آغاز غزوه ذات الرقاع
پیامبر صلی الله علیه و آله برای دفع تهاجم دشمن و غافلگیر کردن آنان، در دهم محرم سال پنجم قمری (چهل و هفتمین ماه هجرت) در رأس چهارصد به روایتی هفتصد و یا هشتصد تن از سربازان اسلام، از مدینه بیرون رفت و عازم منطقه نجد گردید. اما همین که به این منطقه وارد شد، دشمنان به هراس افتاده و به کوه‌ها و بلندی‌های اطراف پراکنده گردیدند. ولیکن از دور مراقب مسلمانان بوده تا آنان را در فرصتی مناسب، در کمین خویش گرفتار سازند.
پیامبر صلی الله علیه و آله که از قصد آنان آگاه بود، جانب احتیاط را مراعات می‌کرد و بدین جهت برای نخستین بار، آن حضرت و مسلمانان همراه وی نمازشان را به صورت "نماز خوف" به جا آوردند.[۱] سپاه اسلام، پس از چند روز رزمایش نظامی و بدست آوردن مقداری غنایم جنگی، بدون روبرو شدن با جنگجویان دشمن، به سوی مدینه برگشت. اما در بین راه که در دره‌ای گسترده توقف کرده و شب را در آن جا به استراحت پرداختند، مورد هجوم یکی از نیروهای دشمن واقع شدند.
وی که سپاه اسلام را تعقیب می‌کرد، از تاریکی شب استفاده کرد و به سوی نگهبانان اسلام، تیرهای چندی رها کرد و یکی از آن‌ها به نام "عباد بن بشر" نگهبان عبادت پیشه اسلام مورد اصابت قرار داد و او را از پای درآورد.[۲]
پی‌نوشت‌ها:
1. نماز خوف، نماز ویژه مسلمانان در حال نبرد با دشمنان است که به جهت در امان ماندن از هجوم دشمن، به صورت کوتاه خوانده می‌شود.
2. المغازی (واقدی)، ج 1، ص 395؛ تاریخ ابن خلدون، ج 1، ص 423؛ فروغ ابدیت (جعفر سبحانی)، ج 2، ص 104.
منبع: روز شمار تاریخ اسلام، سید تقى واردى، جلد اول، ماه محرم
