تألیف: موسسه فرهنگی قدر ولایت
[این نقل قول بدون دخل و تصرف در واژه ها و به صورت محاوره ای ارائه شده است]
آقای دکتر حداد عادل تعریف می کردند در سال 1377 یک خانمی زنگ زده بود منزل ما که می خواهیم برای خواستگاری بیاییم منزل شما، خانم ما گفته بود که بچه ما فعلاً سال چهارم دبیرستانه و می خواهد کنکور بده، اون خانم گفته بود که حالا نمی شه ما بیاییم دختر را ببینیم. خانم ما گفته بودند نمی شه. خانم ما گفته بود اصلاً شما خودتان را معرفی کنید، من نمیدونم چه کسی می خواهد بیاید. اون خانم گفته بود من خانم مقام رهبری هستم، خانم ما از هولش دوباره سلام و علیک کرده بود و گفته بود ما تا حالا هر کسی آمده بود رد کردیم، صبر کنید با آقای دکتر صحبت می کنم بعد شما را خبر می کنم. بعداً تماس گرفتند که ما حرفی نداریم شاید اینها آمدند نپسندیدند و برای اینکه دختر هوایی نشود بهتر است هماهنگی کنیم بیایند در دبیرستان بچه را ببینند، بچه هم متوجه نشود چه کسی آمده او را ببیند و قرار گذاشتیم در دفتر دبیرستان که خانم من هم مدیر دبیرستان هدایت بود، ساعتی را خانم هماهنگ کرد و خانم آقا تشریف آوردند و در دفتر نشسته بود و گفته بود که من با دخترم صحبت می کنم وقتی که صدایش کردند بعد شما او را ببینید، او را دیدند، دختر هم رفت سر کلاس خانم آقا هم رفتند. چند روز گذشت که من برای کاری خدمت آقا رفتم و گفتند خانم استخاره کردند خوب نیامده و بعداً گفتم که خدا را شکر که دختر ما نفهمید که به روحیه اش لطمه بخورد. یک سال از این قضیه گذشت و دوباره خانواده آقا زنگ زدند که دوباره می خواهیم بیاییم. خانم ما گفته بود خانم چی شده دوباره می خواهید بیایید، آقا گفته بود که خانم ما به استخاره خیلی اعتقاد دارد و خوب نیامده، خانم آقا گفته بود چون دخترتان دختر خوبی است و نمی توانستیم بگذریم و دختر محجبه و فرهیخته و خوبی است دوباره استخاره کردم و خوب آمد، اگر اجازه بدهید بیاییم. در آن موقع دخترمان دیپلم گرفته بود و در کنکور شرکت کرده بود. آمدند و وقتی مقدمات کار فراهم شد قرار گذاشتیم پسر آقا و مادرش بیایند منزل ما و با یک قواره پارچه به عنوان هدیه که عروس را ببینند و گفت و گو کنند. آمدند و نشستند صحبت کردند و وقتی آقا مجتبی رفتند از دخترم پرسیدم نظرتان چیست؟
ایشان موافق بودند و به او گفتم خوب فکرهایت را بکن، بعد از چند روز رفتم پیش آقا، آقا فرمودند داریم قوم و خویش می شویم، گفتم چطور؟ گفتند اینها آمدند و پسندیدند و در گفت و گو به نتیجه رسیده اند، گفتند بالاخره شما دکتر و استاد دانشگاهید و خانمتان هم همین طور، وضع زندگی شما وضع مناسبی است ولی وضع ما اینجور نیست. و اگر بخواهم تمام زندگی ام را بارکنم غیر از کتابهایم، یک وانت بار می شود، اینجا هم دو تا اتاق اندرون داریم و یک اتاق بیرونی که آقایان و مسؤولین می آیند و با من دیدار می کنند، من پول ندارم که خانه بخرم، یک خانه اجاره کرده ایم که یک طبقه را مصطفی و یک طبقه را مجتبی زندگی می کند، شما با دخترت صحبت کن که خیال نکند می خواهد عروس رهبر شود، یک چیزهایی در ذهنش نباشد. ما یک زندگی این جوری داریم، شما این جوری زندگی نکرده اید؛ نسبتاً زندگی خوبی دارید، خونه دارید، زندگی دارید، حالا بخواهد وارد یک زندگی این جوری شود مشکله، مجتبی معمم هم نیست، می خواهد روحانی شود برود قم درس بخواند و زندگی بکند، همه را بگو تا بداند. من آمدم با دخترم صحبت کردم و ایشان هم قبول کرد. برگشتیم و وارد مراحل بعدی شدیم. آقا یک خانه ای قبل از ریاست جمهوری شان داشتند توی جنوب تهران، ایشان آن را اجاره داده اند و خرج زندگی شان را از آن در می آورند، ایشان حقوق بابت رهبری نمی گیرند و از وجوهات هم استفاده نمی کنند.
