نزدیک پنج سال پیش با شوهرم به صورت اینترنتی اشنا شدم.و سه سال کوچکتر من.من یکی از شهرای اصفهانم و شوهرم اهوازه.توی این چهار سال خب هم من نا بلد بودم هم شوهرم.اختلافات زیادی پیش اومد چهار ساله عقد هستیم.قرار بود بعد دوسال عروسی بگیریم. برای عقد من مامانمو بردم برام لباس خرید.بعد به شوهرم گفتم.شوهرمم که دیده بود لباس خریدم دیگه قبول نکرد لباس بخره برای عقد.و با کلی سر و کله قبول کرد.و قرار شد پول بریزه لباس بخرم ما تو بازار میچرخیدیم و شوهرم پول نریخت. و اینکه دو روز قبل عقد خانواده شوهرم و خانواده عموشون رفتن مسافرت.البته شوهرمم مجبور بود بره چون به عبارتی رانندشون بود.نمیتونس نره.ولی خانواده من اینو به بی مسئولیتی شوهرم قلمداد کردن.خلاصه غردای اون روز که مادر شوهرم و شوهرم اومدن برای کمک مادرم گغت من دختر به شما نمیدم.و بعدم گفت برید.ولی بعد از اون پسر عموم اومد صحبت کرد و قرار شد اگه برگشتن قبول کنیم. شوهرم در مسیر اهواز بودن کخ من بهشون پیام دادم برگردید خانوادم قبول میکنن درصورتی بهم گفته بودن که نباید بهشون بگی چون کوچیک میشی و بعدا میکوبن تو سرت اگه اتفاقی بیوفته خلاصه ما عقد کردیم.خب شهر ما به رسومات خیلی بها میدن و براشون ارزشمنده.من از همون اول هر چی به شوهرم میگفتم خب زیر بار نمیرفت رسومات و انجام بده.ولی در حد توانش برام کادو میخرید ولی طلا و لباس به زور میخرید و میگفت ندارم.خب واقعا هم داشت پول جمع میکرد برای عروسی.ولی خیلی برای من سخت بود.و نتونستم تحمل کنم.و هر سال شب اول زمستون تو این چهار سال هی عین اینا که برام عقده میشد میدیدم برای عروسا شب یلدایی میبرن منم کینه هام بیشتر میشد.از سال دوم عقدمون هم دیگه مشکلات و به خانوادم میگفتم البته مقداریشو خودشون متوجه میشدن خلاصه سال دوم عقدمون من و مادرم و شوهرم باهم رفتیم اهواز.البته مادرشون اصلا زنگ نزدن مادرمو دعوت کنن.و فقط شوهرم به من میگفت و وقتی من میگفتم بابا مادرت اگه میخواد مادر من بیاد خودش احترام بزاره دعوت کنه.وقتی رفتیم یه سری حرفا زده شده بود که وقتی مادرم به من گفت منم نادونی کردم و به شوهرم گفتم و یکم ناراحتی پیش اومد.تابستون بعدی با اصرار من مادر شوهرم و خواهر شوهرم به همراه سوهرم که میخواست بیاد منو ببینه اومدن گلپایگان.تو این چهار سال خانواده اشون هیچ قدمی برنداشتن.ولی شوهرم دوماه سه ماه یبار میومد بهم سر میزد اون سال نابستون وقتی اومدن مادر شوهرم و خواهر شوهرم اصلا محل نمیزاشتن.خانواده منم ناراحت شدن.بعد اون ما رفتیم اصفهان و اونجا سر ابنکه بابا من عروستونم بار اول باهم اومدیم مسافرت.نمیخوای منو ببری خریدی چیزی.شاید من دلم خواست چیزی بخرم.البته اون روز شهادت بود.ولی خب فک نمیکنم همچینم بوده باشه همه جا بسته باشه.و تو راه برگشت مادر شوهرم به خواهرم گفته بود که اره نرگس از ما کلاهبرداری کرده.قرار بوده عروسی نگیره و سرکارم بره ولی الان زده زیرش.کاش نمیمودم بگیرمش برا پسرم. منم اخلاق و رفتاراشونو دیدم گفتم عروسی میخوام سرکارم نمیرم.خلاصه از اون موقع دیگه علنی مشکلات ها زیاد شد.قشنگ سه سال باهاش کلنجار رفتم تا هر ماه برام ماهیانه پول بریزه.البته منم تو این مدت نادونی هایی کردم.دوبار از پشت سر خانواده شوهرم و مشکلاتمون به دختر عمو و دختر عمه شوهرم گفتم در حد درد دل.و اوناهم همه جارو پر کردن.ولی خداییش شوهرم یبارم بروم نیاورد.اما من تا کوتاهی میکرد همش میکوبدیدم تو سرش. تا پارسال قبل عید شد و با کلی اصرار به شوهرم گفتم بابا خب من زنتم لباس باید برام بخری.عین چهار سال و اصلا قیدش نبود و نمیگفت که تو چیزی احتیاج داری نداری.خب همیشه هم دلیلش اینه که دارم جمع میکنم برای عروسی .البته چند ماه یکبار قشنگ برای خودش چیراهن شلوار و کفش میخره.ولی ارزون نه گرون.به منکه میرسه یکم سختشه.