اللطيف
برگردان: محمدباقرجزايري
اللطيف
برروي زمين، مهربان ترودل رحم تراز مادر بر فرزند، وجود ندارد. ازلحظه ايي که فرزند به داخل رحم او نطفه اي است، دردها و خستگي هاي مادر آغاز مي گردد و از لحظه به دنيا آمدن تا بزرگ شدن فرزندش، رنج و سختي هايش روز به روز بيشتر مي شود: اگر او احساس درد کند، از دردش مادر نيز درد مي کشد و اگر خوشحال و شاد بشود، مادر نيز شاد مي شود واگر دير کند، خواب به چشم مادرنمي آيد.
واين مهرباني و لطافت را خدا به لطف وجود و کرم خويش در دل بندگان نهاد. آري ! خدا لطيف است و بيش از پدران و مادرهايمان باما مهربان مي باشد؛ زيرا اوست که اين مهرباني را در دل ها قرار داده و با ما به شايستگي و بر اساس مصالحمان رفتار مي کند.
از نشانه هاي لطف و مهرباني او به انسان، اين است که رحم مادر را، مکان مناسبي براي رشد کودک، قرار داده و خود او را سرپرستي مي کند و همچنين براي انسان همه چيز را به شرح و بسط سوره و قانوني نازل فرموده که طبق آن رفتار کند تا گمراه نشود. براستي که خداوند، راه سعادت را براي مؤمنان هموار ساخته و با راهنمايي هايش آن ها را به راه درست رهنمون ساخت و با کوچک و حقير کردن سختي ها دربرابر انسان اين لطف را در برابر بندگان کامل نمود. همچنين آدمي را مورد آمرزش و چشم پوشي هميشگي اش قرار داد و درهاي رحمت و مغفرتش را روي بندگان پشيمان و توبه کارش با وجود گناهان بسيارشان گشود. در حديثي آمده است: «خداوند دستان خود را در شب را ببخشايد و دستان خود را در روز باز کرده تا گناهان روز را ببخشايد». بنابراين، باران رحمت الهي پيوسته جاري است.
خداوند متعال، لطيفي که براي بندگان خود خير مي خواهد و اسباب صلاح و رستگاري را براي آنان فراهم مي نمايد اما بندگان اين شدت مهرباني را نمي فهمند: قرآن در آيه 14 سوره ملک مي فرمايد:
(الايعلم من خلق وهوالطيف الخبير) (سوره ملک، آيه 14)
(آيا نمي داند که چه کسي نظام هستي را آفريد و او لطيف و آگاه است).
پروردگار مهربان بي آنکه براي کسي حسابي باز کند، نيازهايش را برآورده مي سازد: (الله لطيف بعباده يرزق من يشاء و هو القوي العزيز) (سوره شوروي، آيه 19)؛ (خداوند لطيف و مهربان است، به هر که بخواهد روزي مي بخشد و او نيرومند و عزيز است).
از معاني نام خداوند. (لطيف) اين است که او از امور پنهان و ظرايف آن ها، آگاه است. لطافت پرورگار به اندازه اي است که ديده ها نمي توانند اورا درک کنند ، اما در مقابل قدرت او آشکار است: (لا تدرکه الابصار و هو يدرک الابصار و هو الطيف الخبير) (سوره انعام، آيه 103)
از ديگر نمونه هاي لطف و مهرباني خداوند اين است که فرشتگاني را برايمان نازل کرد تا ما را از گرفتاري ها و بدي ها در امان بدارند، و نيز پيامبراني بيم دهنده فرستاد تا ما را ازتاريکي ها به نور و هدايت راهنمايي کنند. اگر انسان اين امور را بداند، از لطف خداوند مطمئن خواهد شد و به ميزان عنايت والايي که خداوند به انسان روا مي دارد، آگاه خواهد شد: (سواء منکم من اسرالقول ومن جهربه و من هو مستخف باليل و سارب بالنهار. له معقّبات من بين يديه و من خلفه يحفظونه من امرالله انّ الله لا يغير ما بقوم حتي يغيرو اما بأنفسهم واذا اراد الله بقوم سوء افلا مردّ له وما لهم من وال (سوره رعد, آيه هاي10 و 11)؛ در پيشگاه خدا آن کسي که پنهان سخن بگويد يا آشکار و آنکه در شب، نهان يا روشني روز در کار خويش است، همه يکسانند. براي هر چيز پاسبان هايي از پيش رو وپشت سر گماشته که تا به امر خدا از وي نگهباني کنند، حال هيچ قومي را دگرگون نخواهد کرد، تا زماني که خود آن قوم حالشان را تغيير دهند و هر گاه خدا اراده کند که قومي را به بدي اعمالشان عقاب کند، هيچ راه دفاعي ندارند و هيچ کس جز خدا ياراي آنکه بلا بگرداند ندارد.
اگر لطف خداوند شامل حال بندگان وآفريده هايش مي شود، پس مومنان چگونه اند؟
آري! لطف اوشامل حال مؤمنان است. اوبا کرم وجود خود با آن ها رفتار کرده، پريشاني را از دل هايشان مي زدايد وآرامش و اطمينان را درآنها قرار مي دهد، مردم پريشان شوند، آنها همواره در آرامش هستند واگر مردم بهراسند، آنها نمي هراسند. بلکه درآرامش خاطر به سرمي برند و اين پاداش دنيوي ايمان آن ها به خداوند است.
