سلام به شما مادر گرامی و تشکر بابت اعتمادتان به راسخون، امیدوارم این پاسخ گویی راهکاری باشد تا گوشه ای از دلنگرانی مادرانه شما را التیام بخشد.پسر شما در پایان سن نوجوانی و شروع جوانی است که در این دوران تغییر و تحولات زیاد روانی و جسمی اتفاق می افتد. تغییرات نوجوانی آنچنان عمیق هستند که برخی از آن با عنوان بحران یاد می کنند.تغییرات جسمی در نوجوانان که همراه با ترشح خیلی زیاد هورمون های جنسی و تکامل رشد بدنی است تحولاتی در رفتار و قوای بدنی و..... ایجاد می کند.از طرفی سن نوجوانی سن رسیدن به هویت مستقل است، پس در این سن سوالات زیادی در ذهن نوجوان شکل می گیرد که با تفکر ، راهنمایی خانواده ، دوستان و مربیان می تواند به چراهای بسیار ذهن خود پاسخ گوید و از این طریق با شناخت خود و پاسخ به سوال من کیستم و رسیدن به هدف زندگی خود به هویت خود دست یابد و مسیر آینده را ترسیم کند.وقتی نوجوان به هویت مستقل خود دست یافت وارد سن جوانی می شود.اما در مسیر این پاسخ گویی به سوالات درونی و رسیدن به خود که همراه با تغییرات عمیق رشدی و جسمی است تنش های روحی، افسردگی ، خلق منفی ، سردرگمی ، پرخاشگری و.... را تجربه خواهد کرد.با توجه به متن شما، آسیبهای پسرتان از سالها پیش شروع شده و الان شدت پیدا کرده است
با توجه به علائم گفته شده چند نکته قابل ذکر است:
۱-  روحیات و رفتار هر فرد مختص خود اوست و رفتار متناسبی را طلب میکند پس لطفا او را با هیچ کس از جمله برادرش مقایسه نکنید، بلکه سعی کنید با توجه به روحیات او برنامه درستی برای طرز برخوردتان در نظر بگیرید.
۲- سلامت جسمی پسرتان که زمینه سلامت روانی اوست را تامین کنید ، یکی از مهمترین راهکارهای آن ورزش است. ورزش از چند جهت برای یک نوجوان لازم و ضروری است:
- رشد سریع و تحولات جسمی زیاد نوجوان نیاز بدن به اکسیژن فراوان را در پی دارد که ورزش اولین و مهمترین راهکار تامین آن است.
- با ورزش از پرخاشگری و افسردگی پسرتان جلوگیری کنید، افرادی که ورزش می کنند به دلیل تعادل ترشح هورمون های آنها از سلامت روان بیشتری برخوردارند.
- ورزش باعث تخلیه مثبت هیجان می شود. نوجوانان به دلیل ترشحات فراوان انواع هورمون ها به خصوص هورمونهای جنسی دارای انرژی بسیار زیادی می شوند، صرف این انرژی فراوان در کارها و فهالیت های مثبت سلامت روانی و رفتاری نوجوان شما را تضمین می کند.
- ورزش های گروهی باعث ارتقای روابط اجتماعی نوجوان و افزایش اعتماد به نفس او می شود.
۳-زیاد او را نصیحت نکنید، بهتر است روش تربیتی شما عملی، غیر مستقیم و با دادن پیشنهاد باشد.نصیحت زیاد باعث می شود او برای حفظ شخصیت خود و عدم زیر سوال رفتن یک دیوار دفاعی به دور خود
 بکشد و روز به روز از والدین خود دورتر شود.
۴- بیشتر رفتارهای نوجوانان مقطعی است و زودگذر ، پس زیاد روی آنها پافشاری نکنید.
۵- دوست پسرتان باشید، رفتارهای بیش از حد دلسوزانه مادران برای پسران نوجوان زیاد خوشایند نیست چون فکر می کنند شما آنها را هنوز کودک می بینید.
