استفاده ایمن از نانوتکنولوژی

چکیده

مقاله های زیادی در مورد خطرات نانوتکنولوژی نوشته شده است. بیشتر سناریوهای تهدید آمیز در مورد سیستم های مولد کوچکی است که باعث ایجاد بیماری های مسری می شوند و یا برای ایجاد محصولات مخرب مورد استفاده قرار می گیرند. یک زیرساخت مولد که بطور مرکزی ساخته شود و توانایی کنترل آن وجود داشته باشد، از بروز این مشکلات جلوگیری می کند. یک نانو کارخانه کنترل شده دارای مخاطرات داخلی نیست و می توان از آن به طور گسترده استفاده کرد. با استفاده از این زیرساخت ها، تولید ارزان قیمت، ساده و در جای، بدون ایجاد ریسک های مربوط به نانو ساخت های کنترل نشده و بدون مقررات دست و پاگیر، قابل دستیابی است. کنترل محصولات می تواند بوسیله ی یک مرجع مرکزی تحت نظارت قرار گیرد و بدینوسیله قوانین مربوط به حق مالکیت نیز محفوظ می ماند. علاوه بر این، نرم افزارهای طراحی منحصر بفرد می تواند اجازه ی نوآوری های نامحدود را به ما بدهد در حالی که بوسیله ی آنها قابلیت های محصول نهایی محدود می شود. راه حل پیشنهاد شده برای حفظ مزیت های نانوتکنولوژی است، در حالی که ریسک های موجود در این سیستم ها را به حداقل می رساند.

نانوتکنولوژی و ریسک های آن

در اوایل سال 1959، ریچارد فایمن پیشنهاد ساختن وسایلی در ابعاد اتمی را ارائه نمود. اریک درکسلر( Eric Drexler) کتاب در این زمینه منتشر نمود. او در کتاب خود که" موتورهای آفرینش ( Engines of Creation)" نام دارد، برخی از مزیت ها و ریسک های یک چنین ظرفیت هایی را توصیف نمود. اگر مولکول ها و وسایل را بتوان با اتصال اتم های منفرد و تحت کنترل های کامپیوتری، به صورت ساختار درآورد، می توان ساختارهایی مانند الماس ساخت که 100 برابر فولاد سخت تر و کوچک تر از یک باکتری باشند و همچنین می توان اسمبلرها و مینی کارخانه هایی در ابعاد مختلف ساخت، که قادرند محصولات پیچیده ای را تولید کنند و همچنین قادرند خود را تکثیر کنند.
کتاب بعدی درکسلر که " نانوسیستم ها( Nanosystems)" نام داشت، این ادعاهای مهم را اثبات نمود و ادعاهای دیگری به ادعاهای قبلی اضافه نمود. یک کارخانه ی مولد دارای برنامه ی تکثیر می تواند در یک ساعت فرایند تکثیر خود را انجام دهد. وسایل دارای بخش های متحرک، می توانند بطور باور نکردنی ساخته شوند. عملیات های تولید مولکولی می تواند با نرخ شکست کمتر از 1 بر کادریلیون( quadrillion)، انجام شود. یک کامپیوتر نیازمند بخش های پردازشی کوچکی است که یک تریلیون از آنها را می توان در یک سانتیمتر مربع جای داد. فراکتال های نانویی ما را قادر می سازند تا از هدر رفتن انرژی زیاد در کامپیوترهای جلوگیری کنیم. این به نظر واضح می رسد که نانوتکنولوژی در هر جایی گسترش یابد، محصولاتی قدرتمند ایجاد می کند.
وقتی در مورد ساخت مولکولی صحبت می شود، ریسک های مربوط به آن پدیدار می شوند. کتاب موتورهای آفرینش در مورد یک منتاژکننده ی کوچک صحبت می کند که قادر است به صورت تئوری خود را به دفعات، تکثیر کند. اگر این موجود بتواند در بیرون از محیط خود زنده بمانند و از توده ی زنده به عنوان مواد اولیه استفاده کند، سرانجام این بخش می تواند کل زمین را ببلعد. برخی درست نمایی این تکنولوژی را مورد آنالیز قرار داده اند و بسیاری می گویند که انقلابی اقتصادی از استفاده ی گسترده ی این نوع تولید، حاصل می شود. برخی دیگر حتی می گویند که اساس کلی اقتصاد تغییر خواهد کرد و پول منسوخ می شود.