خلاصه برای مراسم عقد، مهریه و اینها گفتند کجا برگزار کنیم آقا فرمودند اولاً سر مهریه، هر چی اختیار دختر شما باشد همان را مهریه دختر بذارین ولی من چون برای مردم خطبه عقد می خوانم و این سنت من بوده که بیش از 14 سکه عقد نمی خوانم تا حالا هم نخوانده ام اگه بخواهید می توانید بیش از 14 سکه هم بذارین ولی من عقد را نمی توانم بخوانم چون تا حالا برای مردم نخوانده ام برای عروسم هم نمی خوانم، بروید یک آقای دیگر عقد را بخواند اشکالی هم ندارد، از نظر من اشکالی ندارد، ما گفتیم نه آقا این که نمی شه، ولی باشه حالا من صحبت می کنم با مادرش فکر نمی کنم مخالفتی داشته باشد. گفتند می توانید مراسم عقد را در تالار بگیرید ولی من نمی توانم شرکت کنم. گفتم آقا هر جور شما صلاح می دانید. فرمودند می خواهید این دو تا و یک اتاق بیرونی را با هم حساب کنید چند نفر زن و مرد می شوند، نصف از خانواده ما و نصف از خانواده شما دعوت می کنیم، ما نگاه کردیم کلاً اینجا 150 الی 200 نفر بیشتر جا نمی گیرد، ما حتی قوم و خویش های درجه اولمان را نمی توانستیم دعوت کنیم. گفتیم باشد. خلاصه تعدادی از اقوام نزدیک را دعوت کردیم و آقا هم همین طور از غیر فامیل نیز آقا، آقای خاتمی رییس جمهور و آقای هاشمی و آقای ناطق و رؤسای سه قوه و دکتر حبیبی را دعوت فرمودند. یک رقم غذا نیز درست کردیم. قبل از این قضیه صحبت بازار مطرح شد. پسر آقا گفت که من نه انگشتر می خواهم، نه ساعت می خواهم نه چیز دیگری، من هم گفتم حداقل یک حلقه که می گیرد. آقا گفتند چه کار کنم؟ مجتبی گفته که نمی خواهم. بعد آقا یک انگشتر عقیق داشت. گفتند این انگشتر را یکی برای من هدیه آورده، اگر دخترتون قبول می کند من این رو هدیه می دهم به دخترتان و ایشان هم به عنوان حلقه، هدیه بده به مجتبی، گفتیم باشه. خلاصه آقا رفت انگشتر را آورد و گرفتیم و رفتیم و به دست مجتبی هم گشاد بود. دادیم یک انگشترسازی و 600 تومان دادیم تا انگشتر را کوچکش کند. خلاصه خرج حلقه دامادمان شد 600 تومان، این شد حلقه داماد. به آقا گفتم در همه این مسایل احتیاط کردیم دیگر لباس عروسی را بسپار به دست ما آقا فرمودند دیگر آن را طبق متعارف حساب کنیم. ما داشتیم تو همان ایام عروسی می گرفتیم و یک لباس عروس داشتیم که برای عروسمان استفاده کند، همان شب دخترمان استفاده کرد. آقا گفتند من یک فرش ماشینی می دهم شما هم یک فرش، و مراسم برگزار شد.
