| حلقه بشکست و بر زمين افتاد | | عکس روي تو بر نگين افتاد |
| تا که چشمم بر آن نگين افتاد | | شد جهان همچو حلقهاي بر من |
| زان لب همچو انگبين افتاد | | دور از رويت آتشم در دل |
| قسم من آه آتشين افتاد | | آب رويم مبر که بي رويت |
| شور در چرخ چارمين افتاد | | تا که خورشيد چهرهي تو بتافت |
| ماه و خورشيد خوشه چين افتاد | | خوشهي عنبرين زلفت تورا |
| که خروشي در اهل دين افتاد | | زلف مگشاي و کفر برمفشان |
| چيني از زلف تو به چين افتاد | | مشک از چين طلب که نيم شبي |
| به حقيقت دري ثمين افتاد | | در ز چشمم طلب که هر اشکي |
| در غم چون تو نازنين افتاد | | دست شست از وجود هر که دمي |
| بي دل افتادهام چنين افتاد | | دل ندارم ملامتم چه کني |
| با من مهربان چه کين افتاد | | مي ندانم تو را بدين سختي |
| ضعف در مخلبش ازين افتاد | | دل عطار چون نه مرغ تو بود |