عرض سلام و احترام دارم خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون و اوقات خوبی را برایتان آرزومندم.
نمیدانم دقیقا چرا از میان این همه اختلال، این مورد بیشتر شما را درگیر خود کرده است، توصیه میکنم این مورد را حتما پیگیری نمایید. اما همانطور که حتما میدانید، در ارزیابی ها و در درمان، ارزیابی بیمار پذیرش می شود اما تایید نه. یعنی سعی میکنیم سختی مسائل او را بپذیریم و قبول کنیم که او به راحتی نتواند از زاویه دید یک انسان سالم به قضایا نگاه کند، اما هیچ گاه ادعا و تصور او را تایید نمیکنیم و تلاش میکنیم به او نشان دهیم که مبنای دیدگاه او و قضاوتش صحیح نیست و باید به ان توجهی نکند. و به اطرافیان هم آموزش میدهیم که مختصات فکری او را بپذیرند تا در ارتباط با او کمتر اسیب ببینند. تکالیف دینی نیز بر اساس اختیار ادمی تنظیم میشود، لذا اگر فرد به بیماری خودآگاهی داشته باشد و تلاشی برای درمان نشان ندهد، و در واقع کوتاهی کند، آنگاه مقصر است و گرنه در صورت ناآگاهی کامل از وجود اختلال، یا تلاش برای درمان و عدم موفقیت، خداوند مهربان و حکیم بر اساس شرایط فردی وی با او برخورد خواهد کرد. در مقام بندگی، افراد بر اساس تلاش مورد ارزیابی قرار می گیرند نه صرف رفتارصادرشده. پس ما نیز باید اینگونه عمل کنیم و انتظارات خود را بر اساس توان بیمار تنظیم نماییم. البته بدانید که چه در مقام درمانگر و چه در مقام فرد مخاطب عادی بیمار پارانوئید ، هیچگاه ما حق قضاوت را نداریم و باید با پذیرش و سازگاری با انها برخورد نماییم و همانطور که از یک فرد با معلولیت جسمی انتظار نداریم که همانند فرد سالم و قوی عمل کند و ما نیز به طور یکسان با ان دو برخورد نمی کنیم ، پس برخورد ما با بیمارروانی نیز همانند فردی با بهداشت روان بالا، نخواهد بود و به تناسب آگاهی و وضعیت شخصی وی است. اگر پاسخ بنده برای شما قانع کننده نبود، میتوانید از یک کارشناس دینی کمک بگیرید زیرا که سوال شما در اصل مربوط به این حوزه است.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.