باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

1. با وجود این معشوق[یا فرزند]زیبا و رعنایی که در خانه دارم، دیگر چه نیازی است که باغ و صحرا بروم و به دیدن درختان سرو و صنوبر مشغول شوم.
2. ای معشوق! تو چه مذهبی را برگزیده ای که در آن خوردن خون ما عاشقان، حلال تر از شیر مادر است؟ در کدام دین، کشتن عاشق جایز است که تو این کار را می کنی؟
3. هرگاه دیدی که غم و اندوه دارد به سراغ تو می آید، شرابی فراهم کن و آن را به یاد یار بنوش؛ زیرا درمان این بیماری، همین است و مجرب است.
4. وقتی سعادت ابدی و گشایش کار ما رفتن به میخانه و دیدار پیر مغان -این انسان کامل و مرشد واصل -است، پس چرا از آن درگاه روی بگردانیم؟! سعادت و خوشبختی بدون عنایات پیر مغان به دست نمی آید.
5. قصه ی غم عشق را نهایتی نیست و عاشقان هر کدام این قصه را به شکی و به زبانی بیان کرده اند؛ این چه چیز عجیبی است که این قصه از هر زبان که شنیده شود، باز هم تازه و غیر تکراری است و انسان با علاقه به آن گوش می دهد.
6. معشوق من، دیروز در حالی که مست بود، به من وعده ی وصل داد و مرا شاد کرد؛ تا ببینیم امروز که مستی دیشب پایان یافته، چه در سر دارد و آیا بر سر وعده ی دیروز خود هست یا نه؟
7. این شهر شیراز و آب رکن آباد و باد خنک و عطر افشاش، هیچ عیبی ندارد و بسیار زیباست و مانند خال زیبایی بر چهره ی این دنیاست و به این جهان جلوه و زیبایی داده است.
8. آب رکن آباد شیراز، بهتر از آب حیات خضر است، چون در چشم انداز زیبای تنگه الله اکبر جریان دارد نه در تاریکی.
9. ما عاشقان و عارفان نیازی به خلق نداریم و فقر را اختیار کرده ایم و این فقرمان با قناعت (نداشتن و نخواستن)و صبر و آبروداری همراه است؛ به پادشاه بگو که روزیِ بندگان، دستِ خداست و او هرچه بخواهد همان می شود.
10. ای حافظ! قلم تو «شاخه نبات»عجیبی است که میوه ی آن از شهد و شکر شیرین تر و دلپذیرتر است.