بيا که قبله‌ي ما گوشه‌ي خرابات است

بيا که قبله‌ي ما گوشه‌ي خرابات است شاعر : عطار بيار باده که عاشق نه مرد طامات است بيا که قبله‌ي ما گوشه‌ي خرابات است پياده‌اي‌دو فرو کن که وقت شهمات است پياله‌اي‌دو به من ده که صبح پرده دريد چه جاي دردفروشان دير آفات است در آن مقام که دلهاي عاشقان خون شد چه مرد دين و چه شايسته‌ي عبادات است کسي که ديرنشين مغانست پيوسته ميان ببسته به زنار در مناجات است مگو ز خرقه و تسبيح ازانکه اين دل مست برون گذر که برون زين بسي مقامات است ز کفر و دين...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

بيا که قبله‌ي ما گوشه‌ي خرابات است

شاعر : عطار

بيار باده که عاشق نه مرد طامات است		بيا که قبله‌ي ما گوشه‌ي خرابات است
پياده‌اي‌دو فرو کن که وقت شهمات است		پياله‌اي‌دو به من ده که صبح پرده دريد
چه جاي دردفروشان دير آفات است		در آن مقام که دلهاي عاشقان خون شد
چه مرد دين و چه شايسته‌ي عبادات است		کسي که ديرنشين مغانست پيوسته
ميان ببسته به زنار در مناجات است		مگو ز خرقه و تسبيح ازانکه اين دل مست
برون گذر که برون زين بسي مقامات است		ز کفر و دين و ز نيک و بد و ز علم و عمل
شود يقينت که جز عاشقي خرافات است		اگر دمي به مقامات عاشقي برسي
از آنکه لذت عاشق وراي لذات است		چه داند آنکه نداند که چيست لذت عشق
که حلقه‌ي در معشوق ما سماوات است		مقام عاشق و معشوق از دو کون برون است
که زادراه فنا دردي خرابات است		بنوش درد و فنا شو اگر بقا خواهي
که گرد دايره‌ي نفي عين اثبات است		به کوي نفي فرو شو چنان که برنايي
هر آنچه هست به جز دوست عزي و لات است		نگه مکن به دو عالم از آنکه در ره دوست
که آن سجود وي از جمله‌ي مناجات است		مخند از پي مستي که بر زمين افتد
که شاه نطع يقين آن بود که شهمات است		اگرچه پاک‌بري مات هر گدايي شو
از آنکه در ره ناماندنت مباهات است		بباز هر دو جهان و ممان که سود کني
که باقي ره عشاق فاني ذات است		ز هر دو کون فنا شود درين ره اي عطار