البته محصولات قدرتمند به افراد بدخواه( مانند دولت های متخاصم و افراد عصبی) اجازه می دهد تا بتواند غارت انجام دهند. نانوماشین های مخرب می تواند تخریب های فروانی برای افراد و اشیاء محافظت نشده، ایجاد کنند. اگر افراد نادرست قابلیت تولید هر محصولی را بدست آورند، آنها می توانند در دنیا قانون وضع کنند و یا باعث ایجاد تخریب هایی شوند. محصولات خاصی مانند شبکه های نظارت بزرگ، سلاح های هوایی قدرتمند و وسایل ضد نفر میکروسکوپی که موجب بروز سرطان می شوند، از جمله محصولاتی هستند که نباید به دست افراد خراب کار بیوفتد. یکی دیگر از مثال های این مخاطرات تولید ربات غیر قابل تشخیص برای اهداف خرابکاری می باشد. این ربات ها می توانند با تخریب محیط اطراف خود، از روی خود کپی کنند.
این واضح است که عدم وجود محدودیت در نانوتکنولوژی باعث ایجاد این مخاطرات می شود. برخی اوقات مشکلات حاصل از این مخاطرات نسبت به مزیت هایی چون تمیز بودن، ارزان بودن، راحتی در استفاده و تولید خود به خودی، بیشتر می شود. بر اساس آنالیزهای انجام شده، این به نظر می رسد که برخی محدودیت ها به احتمال زیاد ضروری به نطر می رسد. به هر حال این نکته باید متذکر شویم که محدودیت های اضافی می تواند باعث بروز همان مشکلات شود. زیرا با افزایش محدودیت ها، مشوق ها برای توسعه ی مخفیانه ی نانوتکنولوژی بیشتر می شود. این مقاله مقررات را بر روی یک طیف تک بعدی در نظر گرفته است( به جای عدم وجود محدودیت). همانگونه که در زیر دیده می شود، یک آگاهی دو بعدی از مشکل هم باعث کنترل ظرفیت تولید نانوتکنولوژی می شود و هم باعث کنترل محصول می شود. و اجازه می دهد محدودیت های هدمفند ایجاد گردد و ریسک های جدی را گاهش دهد( در حالی که از مزیت های بالقوه حمایت می کند).

تولید بوسیله ی نانوتکنولوژی و محصولات تولید شده با آن

تکنولوژی موجود در قلب این معمای پیچیده، تولد مولکولی است. ماشینی که قادر است تولید ملکولی کند( خاه در مقیاس نانو و یا در مقیاس میکرو)، دارای دو عملکرد است: اولی ایجاد ظرفیت های تولید بیشتر بوسیله ی تکثیر از خود است و دومی محصولات تولید شده می باشد. بیشتر محصولات ایجاد شده بوسیله ی تولید ملکولی دارای هیچ ظرفیتی برای تکثیر از خود یا در واقع تولید هر نوع چیزی، نیستند. به عنوان یک نتیجه باید گفت، هر محصول می تواند بر اساس مزیت های خود مورد ارزیابی قرار گیرد( بدون نگرانی در مورد ریسک های خاص نانوتکنولوژی). به عبارت دیگر، یک سیستم بر پایه ی نانوتکنولوژی می تواند صلاح باشد، یک ربات مخرب باشد و یا هر چیز دیگری باشد(بسته به برنامه ریزی انجام شده بر روی آن). پس راه حل این است که با وضع قانون در نانوکارخانه ها، محصولات دارای قدرت تخریب کمتری می شوند. یک خودروی ساخته شده بر پایه ی نانوتکنولوژی نمی تواند به یک ربات مخرب تبدیل شود و تنها در صنعت مورد استفاده قرار می گیرد.
