سلام بر شما همراه گرامی سایت راسخون
از تنهایی خود و نداشتن دوست صمیمی گله مند هستید، و این گله شما به حق است، چرا که انسان موجود اجتماعی است و نیاز دارد که انیس داشته باشد و رابطه برقرار کرده و نیازهای روانی خود را براورده سازد. در کنار مدنی الطبع بودن انسان، شما همچنین در دوره نوجوانی هستید، دوره ای که نیاز به رابطه صمیمی با دوستان و همسالان در آن موج میزند. برای همین نکات بود که نگرانی شما برایم قابل درک است و به شما حق دادم که نگران باشید.
دوست نوجوان من، بهتر بود که در مورد این مشکل خود کمی بیشتر توضیح ارائه میکردید، یعنی اینکه آیا این عدم برقراری ارتباط در محیط خانه و با همسالان اقوام هم مشاهده میشود؟ آیا در دبستان هم دوستان شما اندک بوده اند؟ آیا هیچ دوستی در این سال جدید یا قبل نداشته اید یا اگر داشته اید به چه میزان با آنها همراه بوده اید و به چه دلیل بین شما فاصله افتاده است؟ و... ؟ در هر حال ریشه و علت نقص در این ارتباط باید تشخیص داده شود تا در دوست یابی های بعدی، به شما کمک کند تا موفق تر عمل کنید. در هر حال راهکار من برای شما این است که:
- با روی گشاده با همکلاسی ها و مخصوصا هم نیمکتی تان برخورد کنید و همیشه لبخند به لب داشته باشید.
- در سلام دادن سبقت بگیرید و عادت کنید که حال اطرافیان تان را بپرسید.
- به دوستان تان کمک کنید و انان را دوست داشته باشید.
- انتظار نداشته باشید که انها طبق میل شما عمل کنند و اما دلیلی هم ندارد که خودتان را وقف بی چون چرای خواسته های دوستانتان بکنید فقط انچه را که در توان تان است از صمیم قلب و بدون توقع برایش انجام دهید.
- به دنبال ایده آل خواهی نباشید حتی اگر با دوستانتان هم خیلی صمیمی نشدید باز ارتباط خود را حفظ کنید و سعی کنید که ان را گسترش دهید. دوستی به معنای صمیمیت بیش از حد نیست، و صمیمت درجه بندی دارد و از رابطه های ساده شروع میشود. اگر در این مرحله موفق باشید در مراحل بعدی هم به مراتب موفق هم خواهید بود.
- اگر دوست تان شما با دیگری در ارتباط بودند ان را دلیلی برای بی محلی به خود نبینید و برای خود رنجش ایجاد نکنید. امید است که به زودی بتوانید یک رابطه موفق بسازید. اگر هم احساس کردید که مجددا نیازمند کمک ما هستید در پیام بعدی، با ارائه توضیحات بیشتر ما را در پاسخ دهی کاملتر یاری کنید.
زندگی تان توام با شادی و عافیت بوده و عاقبت بخیر باشید.