فرشته ها بر زمين راه مي روند!
بعضي گمان مي کنند سخنان جدي و گفت و گوهاي سياسي و اجتمايي، قابل درک و فهم نوجوانان نيست. مي گويد :«با آن ها بايد ساده تر سخن گفت. نبايد آن ها را درگير مسائل پيچيده ي زندگي کرد... »
از خودتان مي پرسم، آيا تنها شما را بايد سرگرم ساخت و در حاشيه زندگي بزرگ ترها تعريف کرد ؟ اگر بپذيريم که نوجوانان نيازمند تجربه ي زندگي هستند با آن که لازم است مسير تعليم و آموزش را طي کنند، يا اين که بپذيريم نوجوانان حساس اند و از محيط پيراموني سريع تأثير مي پذيرند. اما نمي توانند آن ها را ناديده بگيريم، چون هستند.
نمي توانيم کوچک و کودک فرض کنيم چون قادر به تشخيص روابط مردم اند. حق و باطل را تشخيص مي دهند. خير و شر را مي فهمند و آرزوي مبارزه باطل و اشرار را مي پرورند و مثل يک نهال آن را آبياري مي کنند.
بسياري از مردان و زنان بزرگ و فعال ما که همگي در جمع پدران و مادران ما هستند، نقشه ي زندگي خودشان را از دوران نوجواني در سر داشتند. نقشه و آرزويي که در جواني آن را عملي کردند. آرزوها و نقشه هايي که آن ها در نوجواني داشتند، در بزرگ سالي عملي شدند و نقش مهمي هم در زندگي مردم و جامعه ايفا کردند.
برخلاف تصور برخي از بزرگ سالان و پدران و مادران، نوجوانان از آن چه در اطرافشان مي گذرد، سر در مي آورند و حتي آمده اند براي حل و فصل خيلي از مشکلات وارد ميدان شوند، مسئوليت بپذيرند. آن ها دوست دارند که اثبات کنند، هستند مؤثرند و توانايي انجام کارهاي بزرگ را دارند. به شرط آن که جدي گرفته شوند. در حاشيه نمانند و با کوچک ترين اشتباه از ميدان حذف نشوند. متأسفانه بعضي از بزرگ ترها به سادگي از کنار خطاهاي بزرگ بزرگ تر ها مي گذرند، اما اشتباه نوجوانان را تاب نمي آورند. خطا، عمل زشت، مضر و نادرستي است که عامل آن از نوعي آگاهي و اطلاع در وقت انجام آن عمل برخوردار است، در حالي که عمل اشتباه بدون عمد و آگاهي انجام مي شود. وقتي که عمل کننده دچار شبهه مي شود. او در هنگام عمل، گمان مي کند درست و صحيح عمل مي کند؛ در حالي که خطاکار، در هنگام عمل از خطا بودن آن چه مي کند، آگاهي دارد.
نوجوانان کمتر خطا مي کنند. اشتباه هم مال همه است. هر چه بر ميزان آگاهي عمل و تجربه افزوده شود، از ميزان اشتباه هم کاسته مي شود. تنها مي توان گفت نوجوانان ما نيازمند آگاهي و تجربه ي بيشترند.
براي داشتن آينده اي سالم و کامل که همين نوجوانان آن را مي سازند، مي ارزد که هزينه ي تجربه کردن و آگاه شدن نوجوانان را پرداخت.
نوجوانان، فرشته هايي هستند که زندگي بر زمين را آغاز کرده اند. بال هاي آنان آرام آرام تبديل به دست و پاهاي قوي براي راه رفتن و عمل کردن در زمين مي شود. آن ها دل بسته به زمين و زميني نشده اند. از همين رو به راحتي مي بخشند؛ با شجاعت سخن مي گويند؛ دل بسته مي شوند و بدون آلودگي عمل مي کنند. اين همان چيزي است که ما بدان محتاجيم. اين ها همان چيزهايي هستند که بزرگ تر ها با برنامه ريزي مي خواهند به آن برسند. در حالي که نوجوانان در آن مثل ماهي شنا مي کنند.
مي خواهم بگويم اين بزرگ ترها هستند که بايد خودشان را به نوجوانان نزديک کنند؛ بعني نوجوان بشوند؛ در حالي که بزرگ اند. در اخلاق و منش و نگاه، نوجوان بشوند، تا مثل آنها بدون دل بستگي سخت به زمين، بدون حيله و خطا، بدون ترس و خسيسي بتوانند در هواي آسمان و آسمانيان زمين را رنگ آبي بزنند.
از همين نقطه است که مي توان از نوجوانان خواست که به داد زندگي بزرگ ترها برسند. بر بال علم و تجربه ي بزرگ ترها سوار شوند؛ اما خوي و خصلت نوجواني را حفظ بايد کنند.
به آن چه بزرگ ترها بدان مبتلا هستند، توجه کنند و درباره اش حرف بزنند. به همه ي آن چه و آنان که حياط و زندگي مردم را به تباهي، کثافت و ظلم کشيده اند، فکر کنند و به راه هايي که مي توان به زندگي و مردم مصونيت داد تا بيش از اين تباه نشوند. آنان اين آمادگي را دارند که بياموزند، چگونه مي توان نقشي مهم را در صحنه ي زندگي عمومي مردم ايفا کرد و از پس آن بر مي آمد.
آنان اين آمادگي را دارند که دريابند، زندگي، حياط و آينده ي آن قدر مهم هستند که نمي توان آن ها را به شوخي گرفت، دست کم گرفت و از دست داد.
آنان قدر اين بال هاي خدادادي را مي دانند و بايد بدانند براي پرواز در آسمان بي کران عشق خدا بدان احتياج دارند.
