سلام روز بخیر خسته نباشید خدمت شما مشاور عزیز و گرامی. خیلی ممنونم برای سایت خوبی که دارید و زمینه مشاوره فراهم کردید. خواهش میکنم لطفا راهنمایی کنید. خانمی 32 ساله هستم و چند سال پیش نامزد داشتم و دوران عقد بودیم ولی بهم خورد و جدا شدیم و تا مدتی خیلی کلافه و عصبی بودم و بیشتر ترجیح میدادم توی خلوت خودم باشم زیاد حال حوصله جمع فامیل یا دوستان نداشتم بهرحال شکست در زندگی و تجربه تلخ برای هر فردی سخت هست و نیاز به زمان دارد تا بتواند کنار بیاید. خلاصه مدتی گذشت و به طریقی با پسری از اقوام فامیل نزدیک یا رفت امد زیادی نداریم اما تا حدودی از نظر خانواده و اینکه چطور پسری هستن کمی شناخت بود بهرحال با ایشون اشنا شدم و اوایل من هیچ تمایلی برای ایجاد ارتباط با ایشان نداشتم اما کم کم ادب و شخصیت و منتظر شدن ایشان برآیم جالب شد و بیشتر آشنا شدیم و هر دوی ما صادقانه درباره زندگی و شرایطی که داریم بهم گفتیم حتی موضوع جدایی خودم و اینکه متاسفانه یا خوشبختانه درست یا غلط نمیدونم. من چند سالی از ایشون بزرگتر هستم ولی برای هر دوی ما فرهنگ شخصیت و درک متقابل خیلی بیشتر اهمیت دارد چرا که به خوبی و کامل شرایط خودمان را متوجه هستیم درک میکنیم نسبت به هم به اندازه کافی اعتماد داریم باور داریم همچنین برای هم ارزش و احترام متقابل میذاریم و عاشق هم و مدت سه سال هست که با هم هستیم و خیلی خاطرات خوب خوش شیرین و زیبا داریم رابطه ای که سالها منتظرش بودم و فکر میکردم در ازدواج صورت میگیرد اما نشد. نمیخوام از کار خودم حمایت کنم یا جبهه بگیرم شاید هنوز اشتباه میکنم اما باور کنید خیلی مهم هست دو نفر از کنار هم بودن به آرامش فکری روحی و عاطفی برسن اینکه بهم توجه کنن قدر هم بدون کنار هم و با هم مسیر زندگی طی کنن نه روبروی هم این فکر نظرم واقعا اشتباه هست. من سالهای قبل زندگی برام بدون معنی بود اصلا نمیدونستم احساس دوست داشتن یا عشق یعنی چی. اصلا انگیزه یا تمایل برای زندگی نداشتم ولی الان دارم در کنار همه مشکلات و گرفتاری که برای همه هست ناراحتی و خوشحالی خنده یا گریه سلامتی یا بیماری بخشی از زندگی هست و برای همه وجود دارد. خیلی مهم هست فرد مقابل آدم وقتی ناراحتی یا مشکل هست کنار آدم باشه حمایت کنه. زمان خوبی خوشی که همه هستن. مدتی هست خیلی دلم میخواد این رابطه به نتیجه برسه و از صمیم قلب دلم میخواد برای همیشه با ایشون باشم حتی آگه لازم زمینه سازی کنم یا کارهایی باید انجام بدم حتی تصور اینکه آگه روزی ایشون دیگه باهام نباشه به شدت آزارم میده و اصلا تحمل ندارم حاضرم بمیرم با این حرفها و شرایطی که گفتم سوالم این است آیا امکان ازدواج من و ایشون وجود دارد با اینکه من از نظر سنی بزرگترم و اگر مطرح شود رفتن مشاوره قبل ازدواج و یا نوع برخورد و رفتار من با خانواده ایشون چطوری باید باشه. خواهش میکنم لطفا راهنمایی کنید. مشاور عزیز و گرامی خواهش میکنم لطفا پاسخ دهید چکار کنم. خیلی ممنون میشم. متشکرم