راه خدا، مسافت بسيار نزديک
مقام معظم رهبری(مدظله العالی) می فرمایند:
زندگي انسان، دايما روي دو جاده ي موازي است. يک جاده آن است که روندگان روي آن، دايم به سمت بالا مي روند . جاده ي ديگر، آن راهي است که روندگان آن، به طرف سفل، به طرف پايين، به طرف دره و به طرف جهنم حرکت مي کنند. اين دو جاده، در کنار هم و موازي با يکديگرند . خط سير اين دو جاده، کاملا مثل هم است. آنهايي که به طرف سقوط و نزول و سفل حرکت مي کنند، از همان جايي دور مي شوند که پويندگان آن جاده ي ديگر، به آن جا نزديک مي شوند . آنها، از خدا دور مي شوند و به شيطان و دوزخ، نزديک مي گردند. آن کساني که به طرف علو، به طرف بالا، به طرف تعالي، به سمت نور، به سمت خدا، به سمت توحيد و نزاهت اخلاقي و طهارت جان حرکت مي کنند، از همان جايي دور مي شوند و فاصله مي گيرند که آن گروه ديگر، به سمت آن سقوط مي کنند.
اين دو جاده، در طول مسير با يکديگر همسايه اند و حرکت از يکي به آن ديگري، در کمال آساني است. راه، راه نزديکي است. اگر ما که خداي نکرده، در جاده ي دوم حرکت مي کنيم و از لحاظ اخلاق نفساني و شخصي، به سمت پايين مي رويم، اراده کنيم که وارد آن جاده ي ديگر بشويم و به سمت بالا و تعالي حرکت کنيم، در هر آني، اين کار ميسور است. «و ان راحل اليک قريب المسافه»(1) . کسي که به سمت خدا حرکت مي کند، راه او نزديک است. اگر بخواهيم وارد راه خدا بشويم، مسافت بسيار نزديکي است. اگر يک قدم برداريد، از اين جاده يي که اهل آن، به سمت سقوط و به سمت پايين مي روند، وارد آن جاده يي مي شويد که اهل آن، به سمت سعادت ابدي، به سمت نور، به سمت جايگاه صديقين و ملأ اعلا، شتاب مي کنند.
از آن طرف هم، همين طور است. آن لحظه يي که ما به خواهش نفسمان گوش مي دهيم و عملي که انسان را از خداي متعال دور مي کند - العياز بالله - انجام مي دهيم، در آن لحظه، پا را از آن جاده به اين جاده يي که ما را به طرف پايين مي برد، گذاشته ايم. در آن لحظه يي که ما تصميم مي گيريم برخلاف اهواي نفساني خود حرکت کنيم و با اين خودخواهي و غرور و تبعيت از شيطان نفس مخالفت کنيم - که امام بزرگوار ما ، دايما در طول اين ده سال و اندي، ما را از آن برحذر مي داشتند و در همه ي قضايا، به همه ي ما و به همه ي ملت ايران، از جمله به ما مسئولان مي گفتند: مواظب باشيد، اسير آن نشويد - همان لحظه، از اين مسافت قريب که «ان راحل اليک قريب المسافه» (2) ، پا را در آن جاده گذاشته ايم و به سمت بالا مي رويم. و اين، در ماه رمضان امکان پذير است. کنترل اهواي نفساني، در ماه رمضان آسانتر از هميشه است. پس، امسال نوروز ما، حقيقتا مي تواند نوروز باشد؛ نه فقط نوروز در طبيعت، بلکه در ذات و وجود و حرکت خود ما. و امروز، اين بسيار مهم است.
زندگي انسان، دايما روي دو جاده ي موازي است. يک جاده آن است که روندگان روي آن، دايم به سمت بالا مي روند . جاده ي ديگر، آن راهي است که روندگان آن، به طرف سفل، به طرف پايين، به طرف دره و به طرف جهنم حرکت مي کنند. اين دو جاده، در کنار هم و موازي با يکديگرند . خط سير اين دو جاده، کاملا مثل هم است. آنهايي که به طرف سقوط و نزول و سفل حرکت مي کنند، از همان جايي دور مي شوند که پويندگان آن جاده ي ديگر، به آن جا نزديک مي شوند . آنها، از خدا دور مي شوند و به شيطان و دوزخ، نزديک مي گردند. آن کساني که به طرف علو، به طرف بالا، به طرف تعالي، به سمت نور، به سمت خدا، به سمت توحيد و نزاهت اخلاقي و طهارت جان حرکت مي کنند، از همان جايي دور مي شوند و فاصله مي گيرند که آن گروه ديگر، به سمت آن سقوط مي کنند.
اين دو جاده، در طول مسير با يکديگر همسايه اند و حرکت از يکي به آن ديگري، در کمال آساني است. راه، راه نزديکي است. اگر ما که خداي نکرده، در جاده ي دوم حرکت مي کنيم و از لحاظ اخلاق نفساني و شخصي، به سمت پايين مي رويم، اراده کنيم که وارد آن جاده ي ديگر بشويم و به سمت بالا و تعالي حرکت کنيم، در هر آني، اين کار ميسور است. «و ان راحل اليک قريب المسافه»(1) . کسي که به سمت خدا حرکت مي کند، راه او نزديک است. اگر بخواهيم وارد راه خدا بشويم، مسافت بسيار نزديکي است. اگر يک قدم برداريد، از اين جاده يي که اهل آن، به سمت سقوط و به سمت پايين مي روند، وارد آن جاده يي مي شويد که اهل آن، به سمت سعادت ابدي، به سمت نور، به سمت جايگاه صديقين و ملأ اعلا، شتاب مي کنند.
از آن طرف هم، همين طور است. آن لحظه يي که ما به خواهش نفسمان گوش مي دهيم و عملي که انسان را از خداي متعال دور مي کند - العياز بالله - انجام مي دهيم، در آن لحظه، پا را از آن جاده به اين جاده يي که ما را به طرف پايين مي برد، گذاشته ايم. در آن لحظه يي که ما تصميم مي گيريم برخلاف اهواي نفساني خود حرکت کنيم و با اين خودخواهي و غرور و تبعيت از شيطان نفس مخالفت کنيم - که امام بزرگوار ما ، دايما در طول اين ده سال و اندي، ما را از آن برحذر مي داشتند و در همه ي قضايا، به همه ي ما و به همه ي ملت ايران، از جمله به ما مسئولان مي گفتند: مواظب باشيد، اسير آن نشويد - همان لحظه، از اين مسافت قريب که «ان راحل اليک قريب المسافه» (2) ، پا را در آن جاده گذاشته ايم و به سمت بالا مي رويم. و اين، در ماه رمضان امکان پذير است. کنترل اهواي نفساني، در ماه رمضان آسانتر از هميشه است. پس، امسال نوروز ما، حقيقتا مي تواند نوروز باشد؛ نه فقط نوروز در طبيعت، بلکه در ذات و وجود و حرکت خود ما. و امروز، اين بسيار مهم است.
پي‌نوشت‌ها:
1- مفاتيح الجنان، دعاي ابوحمزه ثمالي.
2- همان
/ج
