عموماً بر این باورند که هنر کاراته دو به شش قرن پیش در چین باز می گردد، آنجا در استان " ام تی " سانگ هُنان، داروما تایشی، بنیانگذار ذن"یک فرقه بودائی"، یک حکم شرعی یا مجموعه ای از احکام را برای ترقی دادن و پیشرفت حرکات فیزیکی راهبان و مبلغان مذهبی ابداع کرد تا آنان به کمک آن در برابر راهزنان و جنایتکاران از خود محافظت کنند.
به این حکم که به وسیله داروما گسترش داده شد، " اِکین کیو " گفته می شود، برخی بر این باورند که این حکم به معبد شائولین راه پیدا کرد، متاسفانه در این بُعد زمانی در تاریخ کاراته دو اطلاعات زیادی در دست نیست و از رابطه کاراته دو با شائولین کنپو نیز اطلاعات مبهمی باقی مانده است.
در گذشته قانونی مبتنی بر منع مسلح شدن اشخاص وجود نداشت. استفاده از اسلحه در هنگام نزاع و درگیری رایج و معمول بود و اکثر فرهنگ ها سیستم نزاع با شمشیر مخصوص به خود را داشتند. ژاپن بخاطر فرهنگ سامورائی اش در طبقه فئودالها شهرت و آوازه داشت، قانون سامورائی ها در قرن هجدهم توسعه یافت. استفاده از شمشیر برای یک جنگجو امری ضروری بود. سامورائی ها با شمشیر تمرین می کردند و آن را به عنوان سمبل و نشانه طبقه خود در کار و زندگی روزمره با خود بهمراه داشتند.
در اواخر قرن چهاردهم، نفوذ تکنیک های چینی روی توسعه و گسترش کاراته آشکارتر گشت و تحت فرمانروائی پادشاه " چوزانِ اوکیناوا "، پادشاه هاسی، سیاستی مبنی بر منع حمل اسلحه طرح شد.
در قرن شانزدهم، اکثر قبایل جنوبی ژاپن، به خصوص قبیله قدرتمند ساتسوما، اُکیناوا را مورد تاخت و تاز قرار دادند. آنها، اُکیناوا را به منظور استفاده به عنوان یک موضع تجاری به استعمار خود در آوردند. همچنین آنها مالیات هایی را بر کالاها بستند. این وقایع مردم اُکیناوا را بر آن داشت تا برای دفاع در برابر متجاوزان بطور مخفیانه سیستم به اصطلاح " ته " را گسترش دهند. علاوه بر شیوه های نزاع بدون اسلحه، اُکیناوایی ها از ابزار آلات کشاورزی برای دفاع و گسترش سیستم جنگی استفاده می کردند، از این سیستم ها با عنوان " ته " یاد می شود به معنای دستها، تکنیک ها و شیوه ها، در ترکیب با نفوذ تکنیک های چینی آن را اغلب " کارا " می خواندند که به " تنگ دینستی " چین اشاره داشت.
در سال ۱۸۶۸ استقرار خاندان می جی به سیستم فئودالی ژاپن خاتمه داد. ژاپن تجارت آزاد را با کشورهای غربی آغاز کرد. فرهنگ غرب، شیوه های صنعتی و سیستم تحصیلی آنها در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم وارد ژاپن شد. استقرار خاندان می جی در ژاپن باعث نفوذ قوانین و ارزشهای غربی در ژاپن شد. این اصلاحات عظیم با براندازی سیستم فئودالی سامورائی ها و تاسیس یک سیستم حکومتی متمرکز همراه بود. در مدت زمان کوتاهی قوانین و سنت های جدید در جهت براندازی سنت های قدیمی خصوصا حمل شمشیر توسط سامورائی ها مورد استفاده قرار گرفت. مدل موها نیز به مانند مدل های غربی تغییر یافت، ژاپنی ها دیگر گره های سامورائی ها "کاکل" را به سر خود نمی بستند و به پوشیدن لباسهای غربی هم تشویق شده بودند.
