تاریخچه رشته تکواندو

قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره ها و نقاشی های به جا مانده در مقبره های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به 20 قرن پیش می رسد. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
مهم‌ ترین برجسته‌ ترین خصوصیت ورزش تکواندو این است که یک پیکار و مبارزه آزاد است و برخلاف برخی از ورزش‌های رزمی و دست‌ها و پاهای ورزشکار برای ضربه زدن کاملا" آزاد هستند.
شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته های رزمی «سوباک که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (37 ق.م تا 668 م) در شمال کره تمرین می شده، اقتباس شده است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می شد و مسابقات منظمی برگزار می شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده وبه مبارزه می پرداختند.» و «تکوان» در دوران پادشاهی سیلا (57 م تا 935 م) که بر بخش های جنوبی شبه جزیره کره حکم می راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی،اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت های این سازمان بود.
اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می شد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد.
تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (935 تا 1392) نیز رواج زیادی داشت، در جشن های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می شد.
روی کار آمدن سلسله یی (1392 تا 1910)که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در 1910 ادامه داشت.
در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی ها مدارس کاراته را در این کشور تاسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند.
آموزش هنرهای رزمی کره ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی صعب العبور توسط گروه های کوچک ادامه داشت.
تکواندو هنر رزمی کره ای است که اکنون به عنوان یک ورزش مدرن درسطح جهان و یکی از ورزشهای المپیکی میباشد و این رشته دارای بیشترین تعداد ورزشکار درمیان هنرهای رزمی در سراسر دنیا است. قدمت و تاریخ آن به 5000 سال پیش می‌رسد. می‌گویند درآن زمان، یک شاهزاده هندی روش ابتدایی مبارزه با دست خالی را ابداع کرد.
ویدر روش ابداعی خود دو کار انجام داد:
یکی آن‌که بر روی حرکات حیواناتمطالعاتی کرد و دیگر آن‌که هر چه هنر دفاع و حمله می‌دانست جمع‌آوری نموده وبا هم ادغام کرد. این شاهزاده هندی از روی جنگیدن حیواناتی مثل حمله عقاب بهمار, حمله مار به گربه, جنگ خرس و پلنگ، الگو گرفت و برای یافتن نقاط ضعف ونقاط قوت بدن انسان، آزمایشات زیادی انجام داد.
فرد دیگری که پدر ورزش‌های رزمی شناخته می‌شود «تامو» نام دارد که بدون شک در طول تمام تاریخ مکتوب و غیرمکتوب هنرهای رزمی, شخصیتیصاحب نام‌تر از او نمی‌توان یافت. در بین عدة زیادی که تاکنون در ارتباط باتاریخ هنرهای رزمی و شخصیت «تامو» پژوهش کرده‌اند نام‌های زیادی به چشممی‌خورد. از جملة محققین صاحب نام، می‌توان «رابرت اسمیت»را نام برد. تألیفات ایشان از جامع‌ترین و معتبرترین مراجع در این خصوص است. او در کتاب «هنرهای رزمی آسیا» در مورد «تامو» می‌نویسد: «تامو» یک ایرانی بوده کهشخصیتی بزرگ و مرموز در هنرهای رزمی است. ژاپنی‌ها او را «هارما» نامیده وبرای او ارزش خاصی قائلند. به طوری که تصویر وی را در باشگاه‌های خود آویزان می‌کنند.
کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می شود:
태 «تِ» = ضربه زدن بادست
권 «کوان»= ضربه زدن با پا
도 «دُ» = راه و روش
فنون تکواندو از ورزشهای سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با تلاش مستمر اساتید هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده است.
اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهتهایی نیز با برخی سبک های جنوبی کونگ فو در آن به چشم می خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک های رزمی موجود متمایز می کند.

معنی واژگانی تکواندو

تکواندو در لغت به معنای "طریقت ضربه زدن با دست و پا" است که ضمن نمایش قدرت، ظرافت و زیبایی را نیز نشان می‌دهد. از سویی دیگر تکواندو جدا از اهمیت ورزشی‌اش در نگاه عمومی و کلی یکی از بهترین و کامل‌ترین شیوه دفاع شخصی است که هر کسی با یاد گرفتن آن می‌تواند در شرایط ویژه و خاص از خود محافظت کند. همه حرکات این ورزش بر مبنای موقعیت دفاعی است که در مجموع فرد را در برابر حملات دشمن ایمن می‌کند و ضریب سلامتی را بالا می‌برد.