به هر حال، برخی از محصولات تولید شده با نانوتکنولوژی به حد کافی قدرتمند خواهند شد تا بتوانند نیازمندی های اینگونه محدودیت ها را برطرف کند. سلاح های تولید شده با نانوتکنولوژی خیلی مؤثرتر از نسل های امروزی خود هستند. محصولات بسیار کوچک می توانند باعث مرگ و ترمیم افراد شوند و یا از آنها جاسوسی کنند. همچنین یک محصول که دارای قابلیت تولید مولکولی باشد می تواند به طور مؤثر در تولید مواد نانوسایز مورد استفاده قرار گیرد.
اگر بتوان ازنانوتکنولوژی به طور ایمن استفاده نمود، استفاده ی گسترده از تولید در مقیاس نانو می تواند ایده ی بسیار خوبی باشد زیرا:
با استفاده از این روش تولید می توان سیستم های مولدی تولید کرد که توانایی تکثیر خود را دارند. و از این رو هزینه ی این تولید بسیار کم است.
با استفاده از این روش تولید می توان نانوکارخانه های تمیز و کامل ایجاد کرد که این نانوکارخانه ها می توانند محصولات مؤثر و مستحکمی را بر پایه ی کربن تولید کنند؛
کمک های بشر دوستانه و اورژانسی می توانند به سرعت و با هزینه ی ارزان تری ارسال شوند؛
بسیاری از فشارها بر محیط زیست که بوسیله ی تکنولوژی های کنونی اتفاق می افتد، می توانند از بین بروند؛
سیکل های تولید سریع و با قابلیت انعطاف بالا می توانند باعث شوند تا اختراعات به سرعت توسعه یابند.
اگرچه ارزیابی و بررسی کامل مزیت های بالقوه ی نانوتکنولوژی از محدوده ی این مقاله خارج است، این به نظر می رسد که نانوتکنولوژی دارای دستآوردهای زیادی است.
تمام این مزیت ها باید مورد استفاده قرار گیرد و در همین حال باید میزان ریسک های موجود در این مباحث نیز به حداقل برسد. ضرورت ها و فرصت های بشر دوستانه زیادی در زمینه ی استفاده از نانوتکنولوژی وجود دارد. علاوه بر این شکست ها در زمینه ی استفاده از نانوتکنولوژی یک محدودیت برای استفاده از این مزیت ها ایجاد می کند؛ که می تواند به طور معناداری یک بازار سیاه غیر قابل کنترلی به همراه داشته باشد. یک زمانی نانوتکنولوژی توسعه پیدا کرد، و در این زمان پروژه های توسعه ای غیر وابسته هم سخت تر و هم خطرناک تر از مبحث اولیه می باشند. اولین نانوکارخانه باید بوجود آید تا بدین صورت استفاده زیاد از این نانوکارخانه ها باعث گردد انگیزش برای توسعه ی غیر وابسته این نانوکارخانه ها کاهش یابد.
توسعه ی نانوتکنولوژی باید با دقت انجام گردد تا بدین صورت از وقوع حوادث جلوگیری شود. وقتی تکنولوژی تولید بر پایه ی نانوتکنولوژی ایجاد گردد، این تولید باید با دقت بالایی مدیریت گردد. استفاده ی غیر مسئولانه از نانوتکنولوژی می تواند منجر به ایجاد بازار سیاه، خراب کاری و نفوذ ربات های خود تکثیر شونده در زمینه های خراب کارانه، شود. سوء استفاده از تکنولوژی بوسیله ی دولت های غیر انسانی، تروریست ها، مجرمین و استفاده های غیر مسئولانه، می تواند حتی مشکلات بیشتری ایجاد کند و منجر به تولید سلاح های خطرناک شود. این به نظر می رسد که تحقیقات به سمت ایجاد نانوتکنولوژی پیش می رود که در آن نظارت و کنترل نیز مد نظر قرار گرفته شده است.