چوجون میاگی، شاگرد ارشد کانریو هیگااونـّا ابتدا بر چسبی با عنوان گوجوریو ( شیوه سخت و نرم ) بر شیوه خود زد. کنوا مابونی نیز شیوه خود را شیتوریو نام نهاد. این دو، دوستان بسیار نزدیکی بودند و اکثر پایه های تکنیکی کاراته امروز توسط این دونفر گسترش یافته است.
شکل کومیته که در کاراته امروز تمرین می شود از سایر فنون رزمی ژاپن تاثیر گرفته مثل جوجیتسو، جودو و کندو. تا اواخر دهه سوم قرن نوزدهم کاراته فقط با تاکید بر روی کاتا تمرین می شد. کلمه کاراته دو نیز از مذهب بودائی ذن ژاپن تاثیر گرفته و به صورت " کارا "( خالی ) و " ته " ( دست ) و " دو " ( راه و روش )، در آمده است. دکتر جیگورو کانو، بنیانگذار جودو در طول این عصر سیستم رایج کمربند را ابداع کرد. جودو ترکیبی از دایتو ریو و جوجیتسو بود. دکتر کانو، جو ( نرم ) و دو ( راه و روش ) را از نام جوجیتسو گرفته و پایه گذاری کرد. آنها تنها شیوه هایی برای گسترش مهارتهای تکنیکی نبودند بلکه برای گسترش فرهنگ ژاپنی نیز بود.
گیچین فوناکوشی تصمیم گرفت تنها به دانشجویان و کسانی که برای رهبری احزاب و گروه های سیاسی کاندید می شوند آموزش دهد. فوناکوشی دوست نداشت که شاگردانش در مسابقات قهرمانی شرکت کنند. همان گروه جوان ژاپنی و نه اساتید کاراته مقیم اُکیناوا، شیوه های مبارزه امروزی را گسترش دادند و بعدها پایه و اساس سیستم مسابقات قهرمانی را گسترش دادند. اساتید اُکیناوایی هرگز تصور رقابت با یکدیگر تحت قوانین ثبت شده را نمی کردند. آنها فکر می کردند که تکنیک های کاراته آنقدر فناپذیر است که حتی امکان اجرای مسابقات وجود ندارد. اولین سری مسابقات کاراته در اواخر دهه پنجم قرن نوزدهم در ژاپن برگزار شد و مسابقات کاراته دانشگاه ها، اولین سری مسابقات قهرمانی بود که در ژاپن و اُکیناوا برگزار می شد و این امر به منظور گسترش جهانی کاراته دو ادامه یافت.
منبع:آفتاب http://www.aftabir.com
به این حکم که به وسیله داروما گسترش داده شد، " اِکین کیو " گفته می شود، برخی بر این باورند که این حکم به معبد شائولین راه پیدا کرد، متاسفانه در این بُعد زمانی در تاریخ کاراته دو اطلاعات زیادی در دست نیست و از رابطه کاراته دو با شائولین کنپو نیز اطلاعات مبهمی باقی مانده است.
در گذشته قانونی مبتنی بر منع مسلح شدن اشخاص وجود نداشت. استفاده از اسلحه در هنگام نزاع و درگیری رایج و معمول بود و اکثر فرهنگ ها سیستم نزاع با شمشیر مخصوص به خود را داشتند. ژاپن بخاطر فرهنگ سامورائی اش در طبقه فئودالها شهرت و آوازه داشت، قانون سامورائی ها در قرن هجدهم توسعه یافت. استفاده از شمشیر برای یک جنگجو امری ضروری بود. سامورائی ها با شمشیر تمرین می کردند و آن را به عنوان سمبل و نشانه طبقه خود در کار و زندگی روزمره با خود بهمراه داشتند.
در قرن شانزدهم، اکثر قبایل جنوبی ژاپن، به خصوص قبیله قدرتمند ساتسوما، اُکیناوا را مورد تاخت و تاز قرار دادند. آنها، اُکیناوا را به منظور استفاده به عنوان یک موضع تجاری به استعمار خود در آوردند. همچنین آنها مالیات هایی را بر کالاها بستند. این وقایع مردم اُکیناوا را بر آن داشت تا برای دفاع در برابر متجاوزان بطور مخفیانه سیستم به اصطلاح " ته " را گسترش دهند. علاوه بر شیوه های نزاع بدون اسلحه، اُکیناوایی ها از ابزار آلات کشاورزی برای دفاع و گسترش سیستم جنگی استفاده می کردند، از این سیستم ها با عنوان " ته " یاد می شود به معنای دستها، تکنیک ها و شیوه ها، در ترکیب با نفوذ تکنیک های چینی آن را اغلب " کارا " می خواندند که به " تنگ دینستی " چین اشاره داشت.
