سلام به شما مادر عزیز و سپاس بابت اعتماد دوباریتان به راسخون، امیدوارم این پاسخ گویی زمینه ای باشد برای رفع مشکلتان.
دوست عزیز، کودکان عاشق جلب توجه هستند و به صورت مداوم با زیر نظر گرفتن رفتار همه ی اطرافیان راههکارهای زیادی را برای دیده شدن کشف و عملی می کنند. برخورد با کودکان نیازمند صبر و حوصله بسیار، محبت بدون قید و شرط(مثلا اگر گریه کنی دوستت ندارم، نشانه محبت با شرط است) و اتحاد تربیتی والدین است. این که پسرتان به سمت خانواده شما گرایش دارد امری طبیعی است، زیرا به گفته خودتان شما زمان کافی برای وقت گذراندن و بازی با او را ندارید. با کودکان باید کودکانه بازی کرد و طبق قوانین آنها. در بیشتر مواقع ما به عنوان فردی بزرگسال می خواهیم همبازی کودکان شویم، در حالی که بازی خلق و خوی کودکانه را طلب می کند. بهتر است تعامل خود با پسرتان را بیشتر کنید و با محبت و کودکانه همراه و همبازی او باشید. در بیشتر مواقع مقدار بازی مهم نیست بلکه کیفیت بازی مهم است شما اگر روزانه فقط ۲۰ دقیقه طبق قانون و خواست او همراهش شوید، تاثیرش را خواهید دید. در ضمن پسرتان با نزدیکی به سن ۳ سالگی نیاز به حضور پر رنگ تر پدر دارد. زیرا در بین سن ۳ تا ۶ سالگی هویت جنسی و اعتماد به نفس در بچه ها شکل می گیرد، و نقش اصلی را در این سن پدران ایفا می کنند. تمام راهکارهایی که در پاسخ قبلی بیان شد ، هنوز هم قابل تاکید است. اما با توجه به بیانات شما، و حضور زیاد پسرتان در جمع خانواده پدریتان باید روش تربیتی یکسانی را با هماهنگی هم پیش بگیرید. مثلا اگر شما بازی موبایلی بیش از ۱۵  دقیقه را برای پسرتان غدغن کرده اید، و او با رفتن پیش خانواده پدریتان خیلی بیش از اینها مجاز به استفاده از موبایل باشد. روش تربیتی دو خانواده متضاد بوده و صدمات زیادی را در تربیت او خواهید دید. پسرتان در سن رسیدن به استقلال است پس طبیعی است که سعی کند برای رسیدن به خواسته خود تلاش زیادی داشته باشد، ولی با توجه به مطالب عنوان شده می توانید برای بررسی بیشتر به یک مشاور مجرب مراجعه کنید. مشاوران در این گونه موارد با آموزش رفتار صحیح به والدین سعی در تغییر رفتار بچه ها دارند. کودکان تربیت مشاهده ای دارند. یعنی می بینند ، می آموزند و انجام می دهند. آنها کاری به نصیحت ها و بایدها و نبایدهای کسی ندارند و از کسی که زیاد به آنها امر و نهی کند دوری می کنند. در مقابل جذب افرادی می شوند که با آنها همراهی بیشتری دارد. شما گفتید گاهی کودکتان شاهد عصبانیت شماست ، همین امر بدترین آموزش برای کودکان است. این به این معنی نیست که والدین حق ناراحتی ندارند. اما پرخاشگری دو مفهوم اصلی دارد که کودکان بسیار ماهرانه به آن پی می برند. یکی این است که شما با این کار به او می گویید توانستی من را کلافه کنی، دیگر به غیر از فریاد نمی دانم چه کنم. در واقع نقطه ضعفتان را به کودکتان نشان می دهید. دوم اینکه به او تلویحا می گویید فریاد زدن بهترین و مطمئن ترین راه برای رسیدن به خواسته است، و تو نیز می توانی از این روش برای رسیدن به خواسته خود تلاش کنی. در مواجهه با رفتارهای ناسازگار کودکان بهترین، سخت ترین و موثرترین کار حفظ آرامش و بیان خواسته با قاطعیت و تماس چشمی محکم و مستمر است. صبور باشید تا از میوه صبرتان، که سلامت روان خانوادیتان است، برداشت کنید.
موفق باشید.

بیشتر بخوانید:
طرز برخورد با کودک بدخلق