اين آلودگي هاي اطراف ماست که بال ها را مي سوزاند و از بين مي برد. بياييد بال هاي پروازمان را از سوختن نجات دهيم !
منبع:نشريه موعود نوجوان، شماره 26.
از خودتان مي پرسم، آيا تنها شما را بايد سرگرم ساخت و در حاشيه زندگي بزرگ ترها تعريف کرد ؟ اگر بپذيريم که نوجوانان نيازمند تجربه ي زندگي هستند با آن که لازم است مسير تعليم و آموزش را طي کنند، يا اين که بپذيريم نوجوانان حساس اند و از محيط پيراموني سريع تأثير مي پذيرند. اما نمي توانند آن ها را ناديده بگيريم، چون هستند.
نمي توانيم کوچک و کودک فرض کنيم چون قادر به تشخيص روابط مردم اند. حق و باطل را تشخيص مي دهند. خير و شر را مي فهمند و آرزوي مبارزه باطل و اشرار را مي پرورند و مثل يک نهال آن را آبياري مي کنند.
بسياري از مردان و زنان بزرگ و فعال ما که همگي در جمع پدران و مادران ما هستند، نقشه ي زندگي خودشان را از دوران نوجواني در سر داشتند. نقشه و آرزويي که در جواني آن را عملي کردند. آرزوها و نقشه هايي که آن ها در نوجواني داشتند، در بزرگ سالي عملي شدند و نقش مهمي هم در زندگي مردم و جامعه ايفا کردند.
برخلاف تصور برخي از بزرگ سالان و پدران و مادران، نوجوانان از آن چه در اطرافشان مي گذرد، سر در مي آورند و حتي آمده اند براي حل و فصل خيلي از مشکلات وارد ميدان شوند، مسئوليت بپذيرند. آن ها دوست دارند که اثبات کنند، هستند مؤثرند و توانايي انجام کارهاي بزرگ را دارند. به شرط آن که جدي گرفته شوند. در حاشيه نمانند و با کوچک ترين اشتباه از ميدان حذف نشوند. متأسفانه بعضي از بزرگ ترها به سادگي از کنار خطاهاي بزرگ بزرگ تر ها مي گذرند، اما اشتباه نوجوانان را تاب نمي آورند. خطا، عمل زشت، مضر و نادرستي است که عامل آن از نوعي آگاهي و اطلاع در وقت انجام آن عمل برخوردار است، در حالي که عمل اشتباه بدون عمد و آگاهي انجام مي شود. وقتي که عمل کننده دچار شبهه مي شود. او در هنگام عمل، گمان مي کند درست و صحيح عمل مي کند؛ در حالي که خطاکار، در هنگام عمل از خطا بودن آن چه مي کند، آگاهي دارد.
نوجوانان کمتر خطا مي کنند. اشتباه هم مال همه است. هر چه بر ميزان آگاهي عمل و تجربه افزوده شود، از ميزان اشتباه هم کاسته مي شود. تنها مي توان گفت نوجوانان ما نيازمند آگاهي و تجربه ي بيشترند.
براي داشتن آينده اي سالم و کامل که همين نوجوانان آن را مي سازند، مي ارزد که هزينه ي تجربه کردن و آگاه شدن نوجوانان را پرداخت.
نوجوانان، فرشته هايي هستند که زندگي بر زمين را آغاز کرده اند. بال هاي آنان آرام آرام تبديل به دست و پاهاي قوي براي راه رفتن و عمل کردن در زمين مي شود. آن ها دل بسته به زمين و زميني نشده اند. از همين رو به راحتي مي بخشند؛ با شجاعت سخن مي گويند؛ دل بسته مي شوند و بدون آلودگي عمل مي کنند. اين همان چيزي است که ما بدان محتاجيم. اين ها همان چيزهايي هستند که بزرگ تر ها با برنامه ريزي مي خواهند به آن برسند. در حالي که نوجوانان در آن مثل ماهي شنا مي کنند.
مي خواهم بگويم اين بزرگ ترها هستند که بايد خودشان را به نوجوانان نزديک کنند؛ بعني نوجوان بشوند؛ در حالي که بزرگ اند. در اخلاق و منش و نگاه، نوجوان بشوند، تا مثل آنها بدون دل بستگي سخت به زمين، بدون حيله و خطا، بدون ترس و خسيسي بتوانند در هواي آسمان و آسمانيان زمين را رنگ آبي بزنند.
از همين نقطه است که مي توان از نوجوانان خواست که به داد زندگي بزرگ ترها برسند. بر بال علم و تجربه ي بزرگ ترها سوار شوند؛ اما خوي و خصلت نوجواني را حفظ بايد کنند.
به آن چه بزرگ ترها بدان مبتلا هستند، توجه کنند و درباره اش حرف بزنند. به همه ي آن چه و آنان که حياط و زندگي مردم را به تباهي، کثافت و ظلم کشيده اند، فکر کنند و به راه هايي که مي توان به زندگي و مردم مصونيت داد تا بيش از اين تباه نشوند. آنان اين آمادگي را دارند که بياموزند، چگونه مي توان نقشي مهم را در صحنه ي زندگي عمومي مردم ايفا کرد و از پس آن بر مي آمد.
آنان اين آمادگي را دارند که دريابند، زندگي، حياط و آينده ي آن قدر مهم هستند که نمي توان آن ها را به شوخي گرفت، دست کم گرفت و از دست داد.
آنان قدر اين بال هاي خدادادي را مي دانند و بايد بدانند براي پرواز در آسمان بي کران عشق خدا بدان احتياج دارند.
اين آلودگي هاي اطراف ماست که بال ها را مي سوزاند و از بين مي برد. بياييد بال هاي پروازمان را از سوختن نجات دهيم !
منبع:نشريه موعود نوجوان، شماره 26.
/ج
