سلام: من ٣٢ ساله هستم و با خانم نجیبی که سه سال از خودم بزرگتر هستند از سه سال پیش تا کنون در محل کار به واسطه همکارى، رابطه بسیار دوستانه و محترمانه اى آغاز کردم که نهایتا به این نتیجه رسیدیم با هم ازدواج کنیم. طی این مدت، هم روزهاى بسیار خوب و لذتبخش گذراندیم و هم روزهایی با ناراحتی و بعضا کدورت و قهرهاى کوتاه مدت که معمولا سعی میکردیم بنا بر تفاهم، مشکلاتمان را حل کنیم. مشکلاتی که هم خودم را مقصر ایجادش میدام و هم ایشان را. پس از برگزارى مراسم خواستگارى و دو مهمانی خانوادگی مختصر که براى آشنایی خانواده هایمان برگزار شد متوجه شدم خواهر ایشان به طور بسیار نگران کننده اى براى همه تکلیف تعیین میکند و هرگز رعایت نمیکند که نباید در کار بزرگترها دخالت کند و نظر بدهد و تصمیم گیرى کند. این موضوع من را شدیدا نگران کرد و تصمیم گرفتم تا دیر نشده با خودش در میان بگذارم ولی رفته رفته دعواهاى ما بر سر موضوعات روزمره به طرز باورنکردنی تا جایی بر اثر خامی و بی تجربگی هر دویمان شدت یافت که شاید در طول هفته، بیش از ٦ بار دعوا میکردیم تا یک شب که طی مکالمه و تلفنی در حالی که دعوایمان شده بود ادبیات محترمانه و عاشقانه بین ما جاى خود را به ناسزا و حرفهاى ناروا داد و من بسیار آزرده خاطر شدم و فشار روحی با من چنان کرد که علی رغم میلم تصمیم گرفتم به رابطه خاتمه بدهم. اکنون سه ما از اتمام رابطه ما گذشته ولی پشیمان هستم که چرا رابطه را قطع کردم چون ما عاشقانه یکدیگر را دوست داشتیم. طی این مدت او بارها و بارها با تمام وجودش تلاش کرد که دوباره شروع کنیم و پیامهاى محبت آمیز بسیارى براى من میفرستاد. اکنون با وجود آن سرسختی خودم مبنی بر قطع رابطه و خواهشها و التماسهاى مکرر ایشان عذاب وجدان به شدت من را اذیت میکند و فشار روحی و عصبی سنگینی به من تحمیل میشود. از یک سو دلم او را شدیدا میخواهد و هرگز نمیتوانم بدون وى زندگی کنم و از سویی با وجود آن حد اختلاف و ناسازگارى بچگانه که اواخر ، بین ما رخ داد و با وجود ترس از دخالتهاى نابجا و زشت خواهرش میترسم بازگردم و دوباره شروع کنم و چند ماه بعد، مجددا اختلافمان رو شود. متأسفانه به علت فشارهای عصبی سنگینی که به من وارد شد حتی تا کنون صلاح ندیدم که مشکلات و ایرادات رفتاری خواهرشان را به ایشان بگویم تا ببینم آیا اصلا میپذیرند که حق با من است یا مخالفند. اکنون که ازشدن فشارهای عصبی ام کاسته شده و آرامترم شده ام از فرط دلتنگی و بیقراری مجبور شدم صرفا از طریق مسیج و تلفنهاى بسیار اندک و مخفیانه دور از از نظر اعضای خانواده ام گاهی با وى ولی این بار به صورت رسمی و معمولی در ارتباط باشم چون واقعا نمیتوانم بدون وی اوقاتم را سپری کنم و شدیدا عذاب میکشم. من قلبا به شدت او رابا تمام وجودم عاشقانه دوست دارم. مضاف بر اینها در خانواده ام هم هیچ کس نگران این وضعیت من نیست و براى بازگشت مجدد، هیج یک از اعضاى خانواده ام (مادر و خواهر) پشتیبان و مشوق من نخواهند بود. من شدیدا نگران آینده ام هستم که چه طور تنها بدون همسر زندگی کنم و مگر اصلا تا چه زمانی میتوانم با مادرم زندگی کنم!!! با شناختی که از مادرم دارم براى ایشان مهم نیست که همین طور مجرد بمانم چون گمان میکنند ترک رابطه با کسی که هر چند با وى دچار اختلافاتی شدم ولی اوقات عاشقانه اى هم در کنارش سپرى کردم کار بسیار آسانی است!!! به من میگویند تو احساساتی شده اى و نگذار هیجانات احساسی بر تو غلبه کند و تصمیم بگیرد!!! از حال من بیخبرند چون واقعاً چنین اتفاقاتی را تجربه نکرده اند. اکنون من مانده ام و هزار نوع پریشانی و ناراحتی ... خواهش میکنم راهنماییم کنید چه کنم؟؟؟؟؟