با سلام و تشکر. من 30 سالمه و فوق لیسانس از دانشگاه صنعتی شریف هستم. مدت 1/5 سال با دختر همسایمون که 19 سالشونه و از ته قلبم دوسش داشتم و با پیشنهاد و اصرار زیاد من در ارتباط هستم. از اولم بهش گفتم قصدم آشنایی برا ازدواجه و با حفظ حریمها. دختر خیلی خوبیه.خانواده هامونم تقریبا دریک سطح هستن.در رابطه ما هم روزهای خوب بوده هم روزهای بد.هم خوشی بود هم دعوا.شناخت تقریبا کاملی از هم داریم.همچنان همدیگه رو خیلی دوس داریم.فقط یه چیز منو خیلی اذییت میکنه. اونقدری ک من دلم میخواد باهاش صحبت کنم یا ببینمش در ایشون دیده نمیشه.مثلا میره تو جمعی یا مهمونی یا دانشگاه بهم یه پیامم نمیده. فقط میگه خانوادم نفهمن. اگه با دخترخاله هاش باشن تا شب ازش خبری ندارم. مگه اینکه من بهش پیام بدم بخواد جوابمو بده.بعضی اخبار و جوک و مسایل مختلف توی تلگرامو ک براش میفرستم حتی اشاره ای هم نمیکنه.بی توجهییاش منو عذاب میده.حس میکنم از روی اجبار یا شاید ترس از کات کردن من بهم پیام میده.فهمیدم عشق قلبی نداره فقط اداشو در میاره. چند بار هم قصد داشتم ترکش کنم ولی خیلی خیلی اصرار به موندنم داره.البته بهم کاملا اعتماد داریم و جفتمون پاکدامنیم و اولین ارتباط دوستیمونه. میگه کارم ک ردیف شد(که دارم شغل دولتی میگیرم و نهایتا دو_سه ماه دیگه سرکارم)برم خواستگاریش.بنظر شما این بی توجهیها در آینده باعث نمیشه که من باز بهش فشار بیارم.واقعا نمیدونم چیکار کنم.اکثر اوقات نمیتونم باهاش حرف بزنم. هیچ وقت نشده خودش بگه که با هم حرف بزنیم. فقط من باید بخوام ک زنگ بزنم. من باید بگم بیام ببینمت.حس میکنم زورکی هستم براش. ولی موندم گریه و زاری میکنه که نرم. میشه راهنماییم کنید ک چیکار باید بکنم؟