تکواندو مدرن(تاپ تکواندو )
پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشته های ژاپنی همانند کاراته، کندو و جودو آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آن ها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاح های «تانگ سو دو» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار می رفت.
تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:
1961 «انجمن تا سو دو» تاسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کره ای بود.
1962 تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازیهای ملی کره جنوبی وارد شد.
1965 «انجمن تا سو دو» به«انجمن تکواندو» تغییر نام داد.
1972 «کوکی وان» تاسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بوده است.
1973 تاسیس «فدراسیون جهانی تکواندو(WTF ) »
1973برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت 200 ورزشکار از 19 کشور. آمریکا، تایوان و مکزیک در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.
1976 شورای بین المللی ورزشهای نظامی «سیزم» تکواندو را به عنوان یکی از بازی های خود پذیرفت.
1983 کمیته بین المللی المپیک «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.
1986 برگزاری تکواندو به عنوان یک بازی نمایشی در بازیهای آسیائی سئول.
1988 برگزاری تکواندو به عنوان یک بازی نمایشی در المپیک سئول.
1994 تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازیهای آسیائی هیروشیما برگزار شد.
2000 تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در المپیک سیدنی برگزار شد.
اولین بار به صورت رسمی در اواسط دهه 1950 گروهی از نظامیان کره‌ای با هم تصمیم گرفتند این ورزش را که آمیزه‌ای از حرکات آزاد دست و ضربات پا است سازماندهی کنند که پس از آن به تکواندو معروف شد که به سرعت در طول 30 سال اخیر به یکی از موثرترین و کاربردی‌ترین شیوه‌های دفاع شخصی بدون استفاده از سلاح سرد و گرم تبدیل شد، و امروزه بسیاری از ما به راحتی آن را در طی دوره‌های کوتاه مدت آموزشی فرامی گیریم.
این ورزش در ایران، امریکا و اروپا نیز هواداران خود را دارد و در میان امریکاییها و بویژه سیاهپوستان بسیار طرفدار دارد و مانند سایر رشته‌های ورزشی در کوتاهترین زمان ممکن جای خود را درمیان آنها پیدا کرده است.امروزه بسیاری از ما به راحتی آن را در طی دوره‌های کوتاه مدت آموزشی فرا می‌گیریم. این ورزش در آسیا، آمریکا و اروپا نیز هواداران زیادی دارد و در میان آمریکایی‌ها و بویژه سیاهپوستان بسیار طرفدار دارد و در کوتاه‌ترین زمان ممکن جای خود را درمیان آنها پیدا کرده است.
در سال 1973 اولین دوره مسابقات قهرمانی جهان در سئول پایتخت کره برگزار گردید و در سال 1977 با اتفاق نظرمربیان کره، نام «پومسه» برای سبک جدید انتخاب گردید. در سال 1980 کمیته بین‌المللی المپیک، طی جلسه‌ای در مسکو WTF را به رسمیت شناخت و تکواندو ازسال 1992 به عنوان یک ورزش کامل المپیکی اعلان و رسماً وارد المپیک شد. به‌این ترتیب تکواندو به عضویت رسمی بازی‌های المپیک، که مهم‌ترین رویدادورزش دنیا است، درآمد. تکواندو تنها ورزش رزمی است که به دلیل برخورداری ازاصول و قوانین دقیق و علمی، سطح بالای تکنیک و رعایت اصول ایمنی، در مدتکوتاه رشدی عظیم داشته و به عنوان ورزش رسمی و ثابت المپیک پذیرفته شدهاست.در شناساندن و ارائه تکواندو نوین از زحمات و تلاش‌های ژنرال «چوی هونگ هی» نمی‌توان به‌سادگی گذشت. در سال 1965 انجمن تکواندو کره و درسال 1966 فدراسیون بین‌المللی تکواندو ITF در کره تاسیس شد و در سال 1973 فدراسیون جهانی تکواندو WTF با حمایت دولت کره‌جنوبی تاسیس شد. این دو سازمانهمواره در رقابتی تنگاتنگ با یکدیگر بوده و سعی در جذب هرچه بیشتر و کسبحمایت بین‌المللی دارند. هر دو فدراسیون بر فلسفه، اصول و فرم‌ها اهمیتمی‌دهند. WTF اهمیت زیادی برای مبارزه و مسابقه قائل است وITFبر جنبه‌هایاخلاقی و فلسفی این ورزش تأکید دارد.