ولی هی میگه دستم تنگه.اما خب دروغ نگم گاهی بهش میگفتم پول میریخت برام که بخرم لباس اما باید بهش میگفتم.خودش بفکر نبود.تا پارسال قبل عید دعوامون شد.و قرار شد شوهرم برای عید بیاد پیش ما تا سیزده پیش هم باشیم بعد اینکه سه سال عقد کردیم برای اولین بار میخواست بیاد ولی من از بس اعصابم خورد بود سر اینکه اصلا قیدش نیس یه سری چیزارو حالم بد شد و برادرم زنگ زد و گفت بیا بعد سیزده خواهرمو طلاق بده.یه ناراحای دیگه اینکه خانواده اش همه جوره خودشونو کشیدن کنار.و اصلا قیدشون نیس.الانم که دخترشونو شوهر دادن شوهرم میگه ما برای خواهرمم همه چیو گذاشتیم گردن خواهرم و شوهرش.یعنی قشنگ به خودشون اصلا سختی نمیدن.خب شوهرمم یکن این خصلت ها رو داره تا اینکه قبل عید قرار شد بیان صحبت برای تعیین وقت عروسی ولی من چون کینه داشتم گفتم بعد عید بیایید مادرم دستش خالیه.قرار شد توی عید بیان که از بس خانوادم گفتن مخصوصا مادرم و برادر کوچیکم میگفتن بیان ما نمیزاریم ببرنت.البته برادر بزرگم از اولش مخالف بود خلاصه عموش شوهرم زنگ زد برای اینکه بگه ما میخواییم بیاییم و خانوادمم گفتن نرگس خودش دیگه نمیخواد البته بارها اسم طلاق اومده بود ولی وجدانم نمیذاشت چون کم کاری ها و بی محبتیای خودم نیومد جلو چشامو نمیتونستم تحمل کنم که طلاق بگیرم الانم خانوادم فکر میکنن من قصدم طلاقه ولی واقعا نمیتونم طلاق بگیرم.و دوسش،دارم شوهرمو خانوادمم میگن تو این چهار سال نتونس زود خودشو جمع و جور کنه و زودتر ببرتت سر زندگیت تا اینقدر مشکلات ایجاد نشه.هیچ احترامی ازش ندیدیم ولی خب من میدیدم که شوهرم ذات بدی نداره البته لجبازو هست.اینم پدرش و مادرش خودشون بهم گفتن رسول لجبازه و حرف گوش نمیده خلاقه خانوادم میگن اگه باهاش بری زندگی کنی دور مارو خط بکش ولی من نه میتونم خانوادمو رها کنم نه شوهرمو البته منم گاهی اوقات بد شوهرمو میگفتم و اینکه خب بعضی رفتارای شوهرمم نمیپسندیدن خانوادم.منم خب خیلی رو خانوادم حساس بودم.و حرفشون برام حکم بود الان با کلی التماس و حرف زدن شوهرمو نرم کردم وگرنه اونم ناراحت بود و میگه من دیگه تحمل نداوم دو روز یبار کارایی که برات نکردمو کوبیدی تو سرم.خوبیامو ندیدی.منم نمیخوامت.الانم میگه باید زنگ بزنی با بابام حرف بزنی اگه قبول کرد میام خودم میبرمت خانوادم رو نمیارم.چون مارو کوچیک کردید خانوادمم میگن تو که میخواستیش چرا مارو سنگ رو یخ کردی بگیم نرگس نمیخواد.چرا صبر نکردی بیان با احترام ببرنت خودمم خیلی نقصر بودم. همش میگم کاش قبل عقد به این چیزا فکر کرده بودم من بعد عقدم سه ماه بعدش پدرم فوت کرد و وابستگیم به خانوادم خیلی زیاد شد.و الان ترس از جدا شدن خانوادم دارم و نمیتونمم بدون شوهرم زندگی کنم شوهرمم میگه بعد عروسی میریم پیش مشاوره تا مشکلاتمون حل بشه.و میدونمم که راست میگه.شوهرم پسر پاکیه.اهل دختر بازی و چش چرونی نیست رفیق باز نیست.دوستم داره.ولی هر دو طرف هم خانواده من هم خانواده شوهرم و من و شوهرم همه باهم هیچ کدوم همراهی همو نکردیم.الانم موندم چکار کنم ببخشید خیلی طولانی شد من بیست و نه سالمه و شوهرم بیست و شش اینم بگم خانواد ها از اول مخالف بودن مادرم و برادرم میگن ایشون مرد زندگی نیست ولی من خودم با مقایسه هایی که کردم میبینم شوهرم اونقدرا بد نیست فقط پخته نیست.که اونم مربوط به تربیتشه و اینکه خانوادم میگن اگه میخوای بری برو اما دیگه ما پشتت نیستیم از خودم ناراحتم که نتونستم مدیریت کنم از شوهرمم ناراحتم که خیلی کارارو نکرد.حتس الانم بیشنر به فکر اینه پول پیش خونه رو بیشتر بده.و بعدا سختی نکشه.ولی خب باز ارزوی خیلی چیزا به دل من میمونه.نه طلای انچنانی خرید.نه لباس انچنانی.هیچ سال عید قبلش نیومد باهم بریم برای خرید البته حرفای مادرم و برادرم از روی تجربه اس و اینک من خیلی ساده هستم.