برای عروسی هم دو تا پیکان از ما بود و دو تا پیکان هم از اقوام آقا، مراسم در خانه ما، طول کشید تا آمدند عروس را ببرند. خانواده آقا هم آمده بودند. فقط آقا نتوانسته بودند بیایند. ظاهراً کار داشتند، مراسم تا حدود ساعت یک طول کشیده بود تا اینکه ما عروس را آوردیم خانه. دیدیم آقا همین طور بیدار نشسته اند. منتظرند که عروس را بیاورند. گفتند من اخلاقاً وظیفه خودم می دانم برای اولین بار که عروسمان قدم میذاره تو خونه ما، تو فامیل ما، من هم بدرقه اش کنم و هم به اصطلاح خوش آمد بگم. ما تعجب کرده بودیم، فکر نمی کردیم آقا تا اون موقع شب بیدار باشد. به خاطر اینکه عروسش را می خواهند بیاورند. خانواده آقا، چون اون شب سرشون شلوغ بود غذا هم به آقا نداده بودند. آقا گفتند که آقای دکتر، امشب شام هم نداشتیم، من یکی از این پاسدارها را صدا کردم، گفتم شما خوردنی چیزی ندارید؟ یکی از پاسدارها گفت غیر از یک کمی نون چیز دیگه ای نداریم. آقا فرموده بودند بیاور، حالا یک چیزی می خوریم. بعد هم که دختر وارد شد آقا نشستند و چند دقیقه ای برایشان در مورد تفاهم در زندگی و شرایط و اهمیت زندگی زناشویی صحبت کردند و تا پای در خونه عروس را بدرقه کردند، خوش آمد گفتند. بعد برگشتیم، حالا رعایت آداب حتی تا چنین جایگاهی، اینها از برکت انقلاب اسلامی و از برکت خون شهداست. ایشان دستور دادند حتی از ریزترین وسایل دفتر چون مال بیت المال است استفاده نشود، حتی وقتی مشکل وسیله نقلیه هم پیش آمد اجازه ندادند از وسایل دفتر استفاده شود.(1)
آقای دکتر حداد عادل تعریف می کردند در سال 1377 یک خانمی زنگ زده بود منزل ما که می خواهیم برای خواستگاری بیاییم منزل شما، خانم ما گفته بود که بچه ما فعلاً سال چهارم دبیرستانه و می خواهد کنکور بده، اون خانم گفته بود که حالا نمی شه ما بیاییم دختر را ببینیم. خانم ما گفته بودند نمی شه. خانم ما گفته بود اصلاً شما خودتان را معرفی کنید، من نمیدونم چه کسی می خواهد بیاید. اون خانم گفته بود من خانم مقام رهبری هستم، خانم ما از هولش دوباره سلام و علیک کرده بود و گفته بود ما تا حالا هر کسی آمده بود رد کردیم، صبر کنید با آقای دکتر صحبت می کنم بعد شما را خبر می کنم. بعداً تماس گرفتند که ما حرفی نداریم شاید اینها آمدند نپسندیدند و برای اینکه دختر هوایی نشود بهتر است هماهنگی کنیم بیایند در دبیرستان بچه را ببینند، بچه هم متوجه نشود چه کسی آمده او را ببیند و قرار گذاشتیم در دفتر دبیرستان که خانم من هم مدیر دبیرستان هدایت بود، ساعتی را خانم هماهنگ کرد و خانم آقا تشریف آوردند و در دفتر نشسته بود و گفته بود که من با دخترم صحبت می کنم وقتی که صدایش کردند بعد شما او را ببینید، او را دیدند، دختر هم رفت سر کلاس خانم آقا هم رفتند. چند روز گذشت که من برای کاری خدمت آقا رفتم و گفتند خانم استخاره کردند خوب نیامده و بعداً گفتم که خدا را شکر که دختر ما نفهمید که به روحیه اش لطمه بخورد. یک سال از این قضیه گذشت و دوباره خانواده آقا زنگ زدند که دوباره می خواهیم بیاییم. خانم ما گفته بود خانم چی شده دوباره