مبتلاي هجر يارم، الغياث اي دوستان
مبتلاي هجر يارم، الغياث اي دوستان
شاعر : فخرالدين عراقي
از فراقش سخت زارم، الغياث اي دوستان مبتلاي هجر يارم، الغياث اي دوستان ننگرد در من نگارم، الغياث اي دوستان ميتپم چون مرغ بسمل در ميان خاک و خون زانکه او را دوست دارم، الغياث اي دوستان از فراق خويش همچون دشمنانم ميکشد بنگريد اکنون چه خوارم؟ الغياث اي دوستان ديدهايد آخر که چون بودم عزيز در گهش؟ زهره نه کهي برآرم، الغياث اي دوستان غصههاي نامرادي ميکشم از دست او هم چنين يار است يارم، الغياث اي دوستان ياد نارد از من مسکين، نپرسد حال من روزگاري ميگذارم، الغياث اي دوستان هم به نگذارد مرا تا با سگان کوي او با کسي گفتن نيارم، الغياث اي دوستان قصهها دارم ز جور او ميان جان نهان غم فرستد يادگارم، الغياث اي دوستان جان فرستم تحفه نزد يار و نپذيرد ز من کز فراقش سوکوارم؟ الغياث اي دوستان باز پرسد از من بيچارهي ماتم زده کز پي او شرمسارم الغياث اي دوستان يار من باشيد، کز ننگ عراقي وارهم