باسلام. نمي توان به طور قطع به سوال شما پاسخ داد چون اين موضوع به شرايط بسياري بستگي دارد. اينكه يك قهر و قطع رابطه، دوباره به حالت اول بازگردد يا نه كاملاً تحت تأثير مستقيم عواملي مثل موضوع قهر، تأثير آن بر احساسات و عواطف طرفين، مكانيزم ها و پويايي هاي شخصيتي هشيار و ناهشيار هريك از طرفين و بسياري از عوامل روانشناختي ديگر مي تواند باشد. از سويي مواردي بوده اند كه در سن و سال شما موقتاً قطع رابطه كرده و بعد هم حتي روابطشان عميق تر هم شده است و از سوي ديگر، مواردي هم بوده اند كه قهر كرده اند و ديگر با هم ارتباط صميمانه برقرار نكرده اند. نگراني و دغدغه ي شما به خاطر از دست دادن يك رابطه ي صميمي، قابل درك است و كاملاً معقول است كه تلاش خود را براي برقراري مجدد اين ارتباط انجام دهيد ولي سعي كنيد خودتان را به طرف مقابل، تحميل نكنيد. اين اصلاً مايه ي ننگ يا تحقير شدن نيست كه پيشنهاد آشتي و ارتباط مجدد از سوي شما باشد، ولي دقت كنيد كه اين فقط در حد يك پيشنهاد دوستانه باشد و نه اصرار و تحميل. شما الان در سنيني هستيد كه كم كم هويتتان تثبيت شده و وارد دوره ي بزرگسالي مي شويد. بسياري از افراد، از سنين نوجواني تا سنيني كه شما قرار داريد و حتي تا چندسال پس از سن شما، دچار تغييرات هويتي عميقي مي شوند، به طوريكه بسياري از معيارهايشان از جمله معيارهايشان در مورد دوست يابي، تغيير مي كند. اگر واقعاً دوستتان به اين نتيجه رسيده باشد كه شما دوست مناسبي براي شخصيت و هويت او نيستيد، نمي توان او را سرزنش كرد و يا وادار كرد كه نظرش را عوض كند. اين به هيچ وجه، نشانه ي تحقير شدن شما يا نشانه ضعف و اشكالي در شما نيست. روابط صميمانه هنگامي رضايت بخش خواهند بود كه بين افراد هم كفو و داراي شباهت هاي شخصيتي و هويتي برقرار شوند. بنابراين ممكن است يك فرد به لحاظ شخصيتي با فردي تناسب داشته باشد و با فرد ديگري نه و اين به هيچ وجه نشانه ي برتري يكي بر ديگري نيست.