به هر حال این مسئله نیز حقیقت تحقیقات و توسعه های تحقیقاتی را بیان نمی کند. توسعه دهندگان محصولات بر پایه ی نانو نیاز به داشتن تخصص در زمینه ی نانوتکنولوژی مولکولی نیستند. زمانی که یک سیستم تولید توسعه پیدا کند، طراحان محصول می توانند از آن برای ساخت هر چیزی( از کامپیوتر گرفته تا ماشین)، استفاده کنند( با استفاده ی از طراحی های بر پایه ی نانوتکنولوژی که قبلا توسعه یافته اند). یک طراح ممکن است به طور ایمن با قطعاتی در ابعاد 1000 اتم بر سطح( یک میلیارد اتم در حجم) کار کند. این ابعاد کوچکتر از یک باکتری است و 10,000,000 برابر کوچکتر از یک ماشین است.
کار کردن با واحدهای ساختاری بسیار کوچک می تواند به ما اجازه ی ساخت و طراحی هر چیز کوچکی را بدهد؛ اما این واحدهای ساختاری بزرگتر از آن چیزی هستند که بتوان بوسیله ی آنها هر نوع دستکاری اتمی را که برای نانوتکنولوژی ضروری است، انجام داد. یک واحد ساختاری منفرد می تواند شامل یک موتور و یک کامپیوتر کوچک باشد که بوسیله ی آنها، این محصولات می توانند حرکت کنند و نسبت به محرک های محیطی پاسخ دهند. مادامی که یک واحد ساختاری دارای حرکت ماشینی ( حرکتی بر پایه ی مکانوشیمیایی) ، ساخته نشود، طراحان نمی توانند نوع جدیدی از نانوکارخانه ها را تولید کنند.
زمانی که یک چنین واحدهای ماشینی ساخته شوند، یک محصول نانوتکنولوژی می تواند بوسیله ی مصرف کننده، مورد استفاده قرار گیرد( دقیقا مشابه با محصولات پلاستیکی یا فولادی). البته برخی محصولات مانند ماشین ها، چاقوها و تفنگ های کوبشی از نقطه نظر طراحی، خطرناک هستند؛ اما این نوع از خطرها از نوعی است که ما هم اکنون با آن آشنا هستیم. در ایالات آمریکا، آزمایشگاه های شرکت های بیمه( UL)، سازمان غذا و دارو و یک گروه از سازمان های مصرف کننده و صنعت در حال کار هستند تا این اطمینان حاصل گردد که محصولات مورد استفاده در این کشور، در حد انتظار ایمن باشند. محصولات تولید شده بر پایه ی نانوتکنولوژی نیز می توانند تحت نظر این سازمان ها باشند. و اگر یک نانوکارخانه بتواند تنها محصولات بهبود یافته تولید کند، این نانوکارخانه می تواند به طور گسترده و بدون وجود ریسک های خاص نانوتکنولوژی، مورد استفاده قرار گیرد( حتی در کاربردهای خانگی).

تکنولوژی نانوکارخانه: ریسک ها و مزیت های موجود

عموما این فرض می شود که وسایل ساخته شده با نانوتکنولوژی باید کاملا کوچک باشند. این مسئله منجر می شود تا این هراس در مورد سیستم های تولید بر پایه ی نانوتکنولوژی وجود داشته باشد که کنترل این سیستم ها سخت و دزدیدن آنها آسان است. در حقیقت، بر اساس آنالیزهای انجام شده بوسیله ی Drexler و سایر افراد مشغول در این حوزه، محصولات بر پایه ی گیاهان نانو مقیاس می توانند به همدیگر متصل شوند و یک وسیله ی تکی را ایجاد کنند. بلوک های ساختاری کوچک می توانند به همدیگر متصل شده و بلوک های بزرگتر ایجاد کنند. این بلوک ها می توانند به همدیگر متصل شوند و بدین وسیله یک محصول تولید کنند. این فرایند مونتاژ همگرا نامیده می شود و بدینوسیله می توان محصولات بزرگ را از فناوری نانو تولید کرد. مخصوصا مونتاژ همگرا می تواند به یک نانوکارخانه اجازه دهد تا یک نانوکارخانه ی دیگر بسازد. نیازی نیست تا از میلیارد ها ربات خود مختار استفاده کرد، به جای آن منتاژکننده ها به طور ایمن در داخل یک وسیله ی مولد قرار داده می شود و در جاهای نیاز مورد استفاده قرار می گیرند.
