زمانی‌که به تاریخچه کندو نگاه می‌اندازیم نکات بسیار متفاوتی می‌باشد که نمی‌توان از آن گذشت.
اولین نکته پیدایش شمشیر ژاپن بود. شمشیر ژاپنی که در اواسط قرن یازدهم (اواسط عصر هیان) (۱۱۸۵ ـ ۷۹۴) یک تیغه کمانی تیز با لبه‌های برآمده بود (شینوگی نامیده شد).
پس از نبرد اُنین onin که در اواخر عصر موروماچی (Muromachi )۱۵۷۳ - ۱۳۹۲ اتفاق افتاد ژاپن، آنارچی را برای صد سال تجربه کرد. در طی این زمان بسیاری از مدارس کن جو تسو Kenjutsu تأسیس شد. در سال ۱۵۴۳ اسلحه گرم به تانی گایشی ما Tanegashima آورده شد (جزیره‌ای که در جنوب ژاپن قرار داشت). شمشیر ژاپنی برای استفاده در روش تاتارا فوکی Tatararuki و از آهن کیفیت بالا به‌دست آمده از کف رودخانه ساخته شده است. اگرچه قبل از آن از سلاح‌های گرم به شکل موفقیت‌آمیز استفاده شد. در نتیجه سبک نبرد مسلحانه سنگین که به شکل دراماتیک شایع بود، به نبرد تن به تن تغییر کرد.
تجارب نبرد واقعی نتیجه پیشرفت‌های زیاد و تخصصی شدن آهن‌کاری به همان خوبی تأسیس روش‌های ساخت شمشیر و مهارت‌هائی بود که به مدارس مختلف مانند شین کاگه ریو shrinkage - Ryu و ایتوریو Itto - Ryu یاد داده می‌شد.
ژاپن شروع به تجربه دوره صلح‌آمیزی از آغاز دوره ادو Edo بود (۱۸۶۷ ـ ۱۶۰۳). در طی این زمان روش‌های کن (شمشیر ژاپن) به تکنیک‌های کشتن مردم از طریق پیشرفت فرد در مفاهیمی چون کاتسونین ـ کن Katsunin - Ken شد نه‌تنها تئوری‌های قوی شمشیر به دستان را نداشت بلکه مفاهیم اصولی سبک زندگی سامورائی را نیز داشت. این نظرات در کتاب‌های توضیحی هنر جنگ‌افزار در اوایل دوره ادو آمده است. مثال‌هائی از این موارد شامل: فودوچی شین میوروکو Fudochi Shinmyoroku ذهن بدون قید) توسط راهب تاکوآن Takuan که تفسیر کتبی یاگویومونوروی ”کن توزن“ (شمشیرو زن) از او بود. نوشته‌ای برای توکوگاوا لمیتسو Tokugawa lemitsu شوگونت سوی برای دولت توکوگاوا بوده و گورین نو شو Gorin - no - sho (کتاب پنج حلقه) نویسنده آن میاموتو موساشی است، بسیاری دیگر از کتاب‌های تئوری شمشیربازی در طی اواسط و اواخر عصر ادو منتشر شد.
بسیاری دیگر از این نوشته‌ها به‌صورت کلاسیک بوده و تأثیر زیادی امروزه بر روی ورزشکاران کن دو داشته است.
آن‌چه که این انتشارات سعی داشتند مروری بر سامورائی بود که فراتر از مرگ است. سامورائی این کتاب‌ها را مطالعه می‌کرد و روزانه آموزشی می‌داد، یک زندگی ساده را داشت، ذهن خود را تزکیه می‌کردند و خودشان را فدای تهذیب بوجوتسو می‌کردند، آموختند تا تفاوت بین خوب و بد را تشخیص دهند و آموختند که در زمان‌های اضطراری آماده ایثار برای هان (طایفه) و فرمانروای فئودال‌ها بودند. روح بوشیدو در این زمان نمو کرد که در طی دوران صلح‌آمیز ۲۴۶ ساله دوره توکوگاوا بود. پس از شکست سیستم فئودال، این روح بوشیدو در ذهن مردم ژاپن وجود داشت.به‌عبارت دیگر همان‌طور که دوران صلح‌آمیز ادامه داشت، کن جوتسو تکنیک‌های بسیاری را در کن از مهارت‌های واقعی نبرد خلق کرد، ناگانوما شیروزین ـ کانی ساتو Naganuma Shirozaemon - Kunisato در مدرسه جیکی ـ شین کاگه ـ ریو Jiki - shinkage - ryu یک اساس را در تکنیک‌های کن پایه نهاد. در طی عصر شوتوکو (۱۷۱۵ ـ ۱۷۱۱) ناگانوما در کن دو ـ گو (تجهیزات حفاظتی) توسعه یافت و روش آموزشی را با استفاده از شینای (شمشیر بامبو) پایه‌گذاری کرد. این اصول مستقیم زمان حال اصول کندو است. پس از آن در طی عصر هورکی (۱۷۶۴ ـ ۱۷۵۱)، ناکانیشی جوزو ـ کوتاکه Nakanishi Chuzo - kotake از ایتوریو شروع به آموزش روش جدید با استفاده از مردان آهنی (کلاه خود آهنی) و کندو ـ گو Kendo - gu ساخته شده از بامبو بود که در بسیاری از مدارس در یک دوره کوتاه شایع شد. در عصر کانزی (۱۸۰۱ ـ ۱۷۸۹)، رقابت درون مدرسه‌ای شایع شد و سامورائی فراتر از شهر خود در جستجوی مبارزان قوی‌تر برای بالا بردن مهارت‌های خود سفر کرد.
