از دوپینگ های پنهان تا رسوا شده های بدنام

استفاده از داروهای نیروزای غیرمجاز و غوغای برخاسته از افشای آنها، بر ادوار المپیک ها اثر منفی زیادی گذاشته و خیلی ها را نسبت به اصالت ورزش بدبین ساخته است.
با این که ازدیاد مصرف دوپینگ به دهه ۱۹۷۰ به بعد برمی گردد، اما اولین مورد رویکرد به مواد انرژی زا به سال ۱۹۰۴ مربوط می شود که آزمایش ها نشان داد برنده مدال طلای دوی ماراتن مردان ـ توماس هیکز ـ از ماده ممنوعه استریچنین سود جسته است.
اولین و تنها دوپینگ منجر به مرگ در المپیک ها سال ۱۹۶۰ در رم حادث شد. در این سال و در جریان مسابقه دوچرخه سواری جاده، کنود انیمارک ینسن رکابزن دانمارکی ناگهان از روی دوچرخه اش به زمین افتاد و دقایقی بعد درگذشت و کالبد شکافی ها نشان داد وی از مصرف زیاد داروی ممنوع آمفتامین فوت کرده است.
از اوایل دهه ۶۰ مبارزه فدراسیون های ملی و بین المللی ورزش ها با گسترش استفاده از مواد نیروزا شروع و وضع و اجرای قواعدی را در این خصوص موجب شد.
کمیته بین المللی المپیک (IOC) هم از سال ۱۹۶۷ وارد این عرصه شد و در این خصوص قانونگذاری کرد.
اولین ورزشکار حاضر در المپیک که دوپینگش در جریان رقابت ها مثبت اعلام شد، هانس گونار لیلین وال یک ورزشکار رشته پنجگانه مدرن از کشور سوئد در بازی های المپیک ۱۹۶۸ بود که به همین سبب نیز مدال برنز از او پس گرفته شد، اما پر سر و صداترین دوپینگ تاریخ المپیک ها به بن جانسون مربوط می شود که دو روز بعد از پیروزی بزرگش بر کارل لوئیس آمریکایی در فینال دوی ۱۰۰ متــــر مردان در المپیک ۱۹۸۸ سئول اعلام شد وی از ماده ممنوعه استانوزولول سود جسته و عنوان قهرمانی اش از او گرفته و به لوئیس سپرده شد که خود کمتر از یک سال قبل از آن واقعه در یک آزمایش دوپینگ جواب مثبت پس داده و فقط به خاطر نفوذ کشورش در مجامع قانونگذار ورزشی از مجازات نجات یافته بود.
۲۴ سال بعد از آن واقعه نیز هنوز کسی دوپینگی با ابعاد و بازتاب جانسون در المپیک نداشته و او در این زمینه ها بی همتاست.
وقتی اواخر ۱۹۹۰، IOC موفق به تشکیل نهادی به نام وادا برای مبارزه اختصاصی با دوپینگ شد گمان می رفت سرانجام ریشه های این بلیه مذموم خشک شود، اما تنها دلیل عدم شرکت آلبرتو کونتادور، برترین دوچرخه سوار پنج سال اخیر جهان از کشور اسپانیا در المپیک امسال این است که او در پی کش و قوس دو ساله، اتهام دوپینگش از دیدگاه دادگاه عالی ورزش جهان (CAS) ثابت و به مدت دو سال از شرکت در هر مسابقه ای محروم شده است.
علاوه بر این تعداد دفعات تخلف در این زمینه هم در المپیک های اخیر پایین نیامده و بدتر آن که متخلفان با یافتن سیستم های پیشرفته و با رویکرد به داروهای موسوم به پوشاننده ها توانسته اند تخلف های خود را در این زمینه تا حدی پنهان نگه دارند.
در المپیک تابستانی ۲۰۰۰ (مثل المپیک زمستانی ۲۰۰۲) شمار متخلفان دوپینگی باز رو به افزایش رفت و اوج سر و صدای آن در وزنه برداری و در اردوی بلغارستان بود که تیمش را یکپارچه به صوفیا برگرداندند.
در المپیک پکن ظاهرا اوضاع رو به بهبود رفت و فقط سه ورزشکار طی مسابقات رسوا و به خاطر دوپینگ اخراج و محروم شدند، اما حقیقت آن است که در تست های وسیع وادا در کشورهای مختلف در ماه های منجر به آن المپیک دست خاطیان متعددی رو شد و توسط کشورهای متبوعه کنار گذاشته شدند و اصلا به المپیک اعزام نشدند.
IOC مدعی است در پکن ۲۰۰۸ روی ۳۶۶۷ ورزشکار تست دوپینگ انجام داده و بجز سه مورد، همگی منفی بوده است حتی اگر این را باور داشته باشیم، بسیار بعید است آماری که تا چند هفته بعد در لندن حاصل می آید تا همین حد، مثبت و اندک باشد.