در دوران اشغال کره توسط ژاپنی‌ها در سال‌های 1945 میلادی، طبق دستوردولت این کشور، تمرین هر نوع ورزش مبارزاتی در کره ممنوع گردید و تنها کاراتهبه‌عنوان ورزش مجاز به ژاپنی‌ها تدریس می‌شد. پس از آزادی کره از اشغال ژاپنکه 36 سال طول کشید, درهای بسته شده بر روی ورزش‌های رزمی گشوده شد. سرانجامدر سال 1955 انجمنی به‌نام «ته سودو» مرکب از استادان, تاریخ‌دانان وباستان‌شناسان کره‌ای تشکیل شده و مأمور احیای هنر رزمی تکیون گردیدند و نام «تکواندو» بر این هنر رزمی انتخاب کردند. این نام بسیار پرمعنا، نگهدارندههنر قدیمی «تکیون» گردید. در سی‌ام نوامبر سال 1972 «کوکی وون» مرکز جهانیتکواندو, ساخته شد. «کوکی وون» مرکز جهانی تکواندو، بر روی تپه‌ای در محله «یونگ دونگ» سئول، مرکز کره جنوبی واقع شده است. در واقع ستاد مرکزیفعالیت‌های فنّی تکواندو در جهان است. امکانات و ابزار لازم برای گسترشتکواندو در زمینه تربیت مسابقات و حتی تمرینات را در سطح بین‌المللی، به‌صورترهنمود و مشورت در اختیار علاقمندان می‌دهد. «کوکی وون» در دنیا منحصر به‌فردبوده و مرکز تصمیم‌گیری‌های مهم و اساسی در تکواندو است. تمام دگرگونی‌ها, تغییر و تحول در مقررات و جابجایی از این مرکز به جهان اعلام می‌شود. حتیاتخاذ تصمیم برای اعزام مربیان از کره به کشورهای دیگر از این مرکز صورتمی‌گیرد.«ماتسوتا تسواویاما» بنیان‌گذار سبک «کیوکوشین کاراته» که خود نیز اصالت کره‌ای دارد, «هورانگ دو» را پیشکسوت ورزشی «کندو» یعنی ورزش سامورایی‌های ژاپنی می‌داند واین دلیل محکم است برای این‌که درآن سال‌ها, هنرهای رزمی از کره به ژاپن رفتهاست.تکواندو فن دفاع از خود است که قدمت آن به سن بشر می‌رسد. آثارباستانی, نوشته‌ها و نقاشی‌های حک شده بر روی سنگ‌ها و غارهای دوره‌هایپادشاهی «سیلا» و «کوریو» که قدمت آن به 37 سال قبل از میلاد می‌رسد، حکایتاز وجود این ورزش رزمی در آن زمان می‌نماید که «هوارانگ دو» نامیده می‌شد. این نام پس از طی سالیان متمادی به «سوباک دو» و سپس به «سوباک جی» و بعداًبه «تای‌کی‌یون» و «تکیون» تغییر نام داد. این هنر رزمی ضمن این‌که درکشورکرهرواج بیشتری یافت، در سایرکشورها مانند چین و ژاپن رخنه کرد.
تکواندو یک هنر رزمی کره ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. این رشته دارای بیشترین تعداد ورزشکار درمیان هنرهای رزمی در سراسر دنیا ست.
فنون تکواندو از ورزشهای سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با تلاش مستمر اساتید هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده است.
اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهتهایی نیز با برخی سبک های جنوبی کونگ فو در آن به چشم می خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک های رزمی موجود متمایز می کند.
قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره ها و نقاشی های به جا مانده در مقبره های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به 20 قرن پیش می رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است.- همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته های رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (37 ق.م تا 668 م) در شمال کره تمرین می شده، اقتباس شده است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می شد و مسابقات منظمی برگزار می شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده وبه مبارزه می پرداختند.
در دوران پادشاهی سیلا (57 م تا 935 م) که بر بخش های جنوبی شبه جزیره کره حکم می راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی،اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت های این سازمان بود.
اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می شد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد.
تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (935 تا 1392) نیز رواج زیادی داشت، در جشن های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می شد.
روی کار آمدن سلسله یی (1392 تا1910) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در 1910 ادامه داشت.
در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی ها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند.
این ورزش در ایران، امریکا و اروپا نیز هواداران خود را دارد و در میان امریکاییها و بویژه سیاهپوستان بسیار طرفدار دارد و مانند سایر رشته‌های ورزشی در کوتاهترین زمان ممکن جای خود را درمیان آنها پیدا کرده است.