یک نانوکارخانه ی نمونه وار ممکن است حتی در اندازه های میکرونی باشد. از آنجایی که مونتاژکننده ها در داخل این کارخانه قرار داهد شده اند و به شبکه ی توان دهنده، وابسته هستند، آنها نیازی به جستجو در اطراف محصولاتی که می سازند را ندارند و از این رو بازده افزایش می یابد و شانسی برای ادامه ی حیات به طور مستقل را ندارند. علاوه بر این کل نانوکارخانه می تواند از طریق یک واسط منفرد، کنترل شود، که این بخش ایجاد محدودیت را کنترل می کند. این بخش می تواند به طور آسان در زمان لازمه، می تواند از تولید هر محصولی جلوگیری کند( این مسئله ایمنی کارخانه های بر پایه ی نانوتکنولوژی را افزایش می دهد).
اگر یک نانوکارخانه تنها محصولات ایمن تولید کند و از تولید هر محصول غیر ایمن جلوگیری کند، پس این کارخانه به خودی خود می تواند ایمن در نظر گرفته شود. این بخش حتی در زمان های لازمه می تواند از روی خود، کپی کاری کند. با ایجاد محدودیت های طراحی شده، هیچ ریسکی در زمینه ی استفاده از اینگونه مواد وجود ندارد. همچنین در زمینه ی تولید سلاح های نامطلوب و یا محصولات نامناسب نیز هیچگونه ریسکی وجود ندارد.
در عین حال، محصولاتی که مورد تأیید قرار گیرند، می توانند در مقادیر مورد نظر تولید شوند. این محصولات می توانند حتی به گونه ای اصلاح شوند که محدودیت هایی در آنها وجود داشته باشد و این محدودیت ها می تواند کاملا گسترده شود و برای هر نوع محصولی وجود داشته باشد. اگر این مسائل به خوبی مد نظر قرار گیرند، می توان از نانوکارخانه ها و محصولات آنها در وسایل ردیابی استفاده کرد و از این ردیاب ها در استفاده های مناسب و قانونی استفاده کرد.
در زمینه ی نانوکارخانه هایی که تنها برنامه های تأیید شده را اجرا می کنند، ایمنی تولید بر پایه ی نانوتکنولوژی به محدودیت کردن استفاده از این کارخانه ها، وابسته نیست. نانوکارخانه ها به خود خود به عنوان یک محصول، می توانند برای کپی کاری های محدود طراحی شوند. این بدین معناست که ظرفیت تولید محصولات فراوان، ارزان قیمت و با سهولت بالا، بوسیله ی تولید نانویی( بدون ریسک های مربوط به تولیدات نانوتکنولوژی کنترل نشده)، قابل دستیابی است. یک دیدگاه چند بعدی در زمینه ی ریسک های مربوط به نانوتکنولوژی( که در آن بتوان معانی تولید و محصول را از هم جدا نمود)، به ما اجازه می دهد تا یک سیاست طراحانه و اجرایی برای استفاده ایمن از نانوتکنولوژی ایجاد کنیم.

