هر که را انديشه‌ي درمان بود

هر که را انديشه‌ي درمان بود شاعر : عطار درد عشق تو برو تاوان بود هر که را انديشه‌ي درمان بود کو ز چشم خويشتن پنهان بود بر کسي درد تو گردد آشکار ليک همچون ذره سرگردان بود گرچه دارد آفتابي در درون زانکه محجوبي عذاب جان بود اي دل محجوب بگذر از حجاب مي‌توان گفتن که بس آسان بود گر هزاران سال باشي در عذاب اين عذاب سخت صد چندان بود ليک گر افتد حجابي در رهت تا نميري کي تو را درمان بود چند انديشي بمير از خويش پاک نه دگر سوزنده نه گريان...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

هر که را انديشه‌ي درمان بود

شاعر : عطار

درد عشق تو برو تاوان بود		هر که را انديشه‌ي درمان بود
کو ز چشم خويشتن پنهان بود		بر کسي درد تو گردد آشکار
ليک همچون ذره سرگردان بود		گرچه دارد آفتابي در درون
زانکه محجوبي عذاب جان بود		اي دل محجوب بگذر از حجاب
مي‌توان گفتن که بس آسان بود		گر هزاران سال باشي در عذاب
اين عذاب سخت صد چندان بود		ليک گر افتد حجابي در رهت
تا نميري کي تو را درمان بود		چند انديشي بمير از خويش پاک
نه دگر سوزنده نه گريان بود		چون بميرد شمع برهد از بلا
زانکه سوز شمع تا پايان بود		هر دم از سر گير چو شمع و بسوز
هر دو کون و ذره‌اي يکسان بود		چون بسوزي پاک پيش چشم تو
تا ابد در خردلي حيران بود		عرش را گر چشم جان آيد پديد
ذره ذره جامه‌ي جانان بود		عرش و خردل و آنچه در هر دو جهان است
تا ايازت دايما سلطان بود		تو درون جامه‌ي جانان مدام
آن عصا کان لايق ثعبان بود		صد هزاران چيز داند شد به طبع
ني عصاي موسي عمران بود		آن عصا کان سحره‌ي فرعون خورد
ني دم عيسي حکمت‌دان بود		وان نفس کان مردگان را زنده کرد
وان نفس بي شک دم رحمان بود		آن عصا آنجا يدالله بود و بس
آن نه زين الحان که زان الحان بود		وان هزاران خلق کز داود مرد
مردي رستم همه دستان بود		در بر مردي که اين سر پي برد
تا در آن ساعت که وقت آن بود		گر ندانستي تو اين سر تن بزن
زانکه اينجا دم زدن نقصان بود		تن زن اي عطار و تن زن دم مزن