کبوتر دریایی سانان-مرغ طوفان ویلسون

نام فارسی : مرغ طوفان ویلسون
نام انگلیسی : Wilson's Storm-Petrel
نام عربی : طائر نوء ويلسون
نام علمی : Oceanites oceanicus
توضیحات : مشخصات: نر و ماده همشکل. پرنده ای است دریایی با اندازه ای کوچک از خانواده مرغان طوفان که از فراوانترین پرندگان دریایی جهان به شمار می آید و تعداد آن در بعضی منابع به بیش از پنجاه میلیون جفت ذکر شده است. نام این پرنده یاد آور پرنده شناس اسکاتلندی الکساندر ویلسون می باشد. این مرغ طوفان اغلب در سواحل دریاهای نیمکره جنوبی و جزایر یخ زده اقیانوس جنوبی زاد و ولد می کند و زمستان ها به صورت گسترده دردریاهای نیمکره شمالی در حال پرواز بر روی سطح دریا و یا دنبال کشتیها مشاهده می شود. بجز هنگام زاد و ولد و جوجه آوری که در شکاف سنگها و پرتگاه های دور دست صورت میگیرد، در سایر وقتها در حال پرواز روی آبها می باشد. بعضی ها دیدن این پرنده را نشانه طوفانی شدن دریا می دانند. این پرنده در بسیاری از اقیانوس های جهان به سر می برد و در خلیج فارس و دریای عمان نیز دیده شده است. رنگ پر و بال این پرنده به طور کلی قهوه ای دودی است. دمگاهی سفید به صورت نیم دایره و پهن دارد که پرهای سیاه دم را از سایر نواحی تیره بدن جدا می سازد. نوار بالی روشنی بر روی بالهایش وجود دارد که در پرواز الگوی مشخصی را برای شناسائی این پرنده ایجاد می کند. پاهایش نازک و سیاه با ساقهای بلند و پره دار می باشد. لکه های زرد رنگی روی پره های پا و کنار انگشتانش دیده می شوند. اغلب به هنگام پرواز بر روی سطح آب پاهای خود را درون آب فرو می برد تا لکه های زرد روی پره های پاهایش باعث جلب توجه ماهیان کوچک و نزدیک شدن آنها گردد تا بتواند به راحتی آنها را صید کند. دمی نسبتا کوتاه و چهار گوش دارد که در هنگام پرواز پاهای بلندش از وسط آن تجاوز می کنند. منقارش سیاه و قلاب دار است، چشمانش سیاه و سوراخ های بینیش لوله ای شکل می باشند. اغلب به وسیله حس بویائی طعمه اش را دنبال می کند. پروازش با بال زدن های سریع همراه است و شبیه خفاش ها و یا چلچله ها حرکاتی تند و غیر خطی دارد. مرغ های طوفان ویلسون به صورت گروهی و یا تکی دیده می شوند و با استفاده از طیف گسترده ای از سیگنال های صوتی با همدیگر ارتباط برقرار می کنند. این پرنده شناگر ماهری است ولی در هنگام راه رفتن بر روی زمین، نمی تواند تعادلش را برای بیش از چند قدم حفظ کند و برای در امان ماندن از تهدید شکارچیانی مانند مرغان ماهی خوار و عقاب ها جیرجیر کنان با بیرون راندن مایعی روغنی از معده ، در صدد دفاع از خود بر می آید. سه زیر گونه از این پرنده شناخته شده است. ( Oceanites oceanicus oceanicus) ، در اقیانوس اطلس جنوبی و اقیانوس هند. (Oceanites oceanicus exasperatus)، درقطب جنوب.(Oceanites oceanicus maorianus)، درنیوزیلند (برخی از پرنده شناسان آین پرنده را به عنوان یک گونه جداگانه در نظرمی گیرند).
زیستگاه : در اطراف آبهای سرد قطب جنوب، جزایر صخره ای و در طول بسیاری از اقیانوس های جهان و همچنین در میان صخره ها و تخته سنگ ها و سنگ ریزه ها دیده می شود. در طول زمستان ممکن است در اقیانوس اطلس و اقیانوس هند و نیز در اطراف جزیره های سنگی کوچک دیده شود. لانه اش را در شکاف سنگها و لابلای صخره ها در پرتگاه های دور دست می سازد.
تغذیه : تغذیه این پرنده عمدتا مبتنی بر سخت پوستان پلانکتونی است، اما ممکن است از ماهی، ماهی مرکب، نرم تنان، لاروها و مواد غذایی روی سطح آب نیز تغذیه کند
اندازه : 16 تا 19 سانتی متر
سیخک پا : ندارد
چینه دان : ندارد
بال : صفيف بودنش بيشتر است (بال باز بودنش بيشتر است)
حلیت : حرام گوشت