استفاده ی ایمن از نانوتکنولوژی

یک طراحی نانوکارخانه ای ایمن باید برای محصولات تأیید شده ایجاد گردد، در حالی که از ایجاد محصولات نامناسب جلوگیری شود. نباید هر فردی راهی برای ساخت محصولات غیر تأیید شده، پیدا کند. اگر این عمل انجام شود، هر فرد می تواند نانوکارخانه ای ناایمن و غیر محدود ایجاد کند. محصولات تولید شده با فرایندهای مورد تأیید باید همچنین با دقت فراوانی طراحی و مورد استفاده قرار گیرند تا بدین وسیله مزیت های نانوتکنولوژی ماکزیمم گردد، در حالی که ریسک های موجود در این زمینه به حداقل برسد. نانوکارخانه های محدود شده از ریسک های احتمالی جلوگیری می کنند، اما باز هم باید یک مدیریت با صلاحیت در این زمینه وجود داشته باشد.
یکی از راه ها برای ایمن نمودن نانوکارخانه ها، تنها ایجاد یک تعداد از طراحی های ایمن است. استفاده کننده می تواند هر نوع از طراحی ها را درخواست کند اما طرح اولیه ی آن را بدست نمی آورد و از این رو این کارخانه تنها چیزی را تولید می کند که درخواست دهنده، سفارش داده است. این روش ساده به آسانی قابل اجراست. اما زیاد مفید نیست. این کار نیز این ریسک را به همراه دارد که برخی افراد می توانند در کارخانه تغییرات ایجاد کنند و راهی برای برنامه ریزی مجدد آن پیدا کنند.
یک راه مفید و ایمن تر ایجاد ارتباط میان نانوکارخانه و یک مرکز کنترل کننده است. این کار نیازمند این است که در هر لحظه کارخانه از مرکز کنترلی اجازه بگیرد. این کار اجازه ایجاد طراحی های جدید را حتی بعد از ساخت نانوکارخانه به ما می دهد. علاوه بر این نانوکارخانه گزارشات خود را به مرکز کنترلی ارسال می کند. این سیستم می تواند حتی به گونه ای طراحی شود که نیازمند یک ارتباط دائمی باشد و در صورت جدا شدن کارخانه از شبکه، کارخانه به طور خودکار قطع شود.
این مسئله به طور زیادی فرصت دخالت افراد سودجو در کارخانه را کاهش می دهد. ایجاد ارتباط دائمی می تواند همچنین به کارخانه اجازه دهد تا در صورت وجود یک مسئله ی امنیتی در داخل خود، مسئله را به مرکز کنترل خبر داده و به طور خودکار قطع گردد. در نهایت، یک ارتباط فیزیکی می تواند اجازه دهد تا مکان قرار گیری کارخانه مشخص باشد و محدودیت های لازمه بر روی محصولات اعمال گردد.
تکنیک های کدگذاری کنونی می تواند برای ایجاد ایمنی در ارتباط های شبکه ای مورد استفاده قرار گیرد. این کار در کارت های هوشمند و تلفن های همراه انجام می شود و به زودی از این تکنیک ها برای مدیریت حق امتیازهای دیجیتال نیز استفاده می شود. با استفاده از چنین تکنیک هایی، هر نانوکارخانه می تواند به سرعت مورد بررسی قرار گیرد و می توان به سرعت فهمید که آیا این کارخانه با کتابخانه ی مرکزی خود در تماس است یا نه! تنها طراحی های ایجاد شده بوسیله ی کتابخانه قابل تولید می باشد. علاوه بر این، هر طراحی می تواند با گروهی از محدودیت ها اجرا گردد. برای مثال ابزارهای پزشکی ممکن است تنها در درسترس دکترا قرار داده شود. طراحی های تجاری می تواند با توجه به پرداخت های انجام شده بوسیله ی استفاده کننده، انجام شود. طراحی های مربوط به توسعه ی علوم جدید می تواند تنها در دست مخترعین باشد تا بوسیله ی آنها اصلاح شده و سپس منتشر شوند. یک طراحی که از کتابخانه ی مرکزی نیامده باشد، دارای امضای کدگذاری مناسب نبوده و کارخانه به راحتی از آن پیروی نمی کند.

