با عرض سلام و وقت بخیر خدمت شما پدر بزرگوار و گرامی.

بنده شرایط پسر شما و شیوه تربیت و فرهنگ شهر شما رو نمیدونم ولی معمولا فرزند پسر در سن 33 سالگی باید به حد استقلال مالی رسیده باشه و خودکفا باشه، و احتمالا چون ایشون پسر یکی بوده شما بیش از حد به او توجه و حمایت کردید و تا حدی پر توقع شده، چون حتی اجاره آپارتمان هم برعهده شما نیست و شما وظیفه ای ندارید که این کار رو انجام بدید، چه برسه به اینکه بخواهید آپارتمان خودتونو بفروشید و نصف هزینه فروش رو برای او هزینه کنید و یک آپارتمان برای او بخرید، و این کار به نظر منطقی نمیرسه، چون این منزلی که در اون زندگی میکنید در واقع متعلق به همه اعضای خانواده است و دلیلی ندارد که بخاطر راحتی یکی، بقیه معذب بشن و مجبور باشن در آپارتمان کوچک زندگی کنن، و اگر از الان چنین کاری انجام بدید بعید نیست که چند وقت دیگه توقع اینو داشته باشه که شما آپارتمانتون رو بفروشید و در خانه اجاره ای بشینید و با پول فروش آپارتمان برای اون ماشین فلان بخرید. البته جسارت نباشه من شرایط شما رو نمیدونم ولی خود شما هم در این زمینه شاید بی تقصیرنباشید و احتمالا رفتارها و تربیت خودتون این نگرش و توقع رو در او ایجاد کرده باشه، شاید هم از طرف شخص دیگری تحریک شده باشه، در هر صورت تا جائیکه ظواهر امر نشون میده این کار منطقی نیست. من شما رو درک میکنم که چه حسی نسبت به فرزند خودتون دارید ولی بهتره اجازه بدید هر چه بیشتر روی پای خودش بایسته و مستقل بشه، و با سختی ها مواجه بشه و بیش از حد از او حمایت نکنید تا قدر زندگیو بیشتر بدونه و رشد و پیشرفت کنه.

موفق و سربلند باشید