روایتی دیگر

تکواندو ورزشی است که منشاُ ومبداُشکل گیری آن کشورکره جنوبی (‌ایالت منچوری سابق)‌ میباشد . این کشوردرمیان کشورهای چین وژاپن قرارگرفته وازنظر سوق الجیشی دارای موقعیت خاصی بود که همواره برسرتصاحب آن مابین این کشورها درگیری شدیدصورت میپذیرفت ومردم کره با حس میهن پرستی همواره برای استقلال کشورخودباهر وسیله ممکن به دفاع از تجاوز ، تجاوزگران به سرزمین خود می پرداختند که یکی از بهترین روشهای دفاعی آنان استفاده ازفنون تکواندو بودکه درآن برهه اززمان با نامهای هوارانگ دو –تکیون و…… نامیده می شد .
پس از اتحادقومهای مختلف برعلیه تجاوزگران وپیروزی آنان درجنگ وتشکیل یک حکومت واحد درکشور نام کشور ازمنچوری بنام کره که این نام الهام گرفته شده ازقوم کوریو که هسته مرکزی اتحاد اقوام کره بود گرفته شده بود ،تغییر پیدا نمود. درهمین زمان نیز ورزش رزمی کره بنام تکواندوثبت گردید( 15 آگوست 1945 میلادی ) ومسئولان آن ضمن تدوین قوانین ومقررات آموزشی واداری این ورزش درکره شروع به فعالیت جهت گسترش آن دردیگرکشورهای جهان شدند ونتیجه آن پس ازگذشت حدود شصت سال تلاش مستمر،حضورورزش تکواندوبعنوان یک ورزش مدرن امروزی دربزرگترین میادین ورزشی جهان اعم ازتورنمنت های بین المللی – قهرمانی قاره ای (آسیا – اقیانوسیه – اروپا – آمریکا – آفریقا )‌ قهرمانی جام جهانی – قهرمانی جهان (‌ازسال 1973)وازسال 2000 نیزبعنوان یک رشته رزمی رسمی وازبزرگترین ومعتبرترین میادین ورزشی جهان یعنی المپیک گردید که دراین اولین المپیک (سال 2000) کشور عزیزمان ایران با دوسهمیه بازیکن منتخب شده ازسوی فدراسیون جهانی بنام هادی ساعی ومجید افلاکی وسرمربی تیمهای ملی حسن ذوالقدری شرکت نموده ودروزن پنجم هادی ساعی با تمام مشکلات سیاسی واداری موجود که اثرگذار درنتابج مسابقات بین المللی میباشدموفق به کسب یک مدال برنز ارزشمندازالمپیک گردید .
درسال 1349 (مطابق 1970 میلادی )‌با مطالعاتی که درسیستم نظامی کشورجهت تقویت وتربیت نیروهای تخصصی وویژه ارتش انجام گردید تکواندو با توجه به مهارت خاص فیزیکی وچابکی وکاربردهای فنی آن مورد توجه مسئولان وقت قرار گرفته وبعنوان یک درس اصلی آموزشی نیروهای ویژه چترباز (‌تیپ نوحه )‌ تعیین گردید .جهت آموزش آن نیزاساتید این ورزش (کیم سورین – کیم یانگ هونگ )‌ازکشورکره دعوت شده واین اساتید آموزش فشرده وسخت آنرا درپرسنل منتخب نیروهای مخصوص شروع نمودند که پس از اتمام این دوره فارغ التحصیلان آن اساتیدوپیشکسوتان حاضر: استادمحمداسماعیل آذرپاد - استاد داودارجمند – استاد کاظم رضایی – استادسلیمان علی نسب – استاد شیراسب واستادان زنده یاد، شادروان حسن زرشکی – شادروان قاسم نقیب زاده – شادروان منصور فکوری ودیگر فارغ التحصیلان بودند واز سال 1350 توسط همین اساتید آموزش آن درباشگاههای تهران دخانیات – کیان – نیکنام و……… به میان ورزشکاران علاقه مند به ورزشهای رزمی برده شد وپس ازحدود بیست وسه سال آموزش وتلاش حاصل آن تعداد کثیری مربی وداور وقهرمان توسط این اساتید وشاگردان اولیه وثانویه آنان درسراسرکشورمیباشد .