پارامترهای طراحی محصول

اختراعات سریع یکی از مزیت های کلیدی نانوتکنولوژی است. سرعت و قابلیت انعطاف فرایندهای تولید به طراح اجازه می دهد تا یک طراحی را ایجاد و به سرعت مورد آزمایش قرار دهد. به دلیل اینکه طراحان محصولات نانو مجبور نیستند که هر تحقیق انجام شده در این زمینه را به طور حقیقی انجام دهند، سطح بالایی از اختراعات می تواند بدون برخورد طراح با مواد شیمیایی خطرناک، انجام شود. همانگونه که در بالا به آن اشاره شد، یک طراحی با استفاده از میلیاردها اتم( یا بلوک های با ابعاد زیر میکرون) باعث پدید آمدن سطوح بیولوژیکی خاص و پیچیده ای می شود که با دقت به موارد اشاره شده در بالا، می توان ریسک های موجود در این زمینه را به حداقل رساند. یک ارزیابی کاملا اتمی و ایجاد یک سازوکار تأییدی، می تواند همچنین انرژی و توان مورد استفاده در طراحی را بدست آورد. سیستم های طراحی شده بر پایه ی بلوک های ساختاری، می تواند یک سطح مشترک مناسب با سیستم مونتاژ همگرا ایجاد کند. تنوع زیادی از سیستم های طراحی می تواند با استفاهد از یک سخت افزار کارخانه ای اجرا شود و طراح یک متخصص فرایند نمی شود( و نمی تواند طراحی های قابل ساخت ایجاد کند).
با استفاده از یک نانوکارخانه ی با طراحی ایمن، بزرگسالان و حتی کودکان می توانند به طور ایمن در زمینه ی رباتیک پیشرفته کار کنند، می توانند اختراع کنند و هر چیزی را که تصور می کنند، بسازند. ایجاد محصولات قدرتمندتر نیازمند دریافت گواهینامه های مهندسی است. این گواهینامه می تواند به هر آدم بزرگسالی با مسئولیتی اعطا گردد. محصولی که دارای قابلیت دستکاری در مقیاس نانو می باشد، باید به دقت کنترل شود( حتی در طی فاز طراحی)، تا بدین صورت از ساخت مواد مخرب جلوگیری شود.
ریسک ها و خطرات مربوط به این محصولات، می تواند بر روی محصولات اولیه آزموده شود. بسیار ی از محصولات که با کیت های طراحی ساده، تولید شده اند، می توانند تنها با یک آنالیز اتمی مورد آزمایش قرار گیرند. بیشتر محصولات دیگر می تواند بعد از یک ارزیابی ایمن و مؤثر( مشابه با فرایندهای ارزیابی کنونی)، مورد استفاده قرار گیرند. تنها تعداد اندکی از این محصولات هستند که دارای درجه ی جدیدی از عملکردهایی نانویی هستند؛ بنابراین هر مورد ، پیش از افزوده شدن این عملکرد ها به برنامه های طراحی محدود شده، می تواند به طور دقیق مورد ارزیابی قرار گیرند.
ارزیابی محصول برای مقبولیت جهانی، می تواند با توجه به فاکتورهای زیر انجام شود:
• اگر طراحی با استفاده از برنامه ی طراحی کودکان انجام شده باشد، باید بوسیله ی ایمنی مهندسی مورد ارزیابی قرار گیرد.
• اگر طراحی با استفاده از ویژگی های ذهنی انجام شده باشد، صاحب ویژگی می تواند حق ثبت دریافت کنند.
• محدودیت های قانونی محلی می تواند بر روی این مسئله اعمال گردد و کار را با توجه به جایی که آن می تواند یا نمی تواند انجام شود، تأیید می گردد.
• طراحی می تواند به صورت کاتالوگ جهانی در نظر گرفته شود و برای هر فردی در دسترس باشد.

نتیجه گیری

نانوتکنولوژی قابلیت تولید تعداد زیادی از محصولات را فراهم می آورد که به طور قابل باور نکردنی برای استانداردهای امروزی مناسبند. این قابلیت هم فرصت و هم ریسک هایی ایجاد می کند. مسئله ی به حداقل رساندن این ریسک ها ساده نیست و محدودیت های زیادی باید بر روی بازار سیاه ایجاد شده در این صنعت ایجاد گردد. انتخاب سطح مناسبی از این محدودیت ها به احتمال زیاد چالش های زیادی ایجاد می کند.
