها عالي جناب حضرت تو |
منزه آيد از وصمت محاق و زوال (کذا) | | زنور راي تو گر مقتبس شود مه و مهر |
ترازويش فلک اطلس و زمين مثقال | | بود چو بود تو سنجند خازنان درت |
ترا رسد به جهان خواجگي به استقلال | | ترا رسد به جهان سروري به استحقاق |
زمان ز کلک شما گشت منتظم احوال | | زمين به حکم شما گشت مستقيم ارکان |
«زهي تصور باطل زهي خيال محال» | | تصور است عدو را خيال منصب تو |
ز جنس شعر، غزل به براي دفع ملال | | در اين ميان غزلي درج ميکنم زيرا |
دماغ دهر شود از بخور مالامال | | رسيد موسم گل باز کز شميم شمال |
هوا ز ابر عقابيست آتشين پر و بال | | زمين زلاله تذرويست نسترن منقار |
بنفشه بر طرف عارض چمن زد خال | | چو شانه کرد صبا جعد سنبل سيراب |
چو آتشيست بر آميخته به آب زلال | | ميان صحن چمن عکس برگ گل بر جوي |
چکاو لالهي نعمان کشيد در چنگال | | غزال خرمن سنبل کشيد در آغوش |
چنين که باد صبا ميدود به استقبال | | پيام گل به سوي باده ميبرد گوئي |
طبيب باد صبا خون گشاد از قيفال | | چو شد حرارت بر شاخ ارغوان غالب |
چو يوسفيست که برقع برافکند ز جمال | | ميان مصر چمن گل ز بامداد پگاه |
غلام باد شمالم غلام باد شمال | | به باغ سوسن آزاد هر زمان گويد |
به کامراني و عشرت بمان هزاران سال | | به شادماني و دولت ببين هزاران عيد |
کمال جاه تو ايمن ز شرعين کمال | | علو قدر تو فارغ ز جور دور فلک |