فدراسیون تکواندو ازسال 1363 مستقلاً به ریاست آقای سیدمصطفی صفوی تشکیل یافته وپس از تکمیل بافت اداری وتشکیلاتی ، بمنظور یکپارچگی در امرآموزش ازیکی از اساتید کره بنام شین چال کانگ دعوت بعمل آورده ونسبت به برگزاری کلاس آموزش مربیگری رسمی اقدام نمود . این استاد چندسال نیز رهبری تیمهای ملی را بعهده گرفت واکنون بعنوان رئیس کمیته فنی فدراسیون با فدراسیون همکاری مینماید وهرساله نیز سمیناربین المللی هماهنگی مربیان کشور را برگزار وآزمون بین المللی درجات کمربند را برعهده داردکه خدمات این استاد به تکواندوکاران ایران کاملاً مشهود میباشد. درسال 1369 پس ازآقای صفوی ریاست فدراسیون بعهدة آقای محمد قمی نماینده محترم مجلس سپرده شدودرسال 1373 نیز مجدداً آقای صفوی بریاست فدراسیون رسیده که بعد ازایشان درسال 1375 آقای مختار کلانتری عهده دار ریاست فدراسیون گردیدند که درتمامی این دورانها موفقیت های بیشماری درتمامی ابعاد بخصوص مسابقات قهرمانی بین المللی وتورنمنت های معتبر تیم ملی گردید وازسال 1379 پس ازتغییرات درروش انتصابی رؤسای فدراسیونها وهیئتها درسازمان تربیت بدنی وتبدیل آن به سیستم انتخابی وتدوین آئین نامه آن ازسال 1379 آقای سیدمحمدپولادگربا اخذ38 راُی از41 راُی قانونی بریاست فدراسیون انتخاب ومشغول به فعالیت گردیده وبا همکاری وبکارگیری اساتید خوب کشور دربرنامه ریزی های صحیح ومورد نیاز وبا استفاده ازامکانات وپشتیبانی های سازمان تربیت بدنی در زمینه اخذ مقامهای قهرمانی ونائب قهرمانی جهان ومقامهای مکتسبه دردیگر میادین بین المللی وهمچنین تربیت مربیان وداوران بین المللی جایگاه خاصی را نزدکشورهای دیگربدست آورده است.
تکواندو درایران درحال حاضر یکی از بهترین ورزشهای مورد نظر خانواده ها وتمام جامعه گردیده ویکی از ورزشهای طراز اول سازمان تربیت بدنی ازنظراداری وتشکیلاتی فدراسیون وهیئتهای استانها وازورزشهائی میباشد که ازنظر کسب مدالهای رنگین طلایی ونقره ای وبرنز ازمیادین مهم قهرمانی جهانی – جام جهانی – تورنمنت های بین المللی دررده های سنی نوجوانان جوانان بزرگسالان ومقامهای نخست ونایب قهرمانی ورده بندی های تیمی درجهان مورد توجه خاص مسئولان ورزشی ومسئولان سیاسی کشور میباشد .
آموزش تکواندو از بدو شروع درایران (‌1350 ) تا به امروز مبتنی برآخرین اصول وسیستم جهانی بوده ودرطول سالیان با استفاده ازتجارب بین المللی وکشوری هرساله نسبت به بهبود روشهای آموزشی تلاش نموده است وامروز شاهد آن هستیم که آخرین متدهای آموزشی اعم از مربیگری – داوری – مبارزه درکشور مبتنی بر اصول انسان سازی متعادل براساس احکام اسلامی آموزش داده میشود وفدراسیون بعنوان منبع رسمی وقانونی درکشور وهیئتها ی استانها بعنوان نمایندگان فدراسیون کلیه امور این رشته ورزش را تحت پوشش قرار داده اند ووجود همین قوانین ومقررات ورعایت ونظارت برروند حرکتی واجرایی آن توسط مسئولان مربوطه حاصلش اخذ تجارب واصلاح وبهبود روشها میباشد که نتیجه آن پیروزی قهرمانان ارزشمند تیم های ملی درمیادین مسابقات مختلف اعم از قهرمانی کشورولیگ کشوری ولیگ استان – درکلیه رده های سنی وبه اهتزاز درآوردن پرچم وترنم سرود کشورمان درکلیه میادین مسابقات بین المللی میباشیم واین پیشرفت چنان مورد توجه کشورهای دیگر قرار گرفته است که اساتیدی ازکشوربرای آموزش با درخواست رسمی فدراسیونهای کشورهای مختلف به آن کشورها اعزام گریده اند وازقهرمانان تیمهای ملی کشورهم برای کسب تجربه دعوت بعمل میآورند.(مرتضی کریمی درلبنان –اصغررحیمی درکشورکویت – رضا مهماندوست درچین تایپه –حسن زاهدی کشوربلغارستان).
منبع:رزمی کار