این مقاله سیستمی را ارائه می کند که با ریسک های موجود در دو زمینه ی مجزا، در ارتباط است. این دو زمینه عبارتند از کنترل ظرفیت تولید نانوتکنولوژی و کنترل محصولات آن. یک چنین سیستمی دارای مزیت های زیادی است. یک سیستم مولدی که به طور مناسب کنترل شده باشد، می تواند به طور گسترده مورد استفاده قرار گیرد و بوسیله ی آن بتوان محصولات مفید، ارزان و در ابعاد گسترده، تولید کرد. گستره ی محصولات بر پایه ی نانوتکنولوژی تقریبا نامحدود است. حتی اگر محصولات مجاز به گروه کوچکی از طراحی های ممکنه، محدود شوند، این کار یک انفجار در خلق و تولید مواد به شمار می آید.
جلوگیری از ساخت محصولات نامناسب بوسیله ی نانوکارخانه ها می تواند با استفاده از تکنیک های کنونی، انجام شود. این به نظر می رسد که ساختار کنترلی نانوکارخانه ها می تواند به طور واقعی ساختاری غیر قابل نفوذ ایجاد کند. در عوض، تأیید محصول به برخی مسائل مربوط می شود که به اصول انسانی بر می گردد. با استفاده از یک سیستم طراحی بر پایه ی بلوک های ساختاری، محصولات زیادی می تواند از لحاظ میزان مضر بودن، مورد بررسی قرار گیرند( بدون نیاز به مداخله ی انسان) و از این رو این مسئله ذهنیت و تأخیرها را کاهش داده و به افراد اجازه می دهد تا بر روی طراحی های ریسکی اندکی، تمرکز کنند.
علاوه بر جلوگیری از ایجاد وسایل مولد نانویی نامناسب، قوانین دیگری برای حفظ حق موسسین تجاری و نظامی، لازم است. برای مثال اثرات کامپیوترهای شبکه شده بر روی حق مالکیت در برخی صنایع، مشکلاتی بوجود آورده است. و قابلیت تولید هر چیزی می تواند به طور حتم، این مشکل را افزایش دهد. امنیت ملی تقاضا دارد محدودیت هایی بر روی سلاح هایی که می تواند تولید شود، ایجاد شود.
مقاله های دیگر پیشنهاد هایی برای ایجاد سیستم های مدیریت با اهداف چندگانه، خواهند داشت که بوسیله ی آنها حقوق قانونی و الزامات امنیتی حفظ می گردد و اجازه داده می شود تا از این مواد در اهداف انسانی و بشر دوستانه استفاده شود.
این مقاله یک سناریو در مورد توسعه و استفاده ایمن از تولیدهای بر پایه ی نانوتکنولوژی پیشرفته را ارائه کرده است. تولیدات غیر محدود بر پایه ی نانوتکنولوژی باعث ایجاد محدودیت هایی می شود. استفاده از یک طراحی نانوکارخانه ای محدود شده در توسعه های گسترده، می تواند برخی از این ریسک ها را کم کند و سایر ریسک های باقی مانده نیز می توانند با ایجاد محدودیت ها در تصمیم گیری ها، کم تر شوند. توجه خاصی باید به مقوله ی امنیت در طی توسعه ی نانوکارخانه های اولیه اختصاص یابد و مدیریت معقولانه ای باید به منظور جلوگیری از تولید محصولات نامناسب و فشاار بر روی بازارهای سیاه احتمالی، اجرا گردد. به هر حال با این پیش بینی های احتمالی، سیستم ارائه شده در اینجا تمام مزیت های نانوتکنولوژی را حفظ می کند در حالی که ریسک های مربوطه را نیز کاهش می دهد.
استفاده از مطالب این مقاله با ذکر منبع راسخون بلامانع است.