اگرچه عَرضِ هنر پیش یار بی ادبی است

1. اگر چه ابزار وجود و نشان دادن ذوق و درک و دانش خود، در برابر یار، دور از ادب است؛ اما زبان من خاموش است، ولی دهانم پر از کلام فصیح و نکته های زیبا و جالب است.
2. چه عجیب است حال و کار این دنیا که همه چیزش دیگرگون است و وارونه؛ پری زیبا رو چهره در نقاب دارد و دیو زشت چهره به ناز و عشوه گری مشغول است و چشم از مشاهده ی این امور به شدت در رنج و عذاب است.
3. در این دنیا، خوبی ها و بدی ها، خوشی ها و لذت ها و سختی ها و رنج ها در کنار هم هستند؛ آری دنیا همین است:در کنار نور هدایت مصطفی (ص)کفر و الحاد ابولهب را هم باید دید.
4. سؤال مکن که چرا روزگار، انسان های فرومایه را می پرورد و آنها را به آرزوهایشان می رساند؛ زیرا فلک بی هیچ سببی به هر که بخواهد کام می دهد و این کار او دلیل و برهانی ندارد.
5. من در همین میخانه -که در آن به یاد یار، شراب می نوشم -برای خود تالار و شاه نشین دارم و میخانه را از خانقاه صوفیان و کاخ فرمانروایان بهتر می دانم.
6. دیدن شراب و نوشیدن آن مایه ی شادی من است؛ شراب از انگور به دست می آید و در شیشه نگه داری می شود، چنان که نور بینایی در پرده های زجاجیه و عنبیه است.
7. ای بزرگوار! من عقل و ادب بسیار داشتم، اما اکنون با نوشیدن شراب عشق آن چنان مست و بی خویش شدم که مصلحت را در این دیدم که از عقل و ادب دور باشم.
8. ای ساقی! شراب بیاور که همچون حافظ به گریه ی سحرگاهی و راز و نیاز شبانه امیدوارم و مطمئنم که مورد رحمت و توجه قرار می گیرم و گناهانم آمرزیده می شود.