۶- به او مسئولیت بدهید، و در صورت انجام موفق کار از او تشکر کنید با این کار به غیر از رشد حس مسئولیت پذیری و افزایش اعتماد به نفس به نوجوانتان می گویید (من روی تو حساب ویژه ای باز کرده ام)
۷- شما و پدرش با پسرتان در مواردی که مشکل آفرین نیست درد و دل کنید، از او مشورت بگیرید و سعی کنید از راهکارهای درست او استفاده کنید،  با این کار حس با ارزش بودن را در او تقویت کنید و روابط عاطفی خودتان را بهبود بخشید. با این کار زمینه صحبت کردن او درباره خودش را فراهم می کنید و اجازه می دهید او نیز به شما اعتماد کند.
۸- مراقب دوستان پسرتان باشید، در این سن و با شروع دوره های افسرگی و وابستگی نوجوانان به دوستان خود اگر همراهانش دارای اخلاق و رفتار مناسبی نباشند ممکن است باعث تغییراتی رفتاری در او شود.
۹- لازم است پسرتان حداقل یک الگوی مناسب داشته باشد، این شخص می تواند پدر ، یک مربی، یکی از مردان موفق فامیل و ... باشد که پسرتان تا حدود زیادی حساب ویژه ای برای او قائل است.
پسران نیاز دارند که با یک مرد درد و دل کنند که در صورت امکان پدر می تواند فرد مناسبی باشد، این شخص یک دوست و راهنمای با تجربه است تا او بتواند با اعتماد به او مسیر درست زندگی را به صورت دوستانه بیابد.
۱۰- اگر افسردگی و بی انگیزگی او تداوم داشت باید منشا این بی انگیزگی را بیابید ، که می تواند در محیط بیرون یا درون خانه باشد، در این مسیر می توانید از یک مرد با تجربه بخواهید که دوستانه و مردانه بااو گفتگو کند.
۱۱- اکثر مادران فراموش می کنند که بچه ها در هر سنی که باشند نیاز به محبت لمسی و کلامی به صورت بی قید و شرط والدین دارند ، چه کودک دو ساله چه مرد ۳۰ ساله.
این ابراز محبت در هر سن و شخصیت هر فرد متفاوت است، نوجوانان پسر با فرو رفتن در قالب خشن و مردانه کمتر می توانند محبت کلامی و لمسی والدین را از آن خود کنند.بگذارید با شما و پدرش درد و دل کند و شما بدون هیچ قضاوتی به سخنانش گوش دهید.به او بگویید که درکش می کنید.به او بگویید که به وجودش افتخار می کنید.اجازه دهید او از احساسات درونی شما نسبت به خود آگاه شود.
۱۲- روابط صمیمانه خانواده را افزایش دهید، این کار با توجه به سبک زندگی شما می تواند متفاوت باشد، مثلا:
- جلسات هفتگی خانوادگی تشکیل دهید، در این جلسات همه باید حضور داشته باشند و می توانند درباره مشکله مطرحه نظر دهند و بهترین راه کار پذیرفته و اجرایی شود.
- تفریحات خانوادگی داشته باشید ، حتی یک پیاده روی ساده در پارک محلتان در بهبود روابط شما بسیار موثر است.
۱۳- روابط خود و همسرتان را بهبود دهید، بیشترین منشا مشکل پسرتان نوع رفتار شما و پدرش است. والدین گرمی بخش محیط خانواده هستند و فرزندان با مشاهده روابط آنها شخصیتشان را شکل می دهند. پس اگر واقعا می خواهید مشکلی را حل کنید از خودتان شروع کنید.اگر با همسرتان هم مشکل دارید با مدیریت درست نگذارید فرزندانتان از آنها مطلع شوند.
۱۴- اگر می بینید که مشکلات رفتاری او شدید است به صورت حضوری نزد یک مشاور مجرب بروید. پاسخ گویی دقیق به چنین سوالاتی با توجه به عدم اطلاع از ریز شخصیت ها و روابط به صورت کلی خواهد بود.
موفق باشید.

بیشتر بخوانید:
10 اشتباه رایج والدین در برخورد با نوجوانان