سلام و عرض ادب عذرخواهی بنده رو بپذیرید ولی مستقیم وارد بحث می شوم چند زمانی است البته منظور از چند زمان بیش از 12 ماه است اعتماد به نفس خود را از دست داده ام اشتباهات گذشته ام باعث شده تا تنها به اشتباهات گذشته فکر کنم تکرار اشتباهات گذشته ام هم باعث شده بیشتر به این موضوع فکر کنم کاری برام پیدا شد تا سر گرم شوم ولی باز همین مشکلاته الانم حدود 6 ماهه سر کارم ولی باز ... همین مشکلاته خانواده ام هم ناخواسته باعث تشدید این موضوعات شده اند یعنی جای اینکه با من صحبت کنن با واسته صحبت می کنن یعنی کسی رو می فرستن تا از زیر زبانم حرفی بکشن منم که عقیده ام اینه اینا پدر مادرمن هست نه بقیه و اینها باید با من حرف بزنن نه بقیه اصلا با واسته ها صحبتی نمی کنم کلا شرمنده عامیانه می نویسم ولی حس می کنم یکی تو ذهنم هی داره می گه اشتباهات گذشته ات چی .... خانواده ات که الان اهمیتی بهت نمی دن بعد چی ... منت های بعد چی .... خودت از خودت اختیاری نداریی .... اینجوری هستی ... مردم چیا دارن پشتت میگنن .... کار برات پیدا کردن بعد منت میزارن حالا وایستا .... ساکت شدی .... باکسی حرفی نمی زنی .... کاری نداری .... پشتت میگن بیکار بی عار و.... و.... البته بعضی از این حرفا اتفاق افتاده مثلا مردم در مورد من خیلی حرف می زنن و.. خواستم با یکی حرف بزنم ولی ترسیدم بفهمن بعد بگن چقدر بچه اس و... یا خانواده ام بفهمن چی میگن خواستم برم پیش روانشناس ترسیدم بعد بگن دیوانه است و... خلاصه از زندگی نا امیدم امیدی ندارم ترس بخشی از وجودم شده نمی تونم به خودم بگم ولش کن این حرفا رو کار خودتو بکن اهمیتی نده و... یا بگم به نقل از امام علی ترس برادر مرگه و... یا از چیزی که می ترسی بزارش جلو چشمت ... راه حلی هم براش ندارم البته با دو سه نفر که صحبت کردم گفتن چقدر ناامیدی از زندگی سیر شدی و... و مقصر رو خانواده ام گرفتن ولی چه کنم خانواده اممند کاری نمی شه کرد نمیتونم بکشمشون که صبرم کم شده خلاصه سر شما رو هم درد آوردم شرنده نا امیدم لطفا راه حلی اگر ممکنه پیشنهاد کنید تشکر از لطف شما و خواهشا از انتشار این متن جدا خود داری کنید .