درگذشت فقيه جليل و عالم مجاهد آيت اللَّه "محمد غروي كاشاني" (1398 ق)
درگذشت فقيه جليل و عالم مجاهد آيت اللَّه "محمد غروي كاشاني" (1398 ق)
مرحوم آيت الله حاج شيخ محمد غروي كاشاني از علما و مجتهدين مجاهد عصر ما و همكار و يار نزديك مرحوم آيت الله سيد ابوالقاسم كاشاني بود كه در تهران سكونت داشت. او به سال 1314 هـ . ق برابر با 1275 هـ . ش در بيت علم و فقاهت ديده به جهان هستي گشود. پدرش مرحوم حاج محمد حسين نطنزي از علماي بزرگ و مراجع قرن سيزدهم هجري (حاكم شرع كاشان)، فرزند آيت الله العظمي حاج ملا احمد نطنزي (داماد فاضل نراقي) بود.
وي قبل از اين كه به سنّ 9 سالگي برسد پدر خود را از دست داد و سرپرستي او را مادرش كه فرزند يكي از بازرگانان سرشناس كاشان بود به عهده گرفت.
آيت الله غروي تحصيلات مقدماتي و سطح را در كاشان نزد آيت الله مرحوم حاج ملا حبيب الله كاشاني و صرف و نحو را از آخوند ملاّ محمّدحسن نحوي (متوفّي 1340 هـ . ق) فرا گرفت. وي پس از چندي براي طيّ مدارج بالاتر رهسپار اصفهان شد و پاي درس علمايي چون: آخوند ملاّ محمّد كاشاني، آقا سيّد مهدي دُرچه‌اي ، مرحوم جهانگير خان قشقائي و ميرزا احمد نشست و با اندوخته‌اي وافر از فلسفه، حكمت، رياضي، فقه و اصول به زادگاه خود بازگشت و براي بار دوّم در جلسات درس و بحث ملاّ حبيب الله شريف شركت نمود.
معظّم له در سال 1341 هـ . ق برابر با 1301 هـ .ش عازم نجف اشرف گرديد و چهارده سال در آن ديار از محضر: ميرزا محمّدحسين نائيني، سيّد ابولحسن موسوي اصفهاني، شيخ ضياء الدّين عراقي و شيخ اسد الله زنجاني بهره‌ها برد و موفّق به اخذ اجازة اجتهاد گرديد و همچنين نجوم را از شمس تبريزي از علماي مقيم نجف آموخت.
آيت الله غروي يكي دو سال آخر اقامت خود در نجف دچار بيماري ريوي شد و با شدّت آن، توان ماندن خود را در آن ديار از دست داد، به ناچار با تجويز پزشك معالج براي تغيير آب و هوا، با وجود آن كه استادانش به وي تكليف ماندن در حوزة علمية نجف نموده بودند در خرداد 1314 اين شهر را به قصد كاشان ترك كرد. مشارّاليه چند سالي در كاشان بود و سپس به مشهد مقدّس روي آورد و مدّت دو سال آنجا بود و بعد از آن به كاشان مراجعت كرد و به ارشاد خلق و رفع مشكلات آنان و تعليم و تدريس اشتغال مي ورزيد تا اين كه در سال 1329 هـ .ش به تهران رفت و در آنجا سكونت اختيار كرد.آيت الله غروي خانه‌اي محقّر در جنوب تهران داشت كه اين منزل پايگاهي سياسي، ديني، علمي و ادبي براي روحانيان، استادان، دانشجويان، شاعران و بازاريان و ديگر طبقات جامعه محسوب مي‌شد.
معظّم له گذشته از آن كه در فقه و اصول و كلام و ديگر علوم شرعي كم نظير بود، حكمت و رياضي و ادبيّات تازي و فارسي را نيكو مي‌دانست و به راز و رمز آن وقوفي كامل داشت. خطّش زيبا و در نگارش قلمش شيوا بود و در ترسّل به شيوة قائم مقام مي‌نوشت. محفوظاتش بسيار بود به گونه‌اي كه سوره‌ها و آيات بسياري از قرآن مجيد و خطبه‌هاي نهج البلاغه را در لوح خاطر داشت و اشعار فراواني از شعراي عرب و عجم از متقدّم تا متأخّر مي‌دانست و به تناسب در سخنراني و كلام از آنها بهره مي‌جست، سخنش شيرين و محفلش گرم بود. در عين فقاهت ذوقي عارفانه و طبعي شاعرانه داشت و در خور مقال گاهي بيتي مي‌سرود و مثنوي مولانا را حفظ و به دقايق عرفاني آن آگاه بود و با شعر سعدي و حافظ انسي تمام داشت.
آيت الله غروي مردي وارسته و عالمي پرهيزگار و روشنفكر و بسيار فروتن بود زندگي ساده‌اي داشت و امرار معاشش از راه اندك اجاره‌اي بود كه از بازماندة املاك پدريش در كاشان حاصل مي‌شد. وي با وجودي كه وجوه شرعي بسياري در اختيار داشت، ديناري از آن به مصرف شخصي خود نمي‌رسانيد و در پرداخت اين وجوه شرعي هم دقّت بسياري داشت كه گيرنده در خور استحقاق باشد چنانچه تشخيص مي‌داد كه گيرنده استحقاقي ندارد، در حدّ امكان از وجهي كه از آن خود بود به وي مي‌داد و يا از ديگران براي او ياري مي‌خواست. او به قلم و درم مشكل‌گشاي خلق بود و در اين راه تا توان داشت از پاي نمي‌نشست.
وي فقيهي شجاع و عالمي پارسا و پيشوائي زنده دل بود كه دين را از سياست جدا نمي دانست. آيت الله غروي در نبرد بي امان با طاغوت شبانه روز تلاش كرد و جوانان پرشور را در جريان انقلاب اسلامي هدايت نمود. وی در دوران اختناق به طور علنی به تجلیل از مقام شهدای انقلاب اسلامی پرداخته و هنگام جنگ شش روزه نیز اجتماع و تظاهرات عظیمی بر ضد قوای اشغالگر صهیونیستی برپا کرده بود.
آيت الله غروي در پنجم آذر 1357 برابر با 25 ذيحجّة الحرام 1398 در سن 82 سالگي در بيمارستان جم تهران درگذشت، جامعة روحانيّت تهران با وجود حكومت نظامي مراسم تشييع جنازة ايشان را صبح روز سه شنبه 7 آذر ماه اعلام كرد. در اين مراسم مأموران براي متفرّق كردن جمعيّت تيراندازي نمودند و در نتيجه سه نفر شهيد و چند تن مجروح شدند؛ در عصر همان روز پيكر آن عالم مبارز به كاشان انتقال يافت و پس از تشييع بي سابقه‌اي در اين شهر ـ با وجود مخالفت و عدم رضايت مأموران حكومتي ـ در مقبرة خانوادگي پدرش مقابل بقعة ملاّمحسن فيض به خاك سپرده شد.
