روزي هزار بار بميرند و بر زيند | | قومي که در فنا به دل يکدگر زيند |
تا هر نفس ز وصل به جاني دگر زيند | | هر لحظهشان ز هجر به دردي دگر کشند |
در عشق نه به جان و دل مختصر زيند | | در راه نه به بال و پر خويشتن پرند |
در خاک راه مانده و بي پا و سر زيند | | مانند گوي در خم چوگان حکم او |
پس همچو شمع زندهي بي خواب و خور زيند | | از زندگي خويش بميرند همچو شمع |
ايشان درين طريق چو عود و شکر زيند | | عود و شکر چگونه بسوزند وقت سوز |
گر در هواي او نفسي بي خطر زيند | | چون ذرهي هوا سر و پا جمله گم کنند |
وانگه ازين دو پرده برون پردهدر زيند | | فاني شوند و باقي مطلق شوند باز |
چون مردهتر شوند بسي زندهتر زيند | | چون زندگي ز مردگي خويش يافتند |
در پيش ذرهاي همه دريوزهگر زيند | | خورشيد وحدتند ولي در مقام فقر |
چون سايهي فتادهي از در بدر زيند | | چون آفتاب اگرچه بلندند در صفت |
چون موي از وجود و عدم بي خبر زيند | | چون با خبر شوند ز يک موي زلف دوست |
ويشان بر آستان ادب کور و کر زيند | | ذرات جملهشان همه چشم است و گوش هم |
ايشان ز لطف بر سر او سايهور زيند | | عطار چون ز سايهي ايشان برد حيات |