منبع: نشريه بشارت شماره 72
برروي زمين، مهربان ترودل رحم تراز مادر بر فرزند، وجود ندارد. ازلحظه ايي که فرزند به داخل رحم او نطفه اي است، دردها و خستگي هاي مادر آغاز مي گردد و از لحظه به دنيا آمدن تا بزرگ شدن فرزندش، رنج و سختي هايش روز به روز بيشتر مي شود: اگر او احساس درد کند، از دردش مادر نيز درد مي کشد و اگر خوشحال و شاد بشود، مادر نيز شاد مي شود واگر دير کند، خواب به چشم مادرنمي آيد.
واين مهرباني و لطافت را خدا به لطف وجود و کرم خويش در دل بندگان نهاد. آري ! خدا لطيف است و بيش از پدران و مادرهايمان باما مهربان مي باشد؛ زيرا اوست که اين مهرباني را در دل ها قرار داده و با ما به شايستگي و بر اساس مصالحمان رفتار مي کند.
از نشانه هاي لطف و مهرباني او به انسان، اين است که رحم مادر را، مکان مناسبي براي رشد کودک، قرار داده و خود او را سرپرستي مي کند و همچنين براي انسان همه چيز را به شرح و بسط سوره و قانوني نازل فرموده که طبق آن رفتار کند تا گمراه نشود. براستي که خداوند، راه سعادت را براي مؤمنان هموار ساخته و با راهنمايي هايش آن ها را به راه درست رهنمون ساخت و با کوچک و حقير کردن سختي ها دربرابر انسان اين لطف را در برابر بندگان کامل نمود. همچنين آدمي را مورد آمرزش و چشم پوشي هميشگي اش قرار داد و درهاي رحمت و مغفرتش را روي بندگان پشيمان و توبه کارش با وجود گناهان بسيارشان گشود. در حديثي آمده است: «خداوند دستان خود را در شب را ببخشايد و دستان خود را در روز باز کرده تا گناهان روز را ببخشايد». بنابراين، باران رحمت الهي پيوسته جاري است.
خداوند متعال، لطيفي که براي بندگان خود خير مي خواهد و اسباب صلاح و رستگاري را براي آنان فراهم مي نمايد اما بندگان اين شدت مهرباني را نمي فهمند: قرآن در آيه 14 سوره ملک مي فرمايد:
(الايعلم من خلق وهوالطيف الخبير) (سوره ملک، آيه 14)
(آيا نمي داند که چه کسي نظام هستي را آفريد و او لطيف و آگاه است).
پروردگار مهربان بي آنکه براي کسي حسابي باز کند، نيازهايش را برآورده مي سازد: (الله لطيف بعباده يرزق من يشاء و هو القوي العزيز) (سوره شوروي، آيه 19)؛ (خداوند لطيف و مهربان است، به هر که بخواهد روزي مي بخشد و او نيرومند و عزيز است).
از معاني نام خداوند. (لطيف) اين است که او از امور پنهان و ظرايف آن ها، آگاه است. لطافت پرورگار به اندازه اي است که ديده ها نمي توانند اورا درک کنند ، اما در مقابل قدرت او آشکار است: (لا تدرکه الابصار و هو يدرک الابصار و هو الطيف الخبير) (سوره انعام، آيه 103)
از ديگر نمونه هاي لطف و مهرباني خداوند اين است که فرشتگاني را برايمان نازل کرد تا ما را از گرفتاري ها و بدي ها در امان بدارند، و نيز پيامبراني بيم دهنده فرستاد تا ما را ازتاريکي ها به نور و هدايت راهنمايي کنند. اگر انسان اين امور را بداند، از لطف خداوند مطمئن خواهد شد و به ميزان عنايت والايي که خداوند به انسان روا مي دارد، آگاه خواهد شد: (سواء منکم من اسرالقول ومن جهربه و من هو مستخف باليل و سارب بالنهار. له معقّبات من بين يديه و من خلفه يحفظونه من امرالله انّ الله لا يغير ما بقوم حتي يغيرو اما بأنفسهم واذا اراد الله بقوم سوء افلا مردّ له وما لهم من وال (سوره رعد, آيه هاي10 و 11)؛ در پيشگاه خدا آن کسي که پنهان سخن بگويد يا آشکار و آنکه در شب، نهان يا روشني روز در کار خويش است، همه يکسانند. براي هر چيز پاسبان هايي از پيش رو وپشت سر گماشته که تا به امر خدا از وي نگهباني کنند، حال هيچ قومي را دگرگون نخواهد کرد، تا زماني که خود آن قوم حالشان را تغيير دهند و هر گاه خدا اراده کند که قومي را به بدي اعمالشان عقاب کند، هيچ راه دفاعي ندارند و هيچ کس جز خدا ياراي آنکه بلا بگرداند ندارد.
اگر لطف خداوند شامل حال بندگان وآفريده هايش مي شود، پس مومنان چگونه اند؟
آري! لطف اوشامل حال مؤمنان است. اوبا کرم وجود خود با آن ها رفتار کرده، پريشاني را از دل هايشان مي زدايد وآرامش و اطمينان را درآنها قرار مي دهد، مردم پريشان شوند، آنها همواره در آرامش هستند واگر مردم بهراسند، آنها نمي هراسند. بلکه درآرامش خاطر به سرمي برند و اين پاداش دنيوي ايمان آن ها به خداوند است.
منبع: نشريه بشارت شماره 72
