از ریاست خانه به نوکری کارخانه

ارمغان غرب

یکی از پرسش هایی که در ذهن بسیاری از جوانان، به ویژه دختران رسوخ می کند این است که چرا زنان باید بیش تر در خانه و خانواده حضور داشته باشند؟ چرا مردان چنین نیستند؟ مگر مرد و زن چه تفاوتی با هم دارند؟ در این نوشتار کوتاه می کوشیم به این پرسش ها پاسخ هایی درخور ارائه کنیم. «زن با مرد تفاوت دارد». این جمله به ظاهر بدیهی در دوران مدرن توسط جریانات فمینیستی انکار شد و مدعی شدند که زن و مرد تفاوت چندانی با هم ندارند و جامعه است که زن را زن و مرد را مرد می سازد. بیان این تفکر از سوی فمینیست ها و پذیرش آن توسط بخشی از زنان، سرآغاز دوران نوینی در عرصه جنبش های اجتماعی شد. فمینیست ها که گزاره « عدم تفاوت میان زن و مرد» را شعار خود قرار داده بودند، کوشیدند هرچه بیش تر ارزش های مردانه و رسیدن به آن را سرلوحه فعالیت های خود قرار دهند؛ از این رو به تحقیر ارزش های خاص زنانه که مقتضای سرشت فطری آنان بود، پرداختند. آنان «مادری» را کاری عبث و احمقانه تلقی کردند که ظلم بارز طبیعت، در حق زنان است. آن ها می گفتند: زنان از تجربه جنسی، نه ماه زحمت حمل نوزاد و سپس هم کار بیهوده مادری را قبول می کنند. فمینیست ها ضمن تحقیر مادری، خواهان قانونی شدن سقط جنین شدند تا به خیالشان،‌ از شر کودکان و زحمت بارداری نجات یابند.
یکی دیگر از کارهای فمینیست ها، تحقیر خانه داری بود. آن ها به صورتی افراطی و افسارگسیخته به سوی بازار کار شتافتند و برای راحت شدن از شر خانه و خانواده حتی به پست ترین مشاغل تن دادند. زنان در برخی اوقات مجبور بودند حتی برای حفظ جایگاه خود در محیط کار و یا ارتقای آن، تسلیم خواسته های نامشروع رؤسای خود بشوند. بدین ترتیب زنانی که کار خانه و خانواده را حماقت بار توصیف می کردند و اطاعت از شوهر و تمکین در برابر او را ذلت بار می دانستند به تمکین و فرمان برداری از رؤسا و همکاران مرد خود برای دست یابی به ثروت بیش تر یا جایگاه بالاتر روی آوردند.
شاید مهم ترین ارمغانی که این حضور برای زنان جامعه داشت، بهبود وضعیت مالی و اقتصادی زنان و نیز جامعه بود. اما آیا این اشتغال برای نظام خانواده نیز مفید بود؟ پاسخ منفی است. براساس پژوهش یکی از دانشگاه های آمریکا زنانی که با حضور در ادارات و کارخانه ها از حضور در خانه و کنار فرزندان خود محروم شده بودند، در زمان حضور در خانه چندین برابر وقتی را که برای فرزندان خود می گذاشتند، صرف تماشای تلویزیون می کردند، بسیاری از آنان بخش عظیمی از درآمد خود را هزینه ارضای نیازهای کاذب خود می کردند؛ اموری مانند خرید لباس های تجملی، لوازم آرایش و جراحی های زیبایی و دیگر کارهایی که نظام سرمایه داری با بمباران تبلیغاتی خود آن ها را ارزشمند جلوه می داد. البته کاملاً طبیعی است زنانی که سالیانه چنین مبالغ هنگفتی خرج زیبایی خود می کنند دیگر حاضر نباشند با زایمان، زیبایی بدن خود را به هم بزنند.

