سلام و احترام خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون.
رفتارهای همسر و خانواده اش، برایتان مطلوب نیست و ناارامی انها سبب تشویش خاطرتان گردیده و رنج میکشید. احساس میکنید که اسیر شده اید و چون راه بازگشت ندارید بیشتر خود را درمانده می بینید.
دوست عزیز، حال شما را درک میکنم، کنار امدن با هر نوع رفتاری، اسان نیست. اما راه چاره هم طلاق نیست. طبیعت جهان مادی این است که هر فردی در زندگیش با اموری روبرو شود که مورد دلخواهش نیست، لذا نیاز دارد که هنر سازگاریش را نمایان سازد. چاره مشکلات شما پذیرش و سازگاری  است. شما خانه ای خریده اید ولی اشپزخانه اش کوچک است، اینکه با غر زدن و اصرار  یا فرار از انجا، بخواهید کار را پیش ببرید، درست نیست اما می توانید با هنرمندی و سلیقه خود، چیدمان  وسایل را به گونه ای انجام دهید که وسایل مورد نیاز در اشپرخانه قرار بگیرد و مابقی به تناسب نیاز در دسترس باشد. در این حالت طبیعتا از هنرمندی خود لذت خواهید برد و دیگر احساس اسارت و یا اجبار را نخواهید داشت. در وضعیت حاضر اشپزخانه بزرگ نشده بلکه انعطاف و قبول وضعیت، ندیدن کاستی ها سبب گشایش کار و ارامش تان شده است. قصه زندگی هم همین است اگر میخواهید از شر سختی ها در امان باشید باید بدی ها را ندیده و تمرکز خود را از ان بردارید. این ندیدن ها یک هنر است. تلاش کنید همسرتان و خانواده اش را انگونه که هست ببینید، نکات مثبتش را یاداور شوید و خود را به ان دلخوش کنید.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.