با سلام و احترام خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون.
احساس های منفی شما حتما دلیلی دارد و چقدر خوب است که والدین تان توجه خوبی به این امر نشان داده اند. اینکه دوست ندارید در مورد مشکلات تان با خانواده صحبت کنید تا حدودی به روحیات نوجوانی شما باز میکرد و قابل درک است. اما اینکه چرا نتوانستید با روانشناس خود صحبت کنید جای تامل دارد.‌ همانطور که گفتید دوست دارید با یک غریبه صحبت کنید، روانشناس هم‌ یک فرد خارج از خانواده شماست که مهمترین اصل در شغل او راز داری است یعنی او به هیچ وجه اطلاعات شما را به فردی انتقال نخواهد داد و شغل او ایجاد میکند تا مشکلات تان را از زاویه دید شما نگاه کند و با شما همدل و همراه گردد و با تخصصی که دارد کمک کند تا مشکل تان حل شود. اگر خانواده تان در هنگام مشاوره در اتاق حضور داشته اند و همین امر سبب شده که نتوانید راحت صحبت کنید. در مراجعه بعدی میتوانید از والدین تان بخواهید که در سالن انتظار حضور داشته باشند. البته میتوانید به مادرتان نیز اشاره کنید که او این تقاضا را با والدین تان درمیان بگذارد. در خصوص حل مشکل تان مبنی بر احساس بی ارزشی، لازم است که این امر با انجام مصاحبه حضوری ریشه یابی گردد و شما نیز که امکان این مراجعه را دارید و اکنون میز در این روند قرار گرفته اید، توصیه میکنم فقط با همان درمانگر خود در ارتباط باشید. احیانا اگر نتوانستید با درمانگر خود ارتباط همدلانه برقرار نمایید از والدین خود بخواهید که درمانگر دیگری را برای شما در نظر بگیرند.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.