جاهلیت مدرن

اکنون فمینیست ها روی اعراب جاهلی را سفید کرده اند زیرا آنها تنها دختران خود را زنده به گور می کردند آن هم بیشتر از ترس گرسنه ماندن خود آن کودکان بی نوا! در حالی که زنان امروزی به ظاهر روشنفکر در غرب، هم پسران و هم دختران خود را زنده به گور می کنند، آن هم نه از ترس گرسنگی و نداری، بلکه برای شادی و لذت جویی و به هم نخوردن تناسب اندام و نیز کسب درآمد بیشتر؛ زیرا معتقدند باردار شدن موجب عقب افتادن در رقابت پرشتاب دنیای کار و سرمایه است.
حضور بیش از حد زنان در عرصه جامعه و خالی گذاشتن خانه و خانواده، سبب سست شدن بنیان خانواده شد. بر میزان خطرها و تجاوزاتی که زنان را تهدید می کرد، به شدت افزود و از سویی دیگر سطح توقع جنسی مردان و زنان را که در محل کار خود با انواع مختلفی از جنس مخالف رو به رو بودند، به شدت بالا برد و موجب افزایش روز به روز بی میلی به همسر و طلاق واقعی یا طلاق عاطفی شد.
متأسفانه برای بسیاری از زنان امروز آن چه اهمیت دارد، کسب درآمد بیش تر است. آنان حتی به قیمت نابود شدن زندگی خانوادگی و فرزندان خود حاضر نیستند دست از کار بیرون از خانواده بردارند. به هر حال آن عده از زنان جامعه ما که گرفتار این عقیده اند، از ارزش های واقعی زنانگی و مادری فاصله گرفته اند و حرص کسب پول و مقام را جایگزین آن ساخته اند. در حالی که اگر مادری واقعاً بداند خدا چه وظیفه ای بر دوش او نهاده، هیچ گاه منصب مادری را با ریاست دنیا عوض نخواهد کرد.
در شرایط فعلی جامعه ما این حقیقت را باید پذیرفت که عده ای از زن ها میلی افراطی برای حضور در جامعه دارند و این مسأله ای است که گریزی از آن نیست؛ به ویژه وقتی از طریق رسانه ها و متأسفانه صدا و سیما چنین تبلیغ می شود که زن موفق،‌ زن شاغل است نه زن خانه دار. باید با وضع راه کارهایی مناسب، بر حضور پررنگ زنان در خانه و خانواده افزود و رسانه ها باید زن موفق را زنی نشان دهند که مادر خوبی است، زیرا نقش مادری اهمیت بسیار ممتازی در فرهنگ اسلام دارد. باید توجه داشت که آسیب های ناشی از نبود یا کمبود زن در خانه و خانواده، بسیار بیش تر و گسترده تر از خسارت کمبود یا نبود زن در عرصه کار و اشتغال جامعه است. یکی از شواهد این امر را باید در میل زنان و مردان مدرن به بی حجابی و بی عفتی زنان و نیز حضور بیش از حد ‌آنان در جامعه و افتخار به آن به عنوان نماد روشنفکری، جست و جو کرد. اینان بیش از آن که توجه ای به تعالی و تربیت فرزندانشان و اخلاق و معنویت و زندگی پاکیزه داشته باشند، به کار و کسب درآمد و نیز تبرج و خودآرایی و مصرف زدگی و بی حیایی و بی غیرتی و پز روشنفکری توجه دارند.
تنها راهی که برای زنان وجود دارد حرکت به سوی تعالیم مترقی اسلام است، نه بازگشت به عصر سنت و توهین و تحقیر زنان ظاهراً که گاه به اسم دین صورت می گرفت ولی واقعاً به رسم جاهلیت بود و نه ماندن در عصر مدرنیته شهوت پرور؛ چرا که هر دوی این ها به شکلی متفاوت به تحقیر زن پرداخته اند. گویا تنها با حرکت و پیشرفت به سوی دعوت پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله است که زن می تواند نجات یابد.
منبع: نشریه طرح ولایت، شماره 5.