سلام دختر 23 ساله ای هستم که خیلی احساس کلافگی میکنم.4فرزند هستیم و من بچه آخرم با اختلاف سنی 8 سال از بقیه بچها.از کوچیکی با خودم خیلی حرفم میزدم و تا الان هم همیشه باخودم حرف میزنم.شاید احمقانه باشه ولی انگار که کسی پیشم نشسته باخودم حرف میزنم و برای خودم خاطره و جک تعریف میکنم و میخندم و گاهی گریه میکنم.اتفاقاتی که قبلا افتاده رو مدام برای خودم میگم و تو ذهنم مرور میکنم.مثلا کسی تلفن میزنه و من جواب میدم.بعدا همون مکالمه تلفنی رو مدام برای خودم تکرار میکنم و هی تغییرش میدم.اصلا اعتماد به نفس ندارم و نمیتونم حتی با کسی کوچیکتر از خودم وراحت حرف بزنم و انگار زبونم قفل میشه و نمیدونم چی بگم.خیلی اعصابم از این بابت خورده.احساس کسلی میکنم.بخاطر شرایط خانوادگیم تنهایی بیرون نمیرم.تو کل عمرم فقط 4 دفعه رفتم خونه دوستام و دیگه هیچ رابطه ای خارج از مدرسه و دانشگاه باهاشون نداشتم و اجازه اینکه باهاشون برم بیرون مثلا بازار رستوران پارک ندارم.حتی با صمیمی ترین دوستم.تو خونه ما خیلی حرف از تفاوت دختر پسر هست.پسرا خیلی ازادی دارن و من هیچ.این باعث شده خیلی احساس تنهایی کنم وحتی نتونم درست حرف بزنم.الان هم از اینکه مجرد بمونم خیلی میترسم و دوست دارم زود ازدواج کنم تا بتونم کمبودهایی که تا الان تو زندگیم داشتم رو جبران کنم.کارهای هنری زیاد انجام میدم ولی در خلوت خودم و جلوی کسی انگار ادم بی هنر و خاصیت میشم.تو تنهایی موفقتر هستم تا توی جمع و این مسئله منو عذاب میده چون نمیتونم تو اجتماع راحت باشم حتی تو مهمونی یا در جمع فامیلی.لطفا راهنماییم کنید.ممنون