دلم میخواد یه گوش شنوا پیدا کنم و روزها بگم و بگم و خودم رو خالی کنم. ادم وقتی برای حفظ ابرو بخواد سرپوش روی دلش بزاره چقدر سخته. به هیچ عنوان از ازدواجم که ۲۵ سال است که از زندگی مشترک میگذرد راضی نیستم و نه توان و نه شجاعت قطع آن را دارم چون یک پسر ۲۳ و یک دختر ۱۸ ساله دارم .به جرات میتونم بگم که طلاق عاطفی ما از روزهای اول عقد بوده و تا حالا میتونم بگم صد در صد شده. نمیتونم خیلی جز به جز بگم دوست دارم سفره ی دلم رو باز کنم اما پیش پدر و مادرم ۵۰ درصد پیش خواهرم ۷۰ درصد و ... پنهان کاری میکنم و جرات باز کردن همه ی سفره زندگیم رو ندارم. کاملا در انتخاب ازدواج خانواده شتاب زده عمل کردند. نوع ادب و فرهنگ متفاوت. نداشتن عفت کلام. پرخاشگری. بی مسئولیتی. اعتیاد. رفیق بازی تا حدی. سوء برداشت و بد بینی" از طرف شوهرم من رو ۲۳ساله درگیر داروی اعصاب کرده و بسیار نفهم که هیچ اطلاعی از مسئولیت پدر بودن ندارد پسرم مثل پدرش تو روی من می ایسته و میگه من اصلا سر کار نمیرم و پدرش ۴ساله بیکار شده و میگه درست میشه تحمل کن. توی جیب پسرم سیگار و گاهی قرص پیدا میکنم که اخرش به دعوا میکشه و میگه برای بدست اوردن پول میفروشم و گاهی میگه اصلا مال کسی است به تو چه . چند بار شیشه پنجره رو شکسته. خیلی بد عصبانی میشه مخصوصا با من. به شدت قرمز میشه و هوار هوار میکنه انگار جنون میشه. دخترم بزرگ شده و پول برای ادامه تحصیل میخواد و او هم گاهی هوار میکشه. میدونم راهی جلوی پام نیست فقط میگم که خالی شده باشم. به خدا قسم ۲۳ساله بیماری پانیک گرفتم و گاهی با فریاد پسرم بروز میکنه ۱۰روز توی رختخواب می افتم. دعا میکنم خدا به فریاد برسه. پسر بیشعور و تنبل. مرد بی لیاقت که اگر این همه عشق نثارش کردم باید تا حالا ادم میشد اما نشد خدا لعنت کند.