با عرض سلام و وقت بخیر.
این نکاتی که شما بیان کردید نشون میده مسئله شما تا حدی جدیه و باید دقت بیشتری بکنید و تا وقتی که زیر یک سقف نرفتید میبایست این مسائل حل بشه، و الا بعد از اینکه زندگی مشترک شما شروع شد اگر رفتار همسر شما بدتر نشه، بعیده که بهتر بشه. معمولا شکایت خانمها اینه که میگن شوهر ما به ما نمیگه دوست دارم، اما اینکه شوهر بگه دوست ندارم، نشون میده که مسئله جدیتره، من میدونم شما خانم فهمیده و خوبی هستید و حتما ویژگیهای مثبت زیادی دارید که خانواده همسرتون به پسرشون اصرار داشتند که با شما ازدواج کنه، ولی یه نکته ای اینجا هست و اون اینه که چون در فکر همسر شما اینه که من این خانم رو انتخاب نکردم پس برام مهم هم نیست که چی بشه، یعنی مسئولیت این ازدواج رو برعهده نمیگیره و تعهدی که باید داشته باشه رو نداره، بخاطر همین یکی از چیزهایی که در ازدواج مطرح میشه اینه که والدین اجازه بدن پسر خودش در انتخاب همسرش نقش داشته باشه که بعدا این بهونه رو نیاره که من انتخاب نکردم و همه مسئولیت رو به گردن خانوادش بندازه.
اما همه این مطالب به این معنی نیست که الان شما برای هم مناسب نیستید، بلکه منظور من اینه که باید شما و همسرتون قبل از اینکه زیر یک سقف برید دقیق مشخص کنید که همسر شما چی کار میخواد بکنه؟ آیا قراره تا آخر عمر همش همینو تکرار کنه که من به اجبار ازدواج کردم و به این بهانه از تمام مسئولیتها شانه خالی کنه؟ و شما هم تا یک حدی میتونید تحمل کنید و کوتاه بیایید بعد از مدتی شما هم دیگه نمتونید تحمل کنید.
شما باید انتخاب کنید آیا میتونید با ایشون به این شیوه تا آخر عمر زندگی کنید و تحمل کنید؟ اگر میتونید که هیچ، اگر نمیتونید باید تصمیم جدیتری بگیرید یعنی برای برطرف شدن این مسائل فعالتر بشید و از همسرتون بخواهید که به صورت حضوری نزد روانشناس خانواده تشریف ببرید و سعی کنید این مسائل حل بشه.
و اینکه گفتید گاهی آدم دیگری میشه و رفتارش بهتره، یعنی هنوز امید هست که این مسئله حل بشه، و شوهرتون قدر شما رو بدونه، فقط ی کسی باید ایشون رو متوجه تفکر اشتباهش بکنه.
موفق و خوشبخت باشید