می خواهید بیایید، آقا گفته بود که خانم ما به استخاره خیلی اعتقاد دارد و خوب نیامده، خانم آقا گفته بود چون دخترتان دختر خوبی است و نمی توانستیم بگذریم و دختر محجبه و فرهیخته و خوبی است دوباره استخاره کردم و خوب آمد، اگر اجازه بدهید بیاییم. در آن موقع دخترمان دیپلم گرفته بود و در کنکور شرکت کرده بود. آمدند و وقتی مقدمات کار فراهم شد قرار گذاشتیم پسر آقا و مادرش بیایند منزل ما و با یک قواره پارچه به عنوان هدیه که عروس را ببینند و گفت و گو کنند. آمدند و نشستند صحبت کردند و وقتی آقا مجتبی رفتند از دخترم پرسیدم نظرتان چیست؟
ایشان موافق بودند و به او گفتم خوب فکرهایت را بکن، بعد از چند روز رفتم پیش آقا، آقا فرمودند داریم قوم و خویش می شویم، گفتم چطور؟ گفتند اینها آمدند و پسندیدند و در گفت و گو به نتیجه رسیده اند، گفتند بالاخره شما دکتر و استاد دانشگاهید و خانمتان هم همین طور، وضع زندگی شما وضع مناسبی است ولی وضع ما اینجور نیست. و اگر بخواهم تمام زندگی ام را بارکنم غیر از کتابهایم، یک وانت بار می شود، اینجا هم دو تا اتاق اندرون داریم و یک اتاق بیرونی که آقایان و مسؤولین می آیند و با من دیدار می کنند، من پول ندارم که خانه بخرم، یک خانه اجاره کرده ایم که یک طبقه را مصطفی و یک طبقه را مجتبی زندگی می کند، شما با دخترت صحبت کن که خیال نکند می خواهد عروس رهبر شود، یک چیزهایی در ذهنش نباشد. ما یک زندگی این جوری داریم، شما این جوری زندگی نکرده اید؛ نسبتاً زندگی خوبی دارید، خونه دارید، زندگی دارید، حالا بخواهد وارد یک زندگی این جوری شود مشکله، مجتبی معمم هم نیست، می خواهد روحانی شود برود قم درس بخواند و زندگی بکند، همه را بگو تا بداند. من آمدم با دخترم صحبت کردم و ایشان هم قبول کرد. برگشتیم و وارد مراحل بعدی شدیم. آقا یک خانه ای قبل از ریاست جمهوری شان داشتند توی جنوب تهران، ایشان آن را اجاره داده اند و خرج زندگی شان را از آن در می آورند، ایشان حقوق بابت رهبری نمی گیرند و از وجوهات هم استفاده نمی کنند.
خلاصه برای مراسم عقد، مهریه و اینها گفتند کجا برگزار کنیم آقا فرمودند اولاً سر مهریه، هر چی اختیار دختر شما باشد همان را مهریه دختر بذارین ولی من چون برای مردم خطبه عقد می خوانم و این سنت من بوده که بیش از 14 سکه عقد نمی خوانم تا حالا هم نخوانده ام اگه بخواهید می توانید بیش از 14 سکه هم بذارین ولی من عقد را نمی توانم بخوانم چون تا حالا برای مردم نخوانده ام برای عروسم هم نمی خوانم، بروید یک آقای دیگر عقد را بخواند اشکالی هم ندارد، از نظر من اشکالی ندارد، ما گفتیم نه آقا این که نمی شه، ولی باشه حالا من صحبت می کنم با مادرش فکر نمی کنم مخالفتی داشته باشد. گفتند می توانید مراسم عقد را در تالار بگیرید ولی من نمی توانم شرکت کنم. گفتم آقا هر جور شما صلاح می دانید. فرمودند می خواهید این دو تا و یک اتاق بیرونی را با هم حساب کنید چند نفر زن و مرد می شوند، نصف از خانواده ما و نصف از خانواده شما دعوت می کنیم، ما نگاه کردیم کلاً اینجا 150 الی 200 نفر بیشتر جا نمی گیرد، ما