جنایات سپاه عمر بن سعد در عصر عاشورا
غارت خیمه‌های حسینی
سپاهیان عمر بن سعد، به ویژه جنایتکاران گروه نابکار و سفاک شمر بن ذی الجوشن، پس از شهادت امام حسین علیه‌السلام به خیمه‌های آن حضرت یورش برده و آن‌ها را غارت کردند و چهارپایان، لباس‌ها، صندوق‌ها، اسلحه‌ها، خوارکی‌ها و هر چه یافتند، تمامی آن‌ها را به یغما بردند.آنان، حتی حریم اهل بیت علیهم‌السلام را مراعات نکرده و زیورآلات و البسه بانوان را به اجبار از آنان ستاندند و به تاراج بردند. به طوری که زنان اهل بیت علیهم‌السلام ناچار شده و به عمر بن سعد پناهنده گردیده و از شدت جنایتکاری شمر و گروه نابکارش شکایت کردند. با این که عمر بن سعد به ظاهر دستور داد که از غارت خیمه‌ها دست بردارند، با این حال منافقان و جنایتکاران به پست فطرتی و فرومایه‌گی خویش ادامه دادند.[۱]
آتش زدن خیمه‌ها
پس از غارت، اقدام به آتش زدن خیمه‌ها نمودند. در اندک مدتی تمامی خیمه‌ها هر چه در آن‌ها بود، در آتش ظلم یزیدیان سوخت و نابود شد و حتی جان بازماندگان و یتیمان کاروان حسینی، با خطر آتش‌سوزی مواجه گردید و بدین منظور، زینب کبری سلام الله علیها به آنان دستور داد که از خیمه‌ها بیرون رفته و به اطراف پناهنده شوند. تا از این طریق از آتش سوزان خیمه‌ها در امان بمانند.[۲]اسب دوانی بر پیکر شهیدان
عمر بن سعد، بنا به دستور کتبی عبیدالله بن زیاد، پس از شهادت امام حسین علیه‌السلام و یاران او در کربلا، تصمیم به اسب دوانی بر پیکرهای خونین شهیدان گرفت. ده نفر از منافقان و دشمنان اهل بیت علیهم‌السلام برای این کار پیش قدم شده و پس از نعل‌بندی اسبان خویش بر پیکرهای شهیدان کربلا، اسب تاختند و پیکرهای پر از جراحت و بی‌سر شهیدان را در هم شکستند.[۳]ارسال سر مقدس امام حسین علیه‌السلام به کوفه
عمر بن سعد، برای خوش خدمتی بیشتر به دستگاه ظالمانه اموی، دستور داد سر بریده امام حسین علیه السلام را در عصر عاشورا باشتاب و سرعت به کوفه ببرند و عبیدالله را از پایان یافتن غائله کربلا باخبر گردانند. مأموریت رساندن سر مقدس امام حسین علیه‌السلام بر عهده خولی بن یزید اصبحی گذاشته شد. ولی وی شب هنگام به کوفه رسید و در آن وقت، دارالاماره بسته بود. به همین جهت شب را در خانه خویش گذرانید و سر امام حسین علیه‌السلام را از ترس همسرش در تنوری پنهان کرد و در بامداد روز یازدهم به دارالاماره رفت و سر آن حضرت را تحویل عبیدالله بن زیاد داد.[۴]پی‌نوشت‌ها:
1. الارشاد (شیخ مفید)، ص 468؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج 1، ص 399.
2. لهوف سید بن طاووس، ص 150.
3. الارشاد، ص 469.
4. همان، ص 470؛ منتهی الآمال، ج 1، ص 401.
منبع: نرم‌افزار دایرة‌المعارف چهارده معصوم علیهم‌السلام