در اواخر عصر ادو (شروع قرن نوزدهم) انواع تجهیزات تولید شده، مانند یوتسوواری شینای Yotsuwari Shinai (شمشیرهای بامبو که از بامبوی چهارتائی یک تکه تهیه می‌شد) این شینای جدید بیشتر ارتجاعی و قابل تحمل‌تر از فوکورو شینای (شمشیر بامبوی پوشش داده شده بود) جایگزین شده بود. هم‌چنین یک دو (زره بدن) که توسط چرم و لاک الکل پوشیده، تقویت شده بود. در این مدت سه دو جوس که بسیار معرف شده بود به شکل ”سه دو جوس بزرگ ادو“ معروف شد. گن بوکان ساخته شده توسط شینای شوساکو رن پیکان Shusaku Renpeikan، سایتو یاکورو Saito Yakuro، شیگا کان Shigakan و موموی شونزو Momoi Shunzo بودند.
شیبا سعی در سیستماتیک کردن وازا (تکنیک‌ها) آموزش شمشیر بامبو بود که با بنا نهادن شش ـ هشت تکنیک کن جوتسو بود که مطابق با نقاط تهاجمی طبقه‌بندی شد. تکنیک‌هائی چون اُیکومی من و سوریج من و دیگر تکنیک‌هائی که توسط شیبا نامیده شد، هنوز هم به‌کار می‌رود.
پس از استقرار میجی Meiji در سال ۱۸۶۸، کلاس سامورائی منحل و حمل شمشیر ممنوع شد. در نتیجه بسیاری از سامورائی‌ها شغل خود را از دست دادند و کن جوتسو به شکل دراماتیک کاهش یافت. پس از این درگیری سینان در دهمین سال عصر میجی (۱۸۷۷) به شکل یک حرکت مقاومت غیرموفق از سامورائی بر علیه دولت مرکزی روی داد. به‌نظر می‌رسید که پوشش کن جوتسو Kenjutsu به شکل اساسی در بین پلیس شهر توکیو شکل گرفت. در بیست و هشتمین سال عصر میجی (۱۸۲۹ ) ، دان نیپون بوتوکو ـ کای Nippon Butoku - Kai - Dai بنیان نهاده شد که سازمان ملی برای پیشرفت بوجوتسو شامل کن جوتسو بود در سال ۱۸۹۹، بوشیدو به زبان انگلیسی چاپ شد که به‌عنوان گردآوری از افکار و فلسفه سامورائی بود. به شکل بین‌المللی تأثیرگذاری بود.
در اولین سال تایشو (Taisho ۱۹۱۲)، دای نیپون تای کوکای کندو کاتا Dai - Nippon Teiku Kendo Kata (بعدها به نیپون کندو کاتا تغییر نام داد) با استفاده از کمله کندو پایه‌گذاری شد. تأسیس کندو کاتا به اتحاد بسیاری از مدارس کمک کرد تا قادر شوند به نسل بعد تکنیک‌ها و روح شمشیر ژاپنی را آموزش دهند و استفاده ناصحیح از دستان را که به دلیل استفاده از شمشیر بامبوئی بود را آموزش دهد و ضربات نامناسب را تصحیح نماید و حمله از زاویه درست به دشمن یاد دهند. بر این عقیده هستند که شینای (شمشیر بامبوئی) به‌عنوان یک جایگزین برای شمشیر ژاپنی استفاده شود. و در سال هشتم تایشو (Taisho ۱۹۱۹)، نیشی کوبو هیرومیشی Nishikubo Hiromishi اهداف اصلی بو (یا به‌عبارت دیگر کلمات سامورائی) را تحت عناوین بودو و کندو از زمان تأثیر آنها یکی کرد.
پس از جنگ جهانی دوم کندو برای مدت‌ها معلق ماند و دلیل آن اشغال کشور توسط نیروهای متفقین بود. در سال ۱۹۵۲ فدراسیون کندو دولتی در ژاپن تأسیس شد، کندو مجدداً زنده شد. کندو در حال حاضر نقش مهمی را در آموزش مدرسه بازی می‌کند و هم‌چنین در بین پیر و جوان، مرد و زن یکسان است. چندین میلیون ورزشکار کندو در سنین مختلف از حرکات منظم کیکو لذت می‌برند. (آموزش کن دو). علاوه‌بر آن کن دو در حال به‌دست آوردن علاقمندان در تمام دنیا است و بیش از پیش ورزشکاران بین‌المللی در حال پیوستن به دنیای کندو هستند. فدراسیون بین‌المللی کندو (FIK) در سال ۱۹۷۰ تأسیس شد و اولین مسابقات قهرمانی جهان کندو (WKC) در نیپون بودوکان Nipoon Budokan در همان سال برگزار شد. در جولای ۲۰۰۳، دوازدهمین دوره مسابقات در گلاسوکو اسکاتلند برگزار شد. ورزشکاران کندو از چهل و یک کشور مختلف و ملت‌های متفاوت شرکت می‌کنند.
منبع:رزمی کار
