جهان حسن در زير پر آورد | | چو طوطي خط او پر بر آورد |
ز سرسبزي خطش رنگي بر آورد | | به خوش رنگي رخش عالم برافروخت |
بر چون سيمش از رويم زر آورد | | لب چون لعلش از چشمم گهر ريخت |
ز خشکي اي عجب دامن تر آورد | | گل از شرم رخ او خشک لب گشت |
که از خنده به دريا گوهر آورد | | دهان تنگ او يارب چه چشمه است |
هزاران حلقه در يکديگر آورد | | سر زلفش شکار دلبري را |
فلک را نيز سر در چنبر آورد | | فلک زان چنبري آمد که زلفش |
چو چوگانش به خدمت بر سر آورد | | فلک در پاي او چون گوي ميگشت |
ز زلفش خادمي را عنبر آورد | | چو شد عطار لالاي در او |