حتی قوم و خویش های درجه اولمان را نمی توانستیم دعوت کنیم. گفتیم باشد. خلاصه تعدادی از اقوام نزدیک را دعوت کردیم و آقا هم همین طور از غیر فامیل نیز آقا، آقای خاتمی رییس جمهور و آقای هاشمی و آقای ناطق و رؤسای سه قوه و دکتر حبیبی را دعوت فرمودند. یک رقم غذا نیز درست کردیم. قبل از این قضیه صحبت بازار مطرح شد. پسر آقا گفت که من نه انگشتر می خواهم، نه ساعت می خواهم نه چیز دیگری، من هم گفتم حداقل یک حلقه که می گیرد. آقا گفتند چه کار کنم؟ مجتبی گفته که نمی خواهم. بعد آقا یک انگشتر عقیق داشت. گفتند این انگشتر را یکی برای من هدیه آورده، اگر دخترتون قبول می کند من این رو هدیه می دهم به دخترتان و ایشان هم به عنوان حلقه، هدیه بده به مجتبی، گفتیم باشه. خلاصه آقا رفت انگشتر را آورد و گرفتیم و رفتیم و به دست مجتبی هم گشاد بود. دادیم یک انگشترسازی و 600 تومان دادیم تا انگشتر را کوچکش کند. خلاصه خرج حلقه دامادمان شد 600 تومان، این شد حلقه داماد. به آقا گفتم در همه این مسایل احتیاط کردیم دیگر لباس عروسی را بسپار به دست ما آقا فرمودند دیگر آن را طبق متعارف حساب کنیم. ما داشتیم تو همان ایام عروسی می گرفتیم و یک لباس عروس داشتیم که برای عروسمان استفاده کند، همان شب دخترمان استفاده کرد. آقا گفتند من یک فرش ماشینی می دهم شما هم یک فرش، و مراسم برگزار شد.
برای عروسی هم دو تا پیکان از ما بود و دو تا پیکان هم از اقوام آقا، مراسم در خانه ما، طول کشید تا آمدند عروس را ببرند. خانواده آقا هم آمده بودند. فقط آقا نتوانسته بودند بیایند. ظاهراً کار داشتند، مراسم تا حدود ساعت یک طول کشیده بود تا اینکه ما عروس را آوردیم خانه. دیدیم آقا همین طور بیدار نشسته اند. منتظرند که عروس را بیاورند. گفتند من اخلاقاً وظیفه خودم می دانم برای اولین بار که عروسمان قدم میذاره تو خونه ما، تو فامیل ما، من هم بدرقه اش کنم و هم به اصطلاح خوش آمد بگم. ما تعجب کرده بودیم، فکر نمی کردیم آقا تا اون موقع شب بیدار باشد. به خاطر اینکه عروسش را می خواهند بیاورند. خانواده آقا، چون اون شب سرشون شلوغ بود غذا هم به آقا نداده بودند. آقا گفتند که آقای دکتر، امشب شام هم نداشتیم، من یکی از این پاسدارها را صدا کردم، گفتم شما خوردنی چیزی ندارید؟ یکی از پاسدارها گفت غیر از یک کمی نون چیز دیگه ای نداریم. آقا فرموده بودند بیاور، حالا یک چیزی می خوریم. بعد هم که دختر وارد شد آقا نشستند و چند دقیقه ای برایشان در مورد تفاهم در زندگی و شرایط و اهمیت زندگی زناشویی صحبت کردند و تا پای در خونه عروس را بدرقه کردند، خوش آمد گفتند. بعد برگشتیم، حالا رعایت آداب حتی تا چنین جایگاهی، اینها از برکت انقلاب اسلامی و از برکت خون شهداست. ایشان دستور دادند حتی از ریزترین وسایل دفتر چون مال بیت المال است استفاده نشود، حتی وقتی مشکل وسیله نقلیه هم پیش آمد اجازه ندادند از وسایل دفتر استفاده شود.(1)
پی نوشت ها :
1-روزنامه کیهان 1381/4/9 به نقل از خبرگزاری ایسنا.
منبع: موسسه فرهنگی قدر ولایت، چشمه نور، تهران: صاحب کوثر، چاپ سوم، 1388.
