با سلام و احترام
پرسشگر گرامی: اسلام یک دین اجتماعی است و اساس اجتماع بر ارتباط و همکاری و تعاون بین انسان ها استوار است. به همین دلیل اسلام محبت و دوستی بین مومنان را بسیار مهم دانسته و بر تحکیم آن تأکید فراوان دارد. و برای آن آداب خاصی نیز قرار داده است، ازجمله به مصافحه (دست دادن) معانقه (صورت ها و گردن ها را به یکدیگر گذاشتن) بوسیدن دست و پیشانی (محل سجده) برادران مؤمنان سفارش نموده است. روشن است که در همه این موارد لمس بدن دو همجنس وجود دارد که نه تنها اشکال ندارد، بلکه به آن سفارش شده است. بنابراین، لمس کردن بدن دو همجنس در صورتی که به قصد ریبه (از روی شهوت)  نباشد حرام نیست. اما اگر رفتارهایی همچون نگاه، لمس، بوسیدن دست و پیشانی از روی شهوت و غریزه جنسی باشد حرام بوده و باید از آن دوری شود.مراد از همجنس بازی، ارتباط جنسی یک انسان، با انسان هم جنس خود به منظور لذت های جنسی و ارضا و اشباع غریزه جنسی است که از نظر اسلام حرام و ناپسند است. این گناه از بزرگ ترین گناهان است که خداوند در قرآن، خبر از عذاب و هلاکت قوم لوط به علت ابتلا به این گناه، را داده است.  گناه بزرگی که در بعضی از روایات از آن به "کفر به خداوند" یاد شده است.  اسلام راه صحیح ارضای غریزه جنسی تنها از راه ازدواج صحیح شرعی با جنس مخالف می داند.
ان شا الله که حرامی در بین نبوده ولی در هرحال پشیمانی نسبت به گذشته گناه آلود گام موثری در مسیر توبه از گناه است،  توبه و تصمیم جدی انسان به ترک گناه، حرکت به سوی نجات و خود یک پیروزی بزرگ است که درهای رحمت الاهی را به روی انسان می گشاید. کسی که به این مرحله (توبه) رسیده به پیروزی بزرگی دست یافته است، و باید سعی کند انگیزه خود را برای مبارزه با گناه، قوی تر نماید، و برای همیشه این حالت را در خود حفظ کند. البته باید توجه داشت که هر توبه ای توبه نیست و توبه واقعی دارای شرایط زیر است که باید حتما رعایت شود:
1. فرد گناه کار گناه را از روی جهالت و نادانی انجام داده باشد. قرآن می فرماید توبه تنها براى آنها است که گناهى را از روى جهالت انجام مى ‏دهند. [سوره نساء، آیه 17] منظور از جهالت در این آیه اعم از عدم علم به حرام و گناه بودن عمل و طغیان غرائز و تسلط هوس هاى سرکش و چیره شدن آنها بر نیروى عقل و ایمان است، در این حالت، علم و دانش انسان به گناه گرچه از بین نمى ‏رود، اما تحت تأثیر آن غرائز سرکش قرار گرفته و عملا بى اثر مى ‏گردد، و هنگامى که علم اثر خود را از دست داد، عملا با جهل و نادانى برابر خواهد بود.ولى اگر گناه بر اثر چنین جهالتى نباشد، بلکه از روى انکار حکم پروردگار و عناد و دشمنى انجام گیرد، چنین گناهى حکایت از کفر مى‏کند و به همین جهت توبه آن قبول نیست. [تفسیر نمونه، ج‏3، ص: 313]
2- عدم آگاهی از مرگ (توانایی و فرصت برای گناه داشته باشد) کسی که می داند تا چند لحظه دیگر بیشتر زنده نیست ویا فلج و ناتوان شده و قدرت بر ارتکاب گناه ندارد اگر توبه کند این توبه ارزشی نخواهد داشت. قرآن می فرماید: کسانى که در آستانه مرگ قرار مى‏گیرند و مى‏گویند اکنون از گناه خود توبه کردیم توبه آنان پذیرفته نخواهد شد". [سوره نساء، آیه 18]
3- ترک گناه،اگر کسی مشغول گناه است و هنوز گناه را ترک نکرده است توبه او معنی ندارد هر چند قصد داشته باشد که در آینده ترک گناه کرده است و توبه نماید؛ زیرا معلوم نیست که موفق به توبه شود.
4- ندامت، اگر کسی از گناه خود واقعا پشیمان و نادم نباشد در حقیقت توبه نکرده است هر چند گناه را ترک کرده باشد. زیرا در هر لحظه امکان داردکه دو باره مرتکب گناه شود.
5- تصمیم جدی بر ترک گناه و عدم بازگشت در آینده.
6- جبران گناه و لغزش های گذشته.
7- استغفار و طلب آمرزش از خداوند. [ تفسیر نمونه، ج‏24، ص: 290]
اگر کسی واقعاً با رعایت این شرایط توبه کند هرگز نباید از رحمت الاهی مأیوس باشد؛ زیرا هر چه گناه او بزرگ تر باشد باز رحمت الاهی واسع تر است و قطعا خداوند به وعده خود عمل کرده و توبه او را خواهد پذیرفت.
نکته بسیار مهم در این راه، استعانت از لطف و عنایتی است که خداوند نسبت به توبه کنندگان دارد؛ زیرا توبه واقعی همه مبغوضیت های گناه و عقوبات اخروی و آثار منفی آن را در پیشگاه خداوند از بین می برد، همان طورکه خداوند فرموده است: «اى بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‏اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را مى‏آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است». [ زمر،53]
موفق و پیروز باشید