با سلام و احترام
پرسشگر گرامی: از نظر اسلام برای گوش کردن به فرامین الهی(که به خیر و صلاح بشر است) هم ترس از عقوبت نافرمانی لازم است، هم دوست داشتن خدا، که در فرهنگ اسلامی از ان با خوف و رجا یاد می شود، هم‌دوشى و هماهنگی ترس و امید به خداى متعال جاى تعجبى ندارد؛ زیرا این امر به نحوى سراسر زندگى ما را پر کرده است، لکن از شدت وضوح از آن غافلیم. باید توجه داشت که حتى راه رفتن ما ثمره ترس و امید است؛ زیرا تا امیدى نباشد راه نمی‌رویم و اگر راه نرویم به مقصد نمی‌رسیم و تا نترسیم در راه رفتن احتیاط نکنیم، آسیب دیده از مقصد می‌مانیم. این امر در استفاده از وسایل نقلیه، وسایل برقى یا آتش‌زا و... نمود بیشترى دارد؛ زیرا ما مشتاقانه از آنها استفاده می‌کنیم لکن اگر استفاده ما از آنها همراه با ترس و احتیاط بعد از آن نباشد، نزدیک شدن به آنها سبب هلاکت و نابودى ما است.
لذا هم باید از خدا ترسید و هم باید به او عشق و امید داشت؛ زیرا عشق و محبت و امید به او، از یکسو؛  تلاش و سبقت هر چه بیشتر در کسب عوامل خشنودى خدا و در نهایت رسیدن به فیوضات و الطاف و نعمات دنیوى و اخروى بهمراه دارد چنانکه ترس از او سبب خضوع و خشوع و اطاعت هر چه بیشتر و ترک معاصى و سایر عواملى که موجبات قهر و غضب و عذاب او را فراهم می‌کنند.لذا ثمره این ترس و محبت در آخرت صورت می‌گیرد.
موفق و پیروز باشید.