باز پيش جمع آمد سر فراز

باز پيش جمع آمد سر فراز شاعر : عطار کرد از سر معالي پرده باز باز پيش جمع آمد سر فراز لاف مي‌زد از کله داري خويش سينه مي‌کرد از سپه داري خويش چشم بربستم ز خلق روزگار گفت من از شوق دست شهريار تا رسد پايم به دست پادشاه چشم از آن بگرفته‌ام زير کلاه همچو مرتاضان رياضت کرده‌ام در ادب خود را بسي پرورده‌ام از رسوم خدمت آگاهم برند تا اگر روزي بر شاهم برند چون کنم بيهوده روي او شتاب من کجا سيمرغ را بينم به خواب در جهان اين پايگاهم بس بود...