در سال ۱۸۶۸ استقرار خاندان می جی به سیستم فئودالی ژاپن خاتمه داد. ژاپن تجارت آزاد را با کشورهای غربی آغاز کرد. فرهنگ غرب، شیوه های صنعتی و سیستم تحصیلی آنها در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم وارد ژاپن شد. استقرار خاندان می جی در ژاپن باعث نفوذ قوانین و ارزشهای غربی در ژاپن شد. این اصلاحات عظیم با براندازی سیستم فئودالی سامورائی ها و تاسیس یک سیستم حکومتی متمرکز همراه بود. در مدت زمان کوتاهی قوانین و سنت های جدید در جهت براندازی سنت های قدیمی خصوصا حمل شمشیر توسط سامورائی ها مورد استفاده قرار گرفت. مدل موها نیز به مانند مدل های غربی تغییر یافت، ژاپنی ها دیگر گره های سامورائی ها "کاکل" را به سر خود نمی بستند و به پوشیدن لباسهای غربی هم تشویق شده بودند.
چوجون میاگی، شاگرد ارشد کانریو هیگااونـّا ابتدا بر چسبی با عنوان گوجوریو ( شیوه سخت و نرم ) بر شیوه خود زد. کنوا مابونی نیز شیوه خود را شیتوریو نام نهاد. این دو، دوستان بسیار نزدیکی بودند و اکثر پایه های تکنیکی کاراته امروز توسط این دونفر گسترش یافته است.
شکل کومیته که در کاراته امروز تمرین می شود از سایر فنون رزمی ژاپن تاثیر گرفته مثل جوجیتسو، جودو و کندو. تا اواخر دهه سوم قرن نوزدهم کاراته فقط با تاکید بر روی کاتا تمرین می شد. کلمه کاراته دو نیز از مذهب بودائی ذن ژاپن تاثیر گرفته و به صورت " کارا "( خالی ) و " ته " ( دست ) و " دو " ( راه و روش )، در آمده است. دکتر جیگورو کانو، بنیانگذار جودو در طول این عصر سیستم رایج کمربند را ابداع کرد. جودو ترکیبی از دایتو ریو و جوجیتسو بود. دکتر کانو، جو ( نرم ) و دو ( راه و روش ) را از نام جوجیتسو گرفته و پایه گذاری کرد. آنها تنها شیوه هایی برای گسترش مهارتهای تکنیکی نبودند بلکه برای گسترش فرهنگ ژاپنی نیز بود.
گیچین فوناکوشی تصمیم گرفت تنها به دانشجویان و کسانی که برای رهبری احزاب و گروه های سیاسی کاندید می شوند آموزش دهد. فوناکوشی دوست نداشت که شاگردانش در مسابقات قهرمانی شرکت کنند. همان گروه جوان ژاپنی و نه اساتید کاراته مقیم اُکیناوا، شیوه های مبارزه امروزی را گسترش دادند و بعدها پایه و اساس سیستم مسابقات قهرمانی را گسترش دادند. اساتید اُکیناوایی هرگز تصور رقابت با یکدیگر تحت قوانین ثبت شده را نمی کردند. آنها فکر می کردند که تکنیک های کاراته آنقدر فناپذیر است که حتی امکان اجرای مسابقات وجود ندارد. اولین سری مسابقات کاراته در اواخر دهه پنجم قرن نوزدهم در ژاپن برگزار شد و مسابقات کاراته دانشگاه ها، اولین سری مسابقات قهرمانی بود که در ژاپن و اُکیناوا برگزار می شد و این امر به منظور گسترش جهانی کاراته دو ادامه یافت.
منبع:آفتاب http://www.aftabir.com
/ج
