آن کاملي که رتبتش از غايت کمال

آن کاملي که رتبتش از غايت کمال شاعر : فخرالدين عراقي گويد: منم که عين کمال است منظرم آن کاملي که رتبتش از غايت کمال ظاهر تراست هر نفس انفاس اظهرم نورم که از ظهور من اشيا وجود يافت بنگر به من که آينه‌ي ذات انورم وصاف لايزال ز من آشکار شد از نور بي‌نهايت روح منورم روشن‌تر است دم به دم انوار کاينات بنموده آنچه بود و بود جمله يکسرم روشن‌تر از وجود تجلي ذات حق از روي لطف اگر به جهان باز ننگرم عالم بسوزد از سبحات جلال من گر پرده‌ي جمال خود...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

آن کاملي که رتبتش از غايت کمال

شاعر : فخرالدين عراقي

گويد: منم که عين کمال است منظرم		آن کاملي که رتبتش از غايت کمال
ظاهر تراست هر نفس انفاس اظهرم		نورم که از ظهور من اشيا وجود يافت
بنگر به من که آينه‌ي ذات انورم		وصاف لايزال ز من آشکار شد
از نور بي‌نهايت روح منورم		روشن‌تر است دم به دم انوار کاينات
بنموده آنچه بود و بود جمله يکسرم		روشن‌تر از وجود تجلي ذات حق
از روي لطف اگر به جهان باز ننگرم		عالم بسوزد از سبحات جلال من
گر پرده‌ي جمال خود از هم فرو درم		روشن‌تر از وجود شود ظلمت عدم
بنمود آنچه بود و بود جمله يکسرم		آن دم که بود مدت غيبم شهود يافت
شد علم آخرين و نخستين مقررم		پيش از وجود خلق به هفتصد هزار سال
حرفي بود همه ز حواشي دفترم		بر لوح ممکنات قلم آنچه ثبت کرد
شد منکشف ز پرتو انوار جوهرم		معني حرف عالم و سر صفات حق
بل اسم اعظمم، نه که بل اسم مصدرم		في‌الجمله ورد جمله‌ي اشياست ذات من
هر لحظه خلعت دگر و تاج ديگرم		زانجا که اسم عين مسماست مي‌دهند
گوي مراد از خم چوگان همي برم		سلطان منم که از سر ميدان بدين صفت
عين من است جمله و زان نيز برترم		هر نور کاشکار شد از مشرق شهود
گردد همه جهان به حقيقت مصورم		چون بنگرم در آينه عکس جمال خويش
ذرات کاينات اگر گشت مظهرم		خورشيد آسمان ظهورم، عجب مدار
باري نظاره کن رخ انوار گسترم		حق را نديد آنکه رخ خوب من نديد
انفاس اوليا ز نسيم مطهرم		انوار انبيا همه آثار روي من
اشباه انس جمله نگه‌دار پيکرم		ارواح قدس جمله نمودار معنيم
نور بسيط لمعه‌اي از نور ازهرم		بحر محيط رشحه‌اي از فيض فايضم
بر من تمام گشت ولايت که سرورم		از من کمال يافت نبوت که خاتمم
نازک‌ترين مدارج والاي منبرم		عالي‌ترين معارج ارواح کاملان
در من ببين که مجمع بحرين اکبرم		بحر ظهور و بحر بطون قدم بهم
لب تشنه‌اند بر لب درياي اخضرم		موسي و خضر در طلب مجمعي چنين
در حال سجده کرد فرشته برابرم		جسم رخم به صورت آدم پديد شد
نار خليل سوخت هم از تاب آذرم		کشتي نوح از نظر من نجات يافت
بود آن نفس هم از نفس روح پرورم		عيسي که مرده زنده همي کرد از نفس
بيند چو آفتاب عيان روز محشرم		امروز هر که سلطنت و جاه من بديد
گشته همه مراد ز دولت ميسرم		بر تخت اختيار نشسته به عز و ناز
در سايه‌ي لواي من آسوده لشکرم		بر درگه خلافت من صف زده رسل
جمله به يک زبان شده آنجا ثناگرم		هم واصفان شرعم و هم حاملان عرش
گفتم که آشنا کنم و غوطه‌اي خورم		در بحر بي‌نهايت اوصاف مصطفي
هم گوهر حيات ابد زو برآورم		هم در شب فروز ازل آيدم به کف
وافکند در ميانه لي و گوهرم		نارفته در ميانه که موجيم در ربود
ليکن نمي‌توان، که گشت آب از سرم		مي‌خواهم اين زمان که برآرم دمي از آن
وصفي که گشته ظاهر ازين گفته‌ي ترم		يک قطره نيست ز درياي نعت او
پيدا نمي‌کنم، که ندارند باورم		سر صفات ظاهر بي‌منتهاي او
آن کوست سوي جمله کمالات رهبرم		از من که مي‌برد بر آن رحمت خداي؟
يا عرضه دارد اين سخنان مبترم		آنجا که اوست کيست که پيغام من برد؟
گيرد عنايتش ز کرم باز در برم		هم لطف او مگر نظري سوي من کند
احسان او آند ز شفاعت توانگرم		گويد قبول او که: عراقي از آن ماست
و آبي دهد به کاس خود از حوض کوثرم		بخشد نواله‌اي ز سر خوان خاص خود
ناگه بود که از کف ايام برپرم		شهبازم و شکار جهان نيست در خورم
از دست روزگار چرا غصه مي‌خورم؟		چون مي‌توان ز دست شهان طعمه يافتن
آخر نه خاک پاي عزيز پيمبرم؟		بر فرق کاينات چرا پا نمي‌نهم؟

آن کاملي